Κορινθιακός Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{μάχη

| σύγκρουση = Κορινθιακός Πόλεμος

| λεζάντα = Οπλίτες σε σχηματισμό φάλλαγας

| χρονολογία = 395-387 π.Χ.

| τόπος = [[Ελλάδα|Ηπειρωτική Ελλάδα]]

| έκβαση = υπογραφή της [[Ανταλκίδειος ειρήνη|Ειρήνης του Βασιλέως]]

| αρχηγός1 = [[Αγησίλαος Β΄]] και άλλοι

| αρχηγός2 =

|}}

 

 

Ο πόλεμος διεξήχθη σε δύο μέτωπα, στην Κόρινθο και στη Θήβα (χερσαίο μέτωπο) και στο [[Αιγαίο Πέλαγος]] (θαλάσσιο μέτωπο). Στο χερσαίο μέτωπο, οι Σπαρτιάτες είχαν αρκετές επιτυχίες, αλλά δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το πλεονέκτημα που απέκτησαν. Στην θάλασσα, οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν από τον περσικό στόλο στις αρχές του πολέμου, και με αυτό το γεγονός έληξαν οι προσπάθειες της Σπάρτης για υπεροχή στη θάλασσα. Εκμεταλλευόμενη αυτό το γεγονός, η Αθήνα διεξήγαγε αρκετές θαλάσσιες εκστρατείες μετά το τέλος του πολέμου και επέκτεινε την ηγεμονία της. Οι πόλεις, τις οποίες κατέλαβαν οι Αθηναίοι, έγιναν μέλη της [[Δηλιακή Συμμαχία|Δηλιακής Συμμαχίας]].

Τρομαγμένη από τις επιτυχίες της Αθήνας, η Περσία διέλυσε τη συμμαχία μαζί της και συμμάχησε με την Σπάρτη. Αυτό το γεγονός ανάγκασε τις συγκρουόμενες πλευρές να υπογράψουν συμφωνία ειρήνης. Η [[Ανταλκίδειος ειρήνη]] (γνωστή και ως ''Βασίλειος ειρήνη'') υπογράφτηκε το 387 π.Χ και είχε ως αποτέλεσμα τη λήξη του πολέμου. Η [[Ιωνία]] θα βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Περσών, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις ανακηρύχθηκαν ανεξάρτητες. Η συμφωνία ειρήνης έδειξε την ικανότητα της Περσίας να παρεμβαίνει με επιτυχία στην ελληνική πολιτική και επιβεβαίωσε την ηγεμονία της Σπάρτης στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 556–9</ref>

 

 

 

Μετά τον [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακό Πόλεμο]], ο οποίος έληξε το 404 π.Χ, σύμμαχοι της Σπάρτης έγιναν οι περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας καθώς και η Περσική Αυτοκρατορία και, στα χρόνια που ακολούθησαν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, αρκετά νησιά του Αιγαίου Πέλαγους υποτάχθηκαν στη Σπάρτη. Παρά τη νίκη της στον πόλεμο, η Σπάρτη απέκτησε μόνο κατεστραμμένες περιοχές καθώς και τους φόρους προς την Δηλιακή Συμμαχία.<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 547</ref> Η συμμαχία άρχισε να καταρρέει όταν, το 402 π.Χ, η Σπάρτη επιτέθηκε στην [[Ήλιδα]], μέλος της Πελοποννησιακής (αλλιώς ''Σπαρτιατικής'') Συμμαχίας, η οποία δημιουργήθηκε από την Σπάρτη κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Τότε η Κόρινθος και η Θήβα αρνήθηκαν να βοηθήσουν τη Σπάρτη να καταλάβει την Ήλιδα.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Γ'/II|3.2.25]]</ref>

