Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

==Η Γαλλικήγαλλική Καρμποναρία==

Το γαλλικό τμήμα της «Καρμποναρίας», η «Σαρμπονερί» («Charbonnerie»), φαίνεται να συγκροτήθηκε στη Γαλλία γύρω στο 1815 με πρωτοβουλία των JoubertΖουμπέρ και DugierΝτυζιέ, δύο επαναστατών που είχαν αγωνιστεί με τους Καρμπονάρους στην Ιταλία και είχε κύριο σκοπό της να αντισταθεί στηνστη μοναρχική παλινόρθωση (1814 - 1830). Μετά από μία διετή σχεδόν προπαγάνδα κατά της μοναρχίας, μέσα από την εφημερίδα της πόλης [[Γκρενόμπλ]] «Journal Libre de l’ Isere» αλλά και τηντη σκληρότερη διάδοχό της «Η Ηχώ των Άλπεων» («L’ Echo des Alpes», (που σφραγίστηκε από την αστυνομία), αλλά και μέσα από τηντη μυστική οργάνωση του JosephΖοζέφ ReyΡεΐ «Η Φιλελεύθερη Ένωση» («L'Union Liberal»), ακολούθησε μία αποτυχημένη προσπάθεια για στρατιωτική στάση κατά της μοναρχίας στις 20 Αυγούστου 1820, που κόστισε σε τρεις από τους πρωταγωνιστές (μεταξύ των οποίων ήταν και ο ReyΡεΐ) την ερήμην καταδίκη τους εις θάνατον. Οι πιο αφοσιωμένοι στην υπόθεση συσπειρώθηκαν είτε γύρω από την παρισινή «αγορά» «Οι Φίλοι της Αλήθειας» («Les Amis de La Verite») που είχαν ιδρύσει στιςτην 11η ΜαϊουΜαΐου 1821 τρεις ενθουσιώδεις νέοι (οι PhilippeΦιλίπ BuchezΜπουσέ, Saint Σαιν-Αμάν Amand BazardΜπαζάρ και Jacques Ζακ-Τομά Thomas FlottardΦλοτάρντ), είτε γύρω από τον ηλικιωμένο πια Λαφαγιέτ (Gilbert du Motier, μαρκήσιο de Lafayette, 1757 - 1834) και έλαβαν μέρος σε αρκετές απόπειρες λαϊκής εξέγερσης ή στάσης του στρατού κατά το έτος 1821.

Την επόμενη χρονιά, στις 24 Φεβρουαρίου 1822, ο πρώην στρατηγός ΑύγουστοςΩγκύστ Μπερτόν (Auguste Berton, 1774 - 1822) και μέλος της καρμποναρικής στοάς «Ιππότες της Ελευθερίας» («Chevaliers de la Liberte») επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταλάβει το SaumurΣομύρ. Η επιχείρηση όμως κατέληξε σεστη σύλληψη 37 επαναστατών, από τους οποίους 6 (Bertonοι Μπερτόν, JaglinΖαγκλέν, CaffeΚαφφέ, SenechaultΣανσώ, SaugeΣωζ και H. FradinΦραντέν) καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 12 Σεπτεμβρίου 1822 από δικαστήριο του PoictiersΠουατιέ. Ατάραχος και αξιοπρεπής ο Μπερτόν, καρατομήθηκε στις 6 Οκτωβρίου στην κεντρική πλατεία της πόλης του PoictiersΠουατιέ, ο CaffeΚαφφέ αυτοκτόνησε λίγο πριν ξημερώσει η 6η Οκτωβρίου, ημέρα και της δικής του καρατόμησης, οι JaglinΖαγκλέν και SaugeΣωζ καρατομήθηκαν στις 7 Οκτωβρίου στην πλατεία Saint – MedardΣαιν–Μεντάρ φωνάζοντας το «Vive la Liberte!» την(Ζήτω η Ελευθερία!) τη στιγμή που έπεφτε η λεπίδα, ενώ η ποινή των SenechaultΣανσώ και FradinΦραντέν μετατράπηκε τελικά σε φυλάκισηκάθειρξη 15 και 20 ετών αντίστοιχα.

