Τρούρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πόλη, σύμφωνα με αρχαιολογικές ανασκαφές, ιδρύθηκε κατά την περίοδο της [[Νορμανδοί|Νορμανδικής]] κατοχής της [[Αγγλία|Αγγλίας]]. Ένα κάστρο χτίστηκε εκεί από τον [[Ρίτσαρντ ντε Λούσι]], τον Αρχηγό Δικαιοσύνης κατά τη διάρκεια της βασιλείας του [[Ερρίκος Β' της Αγγλίας|Ερρίκου Β' της Αγγλίας]]. Το κάστρο δεν υπάρχει σήμερα. Κατά τα πρώτα χρόνια του 14ου αιώνα, το Τρούρο ήταν ένα σημαντικό λιμάνι εξαιτίας της θέσης του και της ακμής του εμπορίου ψαριού. Με το ξέσπασμα της επιδημίας [[Μαύρη πανώλη|πανώλης]] κατά τον 14ο αιώνα, η πόλη εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους. Το Τρούρο έφτασε ξανά στην ακμή της κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των [[Οίκος των Τυδώρ|Τυδώρ]]. Κατά τη διάρκεια του [[Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος|Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου]], οι κάτοικοι του Τρούρο τάχθηκαν ως επί το πλείστον με το πλευρό του Βασιλιά ωστόσο, με την ήττα τον υποστηρικτών του Βασιλιά από τους Προτεστάντες που ηγούνταν από τον [[Όλιβερ Κρόμγουελ]], ενώ το γειτονικό λιμάνι του [[Φάλμουθ]]. Η πόλη έφτασε ξανά στο απόγειό της κατά τον 19ο αιώνα με την ακμή της βιομηχανίας [[Κασσίτερος|κασσίτερου]], ενώ ονομάστηκε «[[Λονδίνο]] της Κορνουάλης». Ορισμένοι από τους διασημότερους κατοίκους της πόλης εκείνη την εποχή ήταν ο εξερευνητής [[Ρίτσαρντ Λάντερ]], που ανακάλυψε την πηγή του [[Νίγηρας ποταμός|Νίγηρα]], ο χημικός [[Χάμφρι Ντέιβι]] και ο ηθοποιός [[Σάμιουελ Φουτ]]. Το Τρούρο συνδέθηκε στο σιδηροδρομικό δίκτυο κατά τη δεκαετία του 1860, ορίστηκε ως επισκοπή το 1876, ενώ την επόμενη χρονιά ανακυρήχθηκε ως πόλη από την [[Βασίλισσα Βικτωρία]]. Τέλος, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η βιομηχανία της πόλης παρήκμασε, παρέμεινε ωστόσο εμπορικό κέντρο της Κορνουάλης.