Στη συνέχεια, η Θήβα, η Κόρινθος και η Αθήνα αρνήθηκαν να βοηθήσουν τη Σπάρτη στην εκστρατεία της στην [[Ιωνία]] το 398 π.Χ, με τους Θηβαίους να φτάνουν στο σημείο να διαταράξουν μια θυσία του βασιλιά [[Αγησίλαος Β΄|Αγησίλαου Β']], πριν την αναχώρησή του.<ref>Παυσανίας, ''Ελλάδος περιήγησις'', [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Paus.+3.9.1 3.9.2–4]</ref> Παρά την απουσία των συμμάχων της, η Σπάρτη νίκησε τους Πέρσες στη [[Λυδία]] και έφτασε μέχρι τις [[Σάρδεις]]. Ο [[σατράπης]] [[Τισσαφέρνης]] εκτελέστηκε για τις ήττες στις μάχες κατά του Αγησίλαου και ο διάδοχος του, [[Τιθραύστης]], δωροδόκησε τους Σπαρτιάτες για να κινηθούν προς τα νότια, στη σατραπεία του [[Φαρνάβαζος|Φαρνάβαζου]]. Ο Αγησίλαος έτσι και έπραξε, αλλά ταυτόχρονα ετοίμαζε τον στόλο του.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Γ'/IV|3.4.25–29]]</ref>

 

 

 

=== Αρχικές συγκρούσεις ===

Οι Σπαρτιάτες σχεδίαζαν να επιτεθούν στην [[Αλίαρτος|Αλίαρτο]], με 2 στρατούς, έναν υπό την ηγεσία του [[Λύσανδρος|Λύσανδρου]] και έναν υπό την ηγεσία του [[Παυσανίας (στρατηγός)|Παυσανία]].<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Γ'/V|3.5.6–7]]</ref> Ο Λύσανδρος, ο οποίος έφθασε νωρίτερα από τον Παυσανία, κατέλαβε τον [[Ορχομενός Βοιωτίας|Ορχομενό]], και κατευθύνθηκε στην Αλίαρτο. Εκεί, στη [[μάχη της Αλιάρτου]] σκοτώθηκε, αφού μαζί με το άλογό του έφθασε ως τα τείχη της πόλης. Στην ίδια μάχη, αρχικά οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν, αλλά αργότερα νίκησαν ένα τμήμα στρατού των Θηβαίων. Ο Παυσανίας, ο οποίος έφθασε την επόμενη της μάχης, συνέλεξε τους νεκρούς και γύρισε στη Σπάρτη. Εκεί καταδικάστηκε σε θάνατο, γιατί δεν πρόλαβε να βοηθήσει εγκαίρως τον Λύσανδρο. Όμως πρόλαβε να διαφύγει στην [[Τεγέα (αρχαία πόλη)|Τεγέα]], πριν εκτελεστεί η ποινή του.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Γ'/V|3.5.17–25]]</ref>

 

 

Μετά από αυτές τις συγκρούσεις, οι Σπαρτιάτες και οι αντίπαλοί τους άρχισαν την προετοιμασία για τις αναμενόμενες σκληρές μάχες. Στα τέλη του 395 π.Χ, η Κόρινθος και το Άργος αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον πόλεμο ως σύμμαχοι των Αθηνών και των Θηβαίων. Οι σύμμαχοι συγκεντρώθηκαν στην Κόρινθο, και αργότερα έστειλαν απεσταλμένους σε άλλες πόλεις-κράτη, ζητώντας από αυτές την υποστήριξή τους.<ref>Διόδωρος Σικελιώτης, ''Βιβλιοθήκη'' [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+18.82.1 14.82.1–3]</ref>

Ανήσυχοι από αυτές τις εξελίξεις, οι Σπαρτιάτες ετοίμαζαν να στείλουν τον στρατό τους στις περιοχές των νέων συμμάχων της Αθήνας, και διέταξαν τον Αγησίλαο να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. Ο Αγησίλαος, παρά τη θέλησή του να επεκταθεί στην Ασία, αποφάσισε να επιστρέψει και πέρασε μαζί με τον στρατό του από τον [[Ελλήσποντος|Ελλήσποντο]] και συνέχισε την πορεία του στα δυτικά, στη [[Θράκη]].<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/II|4.2.1–8]]</ref>

 

 

 

{{Κύριο|Μάχη του ποταμού Νεμέα}}

Μετά τη νίκη της Θήβας κατά της Φωκίδας, οι σύμμαχοι της Αθήνας μετέφεραν μεγάλο μέρος του στρατού τους στην Κόρινθο. Μια μεγάλη ομάδα στρατού στάλθηκε από την Σπάρτη για να σταματήσει τον αντίπαλο στρατό. Οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στον [[Νεμέας (ποταμός)|ποταμό Νεμέα]], στην Κόρινθο. Μετά απο σκληρή μάχη, οι Σπαρτιάτες βγήκαν νικητές. Στην μάχη σκοτώθηκαν 2.800 στρατιώτες των συμμάχων ενώ οι Σπαρτιάτες έχασαν 1.100 άνδρες.<ref>Για τη μάχη, βλ. ''Ελληνικά'' του Ξενοφώντος, [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/II|4.2.16–23]] και τη ''Βιβλιοθήκη'' του Διόδωρου Σικελιώτη, [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+14.83.1 14.83.1–2]</ref>

