Ισαάκ Λεβιτάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Ισαάκ Λεβιτάν ήταν βαθιά επηρεασμένος από τη λυρική γοητεία της ρωσικής υπαίθρου. Φιλοτέχνησε πολυάριθμες τοπιογραφίες, που αποπνέουν μια διάθεση ελεγειακής μελαγχολίας, που έγινε γνωστή ως «τοπιογραφική διάθεση» ("landscape of mood"). Το 1889, ο Λεβιτάν επισκέφτηκε το [[Παρίσι]], όπου μελέτησε το έργο του διάσημου Γάλλου τοπιογράφου [[Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό|Καμίγ Κορό]] (Camille Corot), τους ζωγράφους της Σχολής της [[Μπαρμπιζόν]] (Barbizon) και τους εμπρεσιονιστές.

Οι εμπειρίες του αυτές αντανακλώνται σταθερά στο έργο του, όπου ακολουθεί ένα ύφος ποιητικό και νατουραλιστικό, που δείχνει την οικειότητά του με τους δασκάλους του εμπρεσιονισμού. Χαρακτηριστικοί είναι οι πίνακές του «Φθινοπωρινή ημέρα. Σοκολνίκι» (1879), «Ο δρόμος στη Βλαντιμίρκα» (1892), «Βραδινές καμπάνες» (1892), «Αιώνια ανάπαυση» (1894) και "Νούφαρα" (1895), που βρίσκονται στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ της Μόσχας.