Κλωντ Ντεμπυσί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η δεκαετία του 1890 εγκαινιάζει μια νέα περίοδο για τον Ντεμπυσύ αλλά και για την ιστορία της μουσικής. Με το Κουαρτέτο εγχόρδων του σε Σολ ελάσσονα (1893) και κυρίως το ''Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου'' (1894) εισέρχεται σε μία καινούρια δημιουργική φάση, εισάγοντας ταυτόχρονα καινοτομίες όσον αφορά την [[Αρμονία (μουσική)|αρμονία]], τις [[Κλίμακα (μουσική)|κλίμακες]], τις μορφές και την ενορχήστρωση, ενώ με επόμενες συνθέσεις του όπως τα ''Νυχτερινά'' (''Nocturnes'', 1999), ''Η Θάλασσα'' (''La Mer'', 1905) οι ''Εικόνες'' (''Images'', 1909) και οι δύο τόμοι με τα 24 Πρελούδια για πιάνο (1910-13), που αποτελούν μια επιτομή των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της συνθετικής του προσέγγισης, συνέχισε να αμφισβητεί τις αρχές του παραδεδομένου [[Τονικότητα#Τονικό σύστημα|τονικού μουσικού συστήματος]], στο οποίο βασιζόταν η δυτική μουσική από το 1600 περίπου και εξής. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει τους περισσότερους ιστορικούς της μουσικής του 20ού αιώνα να αναφέρουν τον Ντεμπυσύ και την ημερομηνία της πρώτης εκτέλεσης του ''Πρελουδίου στο απομεσήμερο ενός φαύνου'' (1894) ως εναλλακτική πρόταση για την χρονολόγηση της αρχής της [[Σύγχρονη κλασική μουσική|μουσικής του 20ού αιώνα]], μαζί με τα πρώτα [[Ατονικότητα|ατονικά]] έργα του [[Άρνολντ Σαίνμπεργκ]] (1909) και την πρεμιέρα της ''Ιεροτελεστίας της Άνοιξης'' του [[Ιγκόρ Στραβίνσκυ]] (1913).

Την ίδια χρονιά χειρουργείται αλλά δεν υπάρχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Το 1917 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε συναυλία και την επόμενη χρονιά, στις 25 Μαρτίου, υποκύπτει στην αρρώστια του, σε ηλικία 55 χρόνων. Η κηδεία του έγινε σε ζοφερό κλίμα λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που μαινόταν ακόμα στην Ευρώπη και εν μέσω βομβαρδισμών του Παρισιού από τους Γερμανούς. Ένα χρόνο αργότερα, πέθανε και η κόρη του από διφθερίτιδα, σε ηλικία 14 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο του Passy στο Παρίσι ([http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=5478]).