 

 

{{Κύριο|Ναυμαχία της Κνίδου}}

 

Η επόμενη σημαντική σύγκρουση του πολέμου διεξήχθη στην θάλασσα, με αντίπαλους τους Πέρσες και τους Σπαρτιάτες. Αφού έλαβε και πλοία από νησιά του Αιγαίου, ο Αγησίλαος είχε στην διάθεση του 120 [[τριήρης|τριήρεις]], υπό τον γαμπρό του, [[Πείσανδρος ο Λακεδαιμόνιος|Πείσανδρο]], ο οποίος πρώτη φορά αναλάμβανε τέτοιου είδους διοίκηση.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Γ'/IV|3.4.27–29]]</ref> Οι Πέρσες είχαν τη στήριξη του στόλου των [[Φοίνικες|Φοίνικων]], της [[Κιλικία]]ς και της [[Κύπρος|Κύπρου]], υπό την ηγεσία του Αθηναίου ναύαρχου [[Κόνων|Κόνωνα]], ο οποίος είχε καταλάβει τη [[Ρόδος|Ρόδο]] το 396 π.Χ. Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στη [[Κνίδος Καρίας|Κνίδο]]. Η ναυμαχία είχε ως αποτέλεσμα την νίκη των Περσών και την κατάληψη της Ιωνίας. Παρά τις προσπάθειές τους, οι Πέρσες δεν κατάφεραν να κατελάβουν την [[Άβυδος Μυσίας|Άβυδο]] και την [[Σηστός|Σηστό]].<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 546–7</ref>

 

 

{{Κύριο|Μάχη της Κορώνειας}}

Παράλληλα, ο στρατός του Αγησίλαου, μετά την απόκρουση της επίθεσης από τους [[Θεσσαλοί|Θεσσαλούς]], έφθασε στη Βοιωτία, όπου συνάντησε τον στρατό των αντιπάλων του. Ο στρατός του Αγησίλαου που ερχόταν από την Ασία αποτελείτο κυρίως από [[είλωτες]] και από τον στρατό των [[Κάθοδος των Μυρίων|Μυρίων]]. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην Κορώνεια, η οποία ήταν στην κατοχή της Θήβας. Παρά την αντίσταση των Θηβαίων, οι σύμμαχοί τους ηττήθηκαν από τους Σπαρτιάτες και η μάχη έληξε με νικητές τους τελευταίους.<ref>Για τη μάχη, βλ. ''Ελληνικά'' του Ξενοφώντα ([[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/III|4.3.15–20]]) και ''Βιβλιοθήκη'' του Διόδωρου Σικελιώτη, ([http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+14.84.1 14.84.1–2])</ref> Μετά τη νίκη στην Κορώνεια, ο Αγησίλαος επέστρεψε στη Σπάρτη.

 

 

Μετά το 394 π.Χ, οι Σπαρτιάτες είχαν την υπεροχή στο χερσαίο μέτωπο αλλά ηττήθηκαν στο θαλάσσιο. Οι σύμμαχοι της Αθήνας είχαν δεχτεί πολλές ήττες στο χερσαίο μέτωπο, αλλά οι Σπαρτιάτες δεν κατάφεραν να επεκταθούν μέχρι την κεντρική Ελλάδα. Τα επόμενα χρόνια, οι Σπαρτιάτες προσπάθησαν να καταλάβουν την Κόρινθο ή το Άργος - παράλληλα οι σύμμαχοι της Αθήνας ενώθηκαν και συνέχισαν τον πόλεμο κατά της Σπάρτης, ενώ η Αθήνα και η Θήβα είχαν ανακατάλαβει κάποια εδάφη τους από τη Σπάρτη.

