Μεσοποταμία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 14:
Tο παλάτι του βασιλιά [[Ναβουχοδονόσορ Β'|Ναβουχοδονόσορα]] ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Oι κρεμαστοί κήποι του θεωρήθηκαν ένα επίτευγμα που ξεφεύγει από τα όρια της λογικής, δεδομένου του ότι στη Νότια Μεσοποταμία δεν υπήρξε ποτέ σχεδόν καθόλου βλάστηση. Στη [[Μοσούλη]] υπήρξε κάποτε η [[Νιμρούντ]], η πρωτεύουσα των [[Ασσυρία|Ασσυρίων]], η οποία ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα π.Χ. Πολλοί θήσαυροί της Μεσοποταμίας βρίσκονται στο [[Βρετανικό Μουσείο]] και το [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]].<ref>[http://www.supernatural.gr/articles_irak_mesopotamia.htm Supernatural.gr]</ref>
Τον 4ο αιώνα π.Χ., η Μεσοποταμία κατακτήθηκε από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Μετά τον θάνατο του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Αλέξανδρου του Μέγα]], εκεί ιδρύθηκε το Ελληνιστικό βασίλειο των [[Σελευκίδες|Σελευκίδων]], το οποίο έφτασε στο απόγειό του τον καιρό του [[Αντίοχος Γ' ο Μέγας|Αντίοχου του Μέγα]]. Οι Έλληνες άποικοι ίδρυσαν στο έδαφος της Μεσοποταμίας πολλές αποικίες, στις οποίες προσήλθαν πολλοί άποικοι από την Ελλάδα ([[Μακεδονία]], [[Θράκη]], [[Επτάνησα]], [[Μικρά Ασία]], νότια Ελλάδα). Οι νέοι άποικοι ίδρυσαν πόλεις σε ανάμνηση της ιδιαίτερης πατρίδας τους (π.χ. [[Μακεδονόπολη|Μακεδονόπολις]], [[Ιθάκη Συρίας|Ιθάκη]], [[Αμφίπολις Συρίας|Αμφίπολις]], [[Αντιόχεια (ή Έδεσσα)|Έδεσσα]], [[Ανθεμουσιάς]], [[Δούρα Ευρωπός|Ευρωπός]] κ.ο.κ.), ή κατά διαταγή των βασιλέων (π.Χ. Σελεύκεια, Κτησιφών, Αντιόχεια, Λαοδίκεια, Απάμεια, Ηράκλεια), ή σαν στρατιωτικοί μακεδονικοί συνοικισμοί (π.χ. Κωμόπολις κ.ά.), ενώ περιοχές ονομάστηκαν από την πατρίδα τους, όπως η Μυγδονία της βορειοδυτικής Μεσοποταμίας. Το ελληνικό στοιχείο επέζησε έως και την αραβική κατάκτηση.
Κατά τον [[Μεσαίωνα]] το μοιράστηκαν οι Πέρσες, οι Βυζαντινοί, οι Τουρκομάνοι και οι ορδές των Μογγόλων. Ο Ισλαμισμός διαδόθηκε στην περιοχή κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα και εκεί επίσης έγινε και το Ισλαμικό σχίσμα μεταξύ [[Σουνίτες|Σουνιτών]] και [[Σιίτες|Σιιτών]], το οποίο αιματοκυλά την περιοχή μέχρι και τις μέρες μας.
| |||