Αβροτέλης Ελευθερόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αβροτέλης Ελευθερόπουλος''' (1869-1963) υπήρξε καθηγητής φιλοσοφίας και πρύτανης στο [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης]], από όπου εκδιώχθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας του [[Ιωάννης Μεταξάς|Μεταξά]].

Γεννήθηκε στην [[Κωνσταντινούπολη]] το 1869 και σπούδασε στην [[Μεγάλη του ΓενουςΓένους Σχολή]]. Έχασε τους γονείς του σε νεαρή ηλικία και υπέστη μεγάλες ταλαιπωρίες σε αναγκαστικές μετακινήσεις προς την [[Καππαδοκία]]. Αργότερα, και ενώ προηγουμένως άλλαξε το επίθετό του που ήταν τουρκόηχο σε Ελευθερόπουλος, αναχώρησε για την [[Ευρώπη]]. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και αναγορεύτηκε υφηγητής και, το 1915, καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της [[Ζυρίχη|Ζυρίχης]]. Από το 1929 και για οχτώ χρόνια ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στην [[Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης]].

Διετέλεσε πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου το ακαδημαϊκό έτος 1937-38, στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας οπότε και απολύθηκε. Αιτία της απόλυσής του ήταν το γεγονός ότι κατά τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου, ο Ελευθερόπουλος, που ως πρύτανης έπρεπε να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας, εκφώνησε, ενώπιον του βασιλιά [[Γεώργιος Α'|Γεωργίου]], των αρχών της πόλης, προξενων, καθηγητών και άλλων, τον αρχικό λόγο του, στον οποίον μεταξύ άλλων μνημόνευε και το [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλο]], και όχι τον λογοκριμένο από τον ο υπουργό –υπουργό– γενικό διοικητή Μακεδονίας Γεώργιο Κυρίμη.

Ο Ελευθερόπουλος υπήρξε ανθρωπιστής και αντίθετος σε κάθε ωφελισμό και περιγράφεται ως άνθρωπος υπερήφανος και ασυμβίβαστος. Κατά τον Δ.Εμμ.Καλιτσουνάκη ήταν <<«πραγματιστής και μονιστής>>» και διέκρινε <<«τρεις κόσμους: Τον κόσμο του Είναι, της Αισθήσεως και τον Ηθικόν>>» με <<«φιλοσοφική προέλευση θετικιστική>>».