 

 

Το 393 π.Χ, ο Κόνων και ο Φαρνάβαζος έπλευσαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου επέδραμαν στην ακτή της [[Λακωνία]]ς και κατέλαβαν τα [[Κύθηρα]], όπου άφησαν στρατιωτικό τμήμα με Αθηναίο διοικητή. Στη συνέχεια, έπλευσαν στην Κόρινθο, όπου έπεισαν τα άλλα μέλη της Συμμαχίας πως ο Πέρσης βασιλιάς ήταν αξιόπιστος σύμμαχος. Τότε, ο Φαρνάβαζος έστειλε τον Κόνωνα στην [[Αττική]] με μεγάλος μέρος του περσικού στόλου, για να βοηθήσει τους Αθηναίους στην ανοικοδόμηση των [[Μακρά Τείχη|Μακρών Τειχών]]. Χάρη στη βοήθεια των Περσών, η ανοικοδόμηση των Μακρών Τειχών τελείωσε γρήγορα.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.7–10]]</ref> Η Αθήνα εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα, και κατέλαβε την [[Σκύρος|Σκύρο]], την [[Ίμβρος|Ίμβρο]] και την [[Λήμνος|Λήμνο]], όπου επέβαλε καθεστώς [[κληρουχία]]ς.<ref name="Fine">Fine, ''The Ancient Greeks'', 551</ref>

Την ίδια ώρα, στην Κόρινθο διεξαγόταν εμφύλιος μεταξύ του [[Δημοκρατία|δημοκρατικού]] και του [[Ολιγαρχία|ολιγαρχικού]] κόμματος. Οι δημοκρατικοί, οι οποίοι έλαβαν στήριξη από το Άργος, επιτέθηκαν στους αντιπάλους τους και τους έδιωξαν από την πόλη. Οι ολιγαρχικοί ζήτησαν την προστασία των Σπαρτιατών, ενώ οι Αθηναίοι και οι Βοιωτοί συμμάχησαν με τους δημοκρατικούς. Σε μια νυχτερινή επίθεση, οι Σπαρτιάτες και οι ολιγαρχικοί κατέλαβαν το [[Λέχαιο]], το λιμάνι της πόλης στον Κορινθιακό Κόλπο. Την επόμενη, οι Αθηναίοι προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το Λέχαιο, αλλά αναχαιτίστηκαν και αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή.<ref>Για τα γεγονότα της μάχης, βλ. ''Βιβλιοθήκη'' του Διόδωρου Σικελιώτη ([http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+14.86.1 14.86]) ή ''Ελληνικά'' του Ξενοφώντος ([[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/IV|4.4]]).</ref>

 

 

Το 392 π.Χ, οι Σπαρτιάτες έστειλαν τον [[Ανταλκίδας|Ανταλκίδα]] στον σατράπη [[Τιρίβαζος|Τιρίβαζο]], με την ελπίδα ότι οι Πέρσες θα σταματήσουν την ανοικοδόμηση της Αθήνας και θα πάρουν το μέρος των Σπαρτιατών. Οι Αθηναίοι, όταν έμαθαν για την αποστολή του Ανταλκίδα στην Περσία, έστειλαν τον Κόνωνα μαζί με άλλους στρατιωτικούς για να παρουσιάσουν τις προτάσεις των Αθηναίων στους Πέρσες, κάτι που έπραξαν και οι σύμμαχοί τους. Στην διάσκεψη, οι Σπαρτιάτες πρότειναν ειρήνη με τον όρο να γίνουν όλες οι πόλεις-κράτη ανεξάρτητες. Αυτό όμως δεν έγινε αποδεκτό από τους συμμάχους της Αθήνας καθώς οι Αθηναίοι ήθελαν τον έλεγχο του Αιγαίου, οι Θηβαίοι ήθελαν να ηγεμονεύουν στη Βοιωτία, ενώ το Άργος ήθελε να ενωθεί με την Κόρινθο και να αναλάβει την διοίκηση της πόλης. Η προσπάθεια για ειρήνη απέτυχε. Ο Κόνων συνελλήφθη και ο Τιρίβαζος με μυστικό τρόπο εφοδίαζε τους Σπαρτιάτες.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.12–15]]</ref> Τελικά ο Κόνων κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά πέθανε λίγες μέρες αργότερα.<ref name="Fine"/> Τον ίδιο χρόνο, διεξήχθη ακόμα μια διάσκεψη στη Σπάρτη, αλλά οι όροι των Σπαρτιατών δεν έγιναν αδεκτοί από τους Αθηναίους.<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 550</ref>

