Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 52:
Το 1830, η Σαρμπονερί έκανε μια σύντομη επανεμφάνισή της στο πολιτικό προσκήνιο της Γαλλίας, με συμμετοχή γνωστών στελεχών της στην προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση της Ιουλιανής Επανάστασης του Παρισιού (27–29 Ιουλίου 1830), δύο αφορμές της οποίας υπήρξαν η φίμωση του Τύπου και η πρόθεση του γάλλου βασιλιά [[Κάρολος Ι' της Γαλλίας|Καρόλου του Ι']] να μετατρέψει σε κακούργημα τιμωρούμενο με θάνατο, την κλοπή από την Εκκλησία. Από εκεί και πέρα όμως, οι διαδρομές των στελεχών της θα υπάρξουν εντυπωσιακά αποκλίνουσες: ενώ κάποιοι από αυτούς (Υλίς Τρελά, Ζυλ Μπαστίντ, Εζέν Καβενιάκ, κ.ά.) θα γίνουν ακόμα και υπουργοί σε επόμενες κυβερνήσεις, άλλοι (Λουί Ωγκύστ Μπλανκί, Ετιέν Αραγκό, κ.ά.) θα μετακινούνται την ίδια εποχή από φυλακή σε φυλακή, πληρώνοντας το τίμημα του αδιάλλακτου και πιστού ώς το τέλος στις αρχές του, επαναστάτη.
==Δεύτερη ιταλική καρμποναρία==
Όπως προαναφέραμε, η γαλλική πλευρά της Καρμποναρίας έκανε ξανά την εμφάνισή της στο πολιτικό προσκήνιο το 1830 στο [[Παρίσι]], με συμμετοχή της στην Ιουλιανή Επανάσταση του 1830, γεγονός που ανανέωσε τις ελπίδες για μία επανάληψη της επιτυχίας, αυτή τη φορά σε ιταλικό έδαφος. Άλλωστε μία καρμποναρική στοά είχε τώρα ιδρυθεί ακόμα και μέσα στη [[Ρώμη]], ενώ το κίνημα ενισχυόταν από εντάξεις ολοένα και πιο σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως λ.χ. του πρίγκιπα Καρόλου Λουδοβίκου, μετέπειτα αυτοκράτορος της Γαλλίας ως [[Ναπολέων Γ' της Γαλλίας|Ναπολέων ο Γ']] και του αδελφού του Ναπολέοντος Λουδοβίκου. Αμέσως λοιπόν μετά από μία αποτυχημένη εξέγερση στη Μόντενα στις 5 Φεβρουαρίου 1831 ενάντια στον τυραννικό αυστριακό δούκα της πόλης, Φραγκίσκο τον Δ', η οποία έληξε με σύλληψη 44 Καρμπονάρων («οι συνωμότες είναι στα χέρια μου, στείλε μου τον δήμιο» λέγεται πως ήταν το μήνυμα του δούκα προς στον κυβερνήτη του Ρέτζιο), αρκετές πόλεις της παπικής επικράτειας ([[Μπολόνια]], [[Ρομάνια]], [[Φερράρα]], κ.ά.) αποστάτησαν, ύψωσαν την τρίχρωμη σημαία της Καρμποναρίας (με τρεις οριζόντιες γραμμές, μία κυανή στο επάνω μέρος, μία κόκκινη στο μεσαίο και μία μαύρη στο κάτω, αναπαράσταση του καιγόμενου κάρβουνου), αφόπλισαν τα παπικά στρατεύματα, συγκρότησαν προσωρινή κυβέρνηση στην πόλη Μόντενα, η οποία διακήρυξε ότι «η Ιταλία είναι μία και ενιαία», καθώς επίσης και στρατό εθελοντών, ο οποίος κινήθηκε κατά της Ρώμης αλλά κατατροπώθηκε από τα αυστριακά στρατεύματα που είχε καλέσει ο [[Πάπας Γρηγόριος ΙΣΤ'|πάπας Γρηγόριος ο ΙΣΤ']] για να τον σώσουν.
Μετά την καταστολή αυτού του τελευταίου ξεσηκωμού της ιταλικής Καρμποναρίας, οι τοπικές αρχές των διαφόρων ιταλικών πόλεων προχώρησαν σε συστηματική εξόντωση όλων των πυρήνων της, με τη βοήθεια της μυστικής τους αστυνομίας. Εκατοντάδες φυλακίστηκαν και δεκάδες εκτελέστηκαν με απαγχονισμό (ανάμεσά τους και ο ηγέτης των Καρμπονάρων της Μόντενα Τσίρο Μενόττι, μυημένος στην οργάνωση από 19 ετών, το 1817). Μέχρι τις αρχές του 1832 χάθηκαν και τα τελευταία φανερά ίχνη της ηρωϊκής οργάνωσης της Καρμποναρίας, αν και πολλά μέλη της προσχώρησαν στο καινούργιο επαναστατικό πατριωτικό κίνημα «Νεαρή Ιταλία» («Giovane Italia») του μέχρι τότε Καρμπονάρου Τζιουζέπε Ματσίνι. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1846 η Εκκλησία έκανε την τελευταία της επίθεση κατά της Καρμποναρίας, με την παπική εγκύκλιο «Qui Pluribus» του πάπα [[Πάπας Πίος Θ'|Πίου του Θ']], στην οποία εδέχοντο δριμύτατη επίθεση τόσο η άποψη ότι η λογική πρέπει να είναι υπεράνω της πίστης, όσο και ο [[πολιτικός φιλελευθερισμός]] και η θρησκευτική ουδετερότητα που προωθούσαν οι Καρμπονάροι.
| |||