Τα συντονισμένα «κυνήγια μαγισσών» που εξαπέλυσαν μετά από όλα αυτά οι καθεστωτικοί, «απέδωσαν» μετά από εκατοντάδες συλλήψεις από την μυστική αστυνομία, 10 ακόμη θανατικές καταδίκες και εκτελέσεις μαρτύρων της ελευθερίας. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες ήσανήταν και οι υποδειγματικά γενναίοι «Τέσσερις λοχίες της Λα Ροσέλ» («Les Quatre Sergents de La Rochelle») BorisΜπορίς, GoubinΓκουμπέν, PommierΠομιέ και RaoulxΡαούλ. Οι τέσσερις νεαροί Καρμπονάροι καταδόθηκαν από τοντο φοβικό συνεργάτη τους GoupillonΓκουπιγιόν, φυλακίστηκαν στην φυλακή LanternΛαντέρν, και επειδή κανείς τους δεν κατέδωσε άλλους συντρόφους τους, καταδικάστηκαν για παραδειγματισμό σε θάνατο και τελικάτελικώς καρατομήθηκαν δημόσια στην πλατεία deΝτε GreveΓκρεβ του Παρισιού στις 21 Σεπτεμβρίου 1822, φωνάζοντας «Vive la Liberte!» («Ζήτω η Ελευθερία!»).

Εν συνεχεία τα ίχνη της «Σαρμπονερί» χάθηκαν, ενώ εξίσου βραχύβια υπήρξε η δράση του πορτογαλικού και ισπανικού αντιστοίχου της, που ιδρύθηκε το 1819, λίγο πριν την αρχή της λεγόμενης «Φιλελεύθερης Τριετίας» («Trienio Liberal», 1820 - 1823) του Ραφαέλ ντελ ΡιέγκοΡιέγο υ Νούνιεθ (Rafael del Riego y Nunez, 1784 - 1823), αλλά χάθηκε μετά από μόλις 3 – 43–4 έτη (όταν η ευρωπαϊκή αντίδραση ανέτρεψε το εκεί φιλελεύθερο καθεστώς που στις 9 Μαρτίου 1820 είχε αποσπάσει σύνταγμα από τον βασιλιά της Ισπανίας Φερδινάνδο τον Ζ'), αφού όμως, όπως παρατηρεί ο Χόμπσμπαουμ (σελ. 159), «η επανάσταση ανακάλυψε εκεί την πιο αποτελεσματική της φόρμουλα, το στρατιωτικό pronunciamento (πραξικόπημα), στο οποίο φιλελεύθεροι συνταγματάρχες, οργανωμένοι στις δικές τους στρατιωτικές μυστικές αδελφότητες, έδιναν εντολή στα συντάγματά τους να τους ακολουθήσουν στην επανάσταση και αυτά το έκαναν… Οι αδελφότητες των αξιωματικών και το pronunciamento (προνουνθιαμέντο) έγιναν στο εξής συνήθη φαινόμενα στην πολιτική σκηνή της [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρικής χερσονήσου]] και της [[Λατινική Αμερική|Λατινικής Αμερικής]], και απετέλεσαν ένα από τα πιο σταθερά και αμφιλεγόμενα πολιτικά αποκτήματα της περιόδου των Καρμπονάρων». Το 1830 πάντως, η «Σαρμπονερί» έκανε μια σύντομη επανεμφάνισή της στο πολιτικό προσκήνιο της Γαλλίας, με συμμετοχή γνωστών στελεχών της στην προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση της Ιουλιανής Επανάστασης του Παρισιού (27 – 29 Ιουλίου 1830), δύο αφορμές της οποίας υπήρξαν η φίμωση του Τύπου και η πρόθεση του βασιλιά Καρόλου του Χ να μετατρέψει σε κακούργημα τιμωρούμενο με θάνατο την κλοπή από την Εκκλησία. Από εκεί και πέρα όμως, οι διαδρομές των στελεχών της θα υπάρξουν εντυπωσιακά αποκλίνουσες: ενώ κάποιοι από αυτούς (Ulysse Trelat, Jules Bastide, Eugene Cavaignac, κ.ά.) θα γίνουν ακόμα και υπουργοί σε επόμενες κυβερνήσεις, άλλοι (Louis Auguste Blanqui, Etienne Arago, κ.ά.) θα μετακινούνται την ίδια εποχή από φυλακή σε φυλακή, πληρώνοντας το τίμημα του αδιάλλακτου επαναστάτη.