Κλωντ Ντεμπυσί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πρωτοπόρος ήταν ο Ντεμπυσύ και στον τομέα αυτό, προετίνονταςπροτείνοντας λύσεις στο αδιέξοδο που είχε οδηγήσει η εκτεταμένη διεύρυνση της [[Φόρμα σονάτασονάτας|φόρμας σονάτας]] στο πλαίσιο του Ρομαντισμού. Από ορισμένα ορχηστρικά και πιανιστικά του έργα μετά το 1890 προκύπτουν μορφολογικοί τύποι που δεν ακολουθούν την φόρμα σονάτας, ούτε μπορούν να ενταχθούν σε κάποια άλλη παραδεδομένη μορφολογική κατηγορία και γι’ αυτό έχουν περιγραφεί από τους μελετητές ως «αναπτυσσόμενες παραλλαγές» (“developing variations”) ή «στροφικές παραλλαγές» (“strophic variations”). Το ''Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου'' μπορεί να αναφερθεί ως παράδειγμα «στροφικών παραλλαγών», σε αντιστοιχία με τις στροφές ενός ποιήματος, χωρίς να αποκλείονται και άλλες αναλυτικές προσεγγίσεις, που συνδέουν τη μορφή του με τις πρακτικές που ακολουθεί ο [[Ρίχαρντ Βάγκνερ]] στις εισαγωγές του. Γεγονός είναι πάντως ότι η εν λόγω φόρμα δεν αποτελεί «θέμα και παραλλαγές», αλλά μάλλον μια προσθετική παραλλαγή συναφών μουσικών ιδεών που «χτίζουν» σταδιακά ένα ατμοσφαιρικό υπόβαθρο και μετασχηματίζονται χωρίς να χάνουν τον χαρακτήρα τους σε νοητά τμήματα-«στροφές». Αντιστοίχως, οι «αναπτυσσόμενες παραλλαγές» μπορεί να είναι η παρουσίαση μια μουσικής ιδέας και η παραλλαγή της, χωρίς να επαναλαμβάνονται τμήματά της, αλλά με την ταυτόχρονη ανάπτυξή της εν είδει συνεχόμενων μετασχηματισμών.

Κάποιοι αναλυτές έχουν επίσης ασχοληθεί και με τη [[Χρυσή τομή]] ως ενδεχόμενο μορφολογικό παράγοντα στα σημαντικότερα έργα του Ντεμπυσύ, συγκεκριμένα ως προς τη χρήση της Χρυσής Τομής και των [[Ακολουθία Φιμπονάτσι|αριθμών Φιμπονάτσι]] για τον καθορισμό των σημείων στα οποία συμβαίνουν σημαντικά μουσικά γεγονότα ή κορυφώσεις σε σχέση με τη συνολική διάρκεια του έργου. Παρόλ’ αυτά, δεν μπορεί να αποδειχθεί αν η χρήση της Χρυσής Τομής ήταν υπολογισμένη από τον Ντεμπυσύ ή αν ήταν απλώς ενστικτώδης εκδήλωση της συνθετικής του ικανότητας<ref>Στο βιβλίο του ''Debussy in Proportion: A musical analysis'' (Cambridge University Press, 1983), ο Roy Howat ασχολείται με αυτό το θέμα και υποστηρίζει ότι οι επιλογές για τη χρήση της Χρυσής Τομής ήταν συνειδητές, παρουσιάζοντας σχέδια από συνθέσεις του Ντεμπυσύ, στα οποία οι προσθήκες δημιουργούν τις σχετικές αναλογίες, ενώ πριν δεν υπήρχαν. Αυτοί οι ισχυρισμοί όμως αντιμετωπίζονται με επιφυλάξεις από τη μουσικολογική κοινότητα</ref>.