Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αποσκοπώντας στην πραγμάτωση μιας δημοκρατικής, ομοσπονδιακής αλλά και ενιαίας Ιταλίας υπό το αρχαίο λατινικό όνομά της, «Αυσονία» («Ausonia»-Αουζονία λατινικά), με σύνορα «τις 3 θάλασσες και τις Άλπεις» και ένα πολιτικό πρόγραμμα μάλλον «ιακωβινικό» (το οποίο παρεθέτει εν συντομία ο Heckethorn, σελ. 107 – 109), η ιταλική «Καρμποναρία», παρ’ όλο που κυνηγιόταν συστηματικά από τις μοναρχοχριστιανικές οργανώσεις «Sanfedisti» και «Concistoro» και ήδη ο [[Πάπας Πίος Ζ΄|πάπας Πίος ο Ζ']] την είχε αναθεματίσει, οργάνωσε την πρώτη της ένοπλη εξέγερση στις 25 Ιουνίου 1817 στην πόλη [[Ματσεράτα]] της κεντρικής Ιταλίας, που βρισκόταν υπό την εξουσία του 77χρονου πια πάπα, ο οποίος φημολογείτο ότι πέθαινε. Η εξέγερση όμως κατεστάλη αρκετά εύκολα από τις παπικές δυνάμεις καταστολής και μετά από μυστικές δίκες, οι ένοχοι καταδικάστηκαν τον Οκτώβριο του 1818 σε θάνατο (ποινή που αργότερα μετατράπηκε από τον πάπα σε ισόβια κάθειρξη). Απτόητη ωστόσο η Καρμποναρία, οργάνωσε μετά από μόλις τρία χρόνια, το 1820, νέο ξεσηκωμό στο βασίλειο της Νεάπολης υπό τον αξιωματικό Μορέλλι, που προήλασε από τη Νόλα, και τον καρμπονάρο στρατηγό Γουλιέλμο Πέπε, ενάντια στο βασιλιά [[Φερδινάνδος Α' των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδο τον Α']] των [[Βασίλειο των Δύο Σικελιών|Δύο Σικελιών]], με αίτημα την παροχή συντάγματος. Στις 7 Ιουλίου 1820 ο βασιλιάς δέχθηκε τελικά να παραχωρήσει σύνταγμα και στις 13 δεσμεύτηκε με όρκο, ενώ από τις 21 του ίδιου μήνα η καρμποναρική σημαία αντικατέστησε τη λευκή των [[Βουρβόνοι|Βουρβόνων]] σε όλο το βασίλειο. Ο ξεσηκωμός κατεστάλη όμως από τον αυστριακό στρατό μετά από μερικούς μήνες, στις 23 Μαρτίου 1821.