Μετά την αποτυχημένη διάσκεψη στην Περσία, ο Τιρίβαζος επέστρεψε στα [[Σούσα]], και ο στρατηγός [[Στρούθας]] ανέλαβε την διοίκηση. Ο Στρούθας άσκησε αντι-σπαρτιατική πολιτική και ανάγκασε τον αρχηγό τους, [[Θίβρων|Θίβρωνα]], να του επιτεθεί. Παρά την αρχική του επιτυχία, ο Θίβρων και αρκετοί στρατιώτες του σκοτώθηκαν αργότερα από τους στρατιώτες του Στρούθα.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.17–19]]</ref> Τη διοίκηση των Σπαρτιατών στην Ασία ανέλαβε ο [[Διφρίδας]], ο οποίος σημείωσε αρκετές επιτυχίες και αιχμαλώτισε τον γαμπρό του Στρούθα. Αλλά, αυτά δεν είχαν σημαντική επιρροή στο αποτέλεσμα του πολέμου.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.20–22]]</ref>

 

 

 

Στην Κόρινθο, οι δημοκρατικοί συνέχιζαν να ελέγχουν την πόλη, όταν οι ολιγαρχικοί και οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν το Λέχαιο, και από εκεί επιτέθηκαν στην ύπαιθρο της Κορίνθου. Το 391 π.Χ, ο Αγησίλαος επιτέθηκε στην πόλη. Η επίθεση του τελείωσε επιτυχώς, αφού κατέλαβε αρκετές αμυντικές θέσεις των αντιπάλων, καθώς επίσης αιχμαλώτισε αρκετούς στρατιώτες και ψαράδες. Όσο ο Αγησίλαος μαζί με τον στρατό του βρισκόταν στο στρατόπεδο, ο Αθηναίος στρατηγός [[Ιφικράτης]], μαζί με ένα σώμα [[πελταστές|πελταστών]], κατευθύνθηκε στο Λέχαιο, όπου σε μια [[Μάχη του Λεχαίου|μάχη]] νίκησε τους Σπαρτιάτες. Κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Ιφικράτης μαζί με τους πελταστές του αποδεκάτισε τη σπαρτιατική φάλαγγα και ανάγκασε τους Σπαρτιάτες που απέμειναν να υποχωρήσουν. Μετά τη μάχη, ο Αγησίλαος επέστρεψε στη Σπάρτη, ενώ ο Ιφικράτης συνέχισε την επίθεση κατά των θέσεων των Σπαρτιατών στην Κόρινθο και ανακατέλαβε τις περιοχές, τις οποίες εκείνοι είχαν καταλάβει.<ref name="Xenophon">Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/V|4.5]]</ref> Επιτέθηκε επίσης στον [[Φλειούς|Φλειούντα]] τον οποίο κατέλαβε και δήωσε την [[Αρκαδία]] της οποίας οι κάτοικοι αρνήθηκαν να συμμαχήσουν μαζί του.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' ([http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Xen.+Hell.+4.4.1#anch14 4.4.15–16]), ''Βιβλιοθήκη'' του Διόδωρου Σικελιώτη ([http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+14.91.1 14.91.3]). Βλ. επίσης Cawkwell (σελ. 212-213)</ref>

Μετά από αυτή τη νίκη, στρατός από το Άργος ήρθε στην Κόρινθο και κατέλαβε την [[ακρόπολη|ακρόπολή]] της, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την πολιτική ένωση των δύο πόλεων.<ref>Διόδωρος Σικελιώτης, ''Βιβλιοθήκη'', [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?lookup=Diod.+14.92.1 14.92.1]</ref><ref name="Xenophon"/>

 

 

