Ρούντολφ Κλαούζιους: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη συνέχεια γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του [[Βερολίνο|Βερολίνου]] (1840) χωρίς να έχει αποφασίσει ποιον τομέα θα ακολουθήσει. Για ένα διάστημα ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την [[Ιστορία]], αλλά τελικά αποφάσισε ότι τον ενδιέφεραν περισσότερο τα [[μαθηματικά]] και η [[φυσική]]. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε αυτούς τους τομείς το Πάσχα του 1844 και δίδαξε επί ένα χρόνο ως δόκιμος καθηγητής στο "Frederic-Werder Gymnasium", όπου ανέλαβε τις προχωρημένου επιπέδου τάξεις των μαθηματικών και της φυσικής. Το 1846 εισήλθε στο Βασιλικό Σεμινάριο "Boeck's Royal Seminary" για ανώτερες σπουδές και στις 15 Ιουλίου 1848 έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του [[Χάλλε]] με "eximia cum laude" (εξαίρετο μετ' επαίνων). Ο τίτλος της διατριβής του ήταν "de iis Atmosphaerae Particulis quibus Lumen reflectitur" (σε ελεύθερη απόδοση "περί των σωματιδίων που ανακλούν το φως στην ατμόσφαιρα"). Το 1850 γίνεται καθηγητής στην Βασιλική Σχολή Πυροβολικού και Μηχανικού στο [[Βερολίνο]] και υφηγητής (Privatdozent) στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, ενώ το 1855 προσκαλείται και αναλαμβάνει καθήκοντα καθηγητή στο Πολυτεχνείο της [[Ζυρίχη]]ς (Eidgenössische Technische Hochschule Zürich συντομ. ETH Zürich), στο οποίο παρέμεινε ως το 1867.<ref name=js/> Ο ίδιος εξέφρασε τη λύπη του που άφηνε το συγκεκριμένο ίδρυμα, αλλά ένιωθε μεγάλη νοσταλγία για την πατρίδα του. . Αρχικά μετέβη στο [[Βίρτσμπουργκ]]. Εκεί νυμφεύτηκε, τον Νοέμβριο του 1859, την Αντελχάιντ Ρίμπχαμ (Adelheid Rimpham) με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά, από τα οποία επέζησαν δύο γιοι και δύο θυγατέρες. Στο Βίρτσμπουργκ υπηρέτησε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της πόλης επί διετία και στη συνέχεια μετέβη στη [[Βόννη]], αφού στο ενδιάμεσο αρνήθηκε τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του [[Μόναχο|Μονάχου]]. Στη Βόννη παρέμεινε ως το θάνατό του το 1888, ενώ το 1884 έγινε Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο. Τα επερχόμενα πολιτικά γεγονότα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του.

Όταν ξέσπασε ο Γαλλογερμανικός πόλεμος το 1870 ο Κλαούζιους, όντας θερμός Γερμανός πατριώτης, κατατάχτηκε στο στρατό παρά το ότι ήταν σχεδόν πενήντα ετών και τραυματίστηκε στο πόδι, γεγονός που του στοίχισε σχεδόν μόνιμη ελαφρά αναπηρία. Για τις υπηρεσίες του στον Πόλεμο έλαβετιμήθηκε, το 1871, με τον [[Σιδηρούς Σταυρός|Σιδηρό Σταυρό]].<ref name=mac/> Το 1875 η Αντελχάιντ απεβίωσε, αφήνοντάς του την φροντίδα των παιδιών. Συνέχισε να διδάσκει, είχε όμως πολύ λιγότερο χρόνο να αφιερώνει στις έρευνές του.