Μετά τις νίκες του Ιφικράτη στην Κόρινθο, δεν είχαν διεξαχθεί κάποιες σημαντικές μάχες στην περιοχή. Οι μάχες μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]]. Ο Αγησίλαος έκανε επιτυχείς επιδρομές σε περιοχές του Άργους, το 391 π.Χ, και διεξήγαγε δύο σημαντικές εκστρατείες πριν το τέλος του πολέμου.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/IV|4.4.19]]</ref> Στην πρώτη εκστρατεία, το 389 π.Χ, οι Σπαρτιάτες πέρασαν τον Κορινθιακό Κόλπο για να επιτεθούν στους [[Ακαρνανία|Ακαρνάνες]], συμμάχους της Αθήνας. Παρά τις αρχικές δυσκολίες, οι Σπαρτιάτες κατάφεραν να νικήσουν τους Ακαρνάνες, οι οποίοι σε μια μάχη έχασαν το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών τους.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VI|4.6]]</ref> Τον επόμενο χρόνο, οι Ακαρνάνες υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τους Σπαρτιάτες, για να αποφύγουν μελλοντικές επιθέσεις.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VII|4.7.1]]</ref>

Το 388 π.Χ, ο [[Αγησίπολις Α΄]] επιτέθηκε στο Άργος. Αφού δεν συνάντησε αντίσταση, κατέλαβε την περιοχή, αλλά αργότερα αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Σπάρτη.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VII|4.7]]</ref>

 

 

Μετά την ήττα στη Κνίδο, οι Σπαρτιάτες άρχισαν την επανασύσταση του στόλου τους και, σε μια σύγκρουση με τον κορινθιακό στόλο, νίκησαν και πήραν υπό τη κατοχή τους τον Κόλπο της Κορίνθου, το 392 π.Χ.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.10–11]]</ref> Μετά την αποτυχία της ειρήνευτικής προσπάθειας του 392 π.Χ., οι Σπαρτιάτες έστειλαν ένα μικρό σώμα στρατού, υπό την ηγεσία του ναύαρχου Εκδίκου, στο Αιγαίο με διαταγή να βοηθήσει τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι εξορίστηκαν από τη Ρόδο. Ο Έκδικος έφθασε στη Ρόδο, όπου είδε πώς οι δημοκρατικοί διέθεταν μεγαλύτερο στόλο από τον δικό του. τότε οι Σπαρτιάτες έφεραν ως ενισχύσεις στόλο από τον Κορινθιακό Κόλπο, υπό την ηγεσία του [[Τελευτίας|Τελευτία]]. Αφού παρέλαβε κι άλλο στόλο στη Σάμο, ο Τελευτίας ανέλαβε τη διοίκηση στην Κνίδο και άρχισε τις επιθέσεις κατά της Ρόδου.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.23–24]]</ref>

 

 

Τρομαγμένοι από τις επιτυχίες των Σπαρτιατών στο θαλάσσιο μέτωπο, οι Αθηναίοι έστειλαν ένα στόλο από 40 τριήρεις, υπό την ηγεσία του [[Θρασύβουλος|Θρασύβουλου]]. Εκείνος, κρίνοντας ότι θα κέρδιζε περισσότερα αν αντιμετώπιζε τον σπαρτιατικό στόλο εκεί όπου δεν θα είχε πλεονέκτημα, έπλευσε στον Ελλήσποντο. Εκεί, νίκησε σε πολλές μάχες και κατέλαβε αρκετά σημαντικές, για την Αθήνα, περιοχές, συμπεριλαμβανομένου και του [[Βυζάντιο|Βυζαντίου]]. Αργότερα, κατευθύνθηκε στη [[Λέσβος|Λέσβο]], όπου χάρη στη βοήθεια του στρατού της [[Μυτιλήνη]]ς, νίκησε τον σπαρτιατικό στρατό και κατέλαβε αρκετές πόλεις. Αλλά ο Θρασύβουλος πέθανε, καθώς βρισκόταν στη Λέσβο.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.25–31]]</ref>

Μετά από αυτό, οι Σπαρτιάτες έστειλαν νέο διοικητή, τον Αναξίβιο, στην Άβυδο. Αρχικά, είχε νικήσει τον Φαρνάβαζο σε αρκετές και κατέστρεψε ένα μεγάλο αριθμό εμπορικών πλοίων. Μετά από αυτές τις ήττες, οι Αθηναίοι έστειλαν τον Ιφικράτη στην περιοχή, για να αντιμετωπίσει τον Αναξίβιο. Για αρκετό διάστημα, οι δύο στρατοί επιτίθονταν σε περιοχές που κατείχε ο αντίπαλος, αλλά σε κάποια στιγμή ο Ιφικράτης μάντεψε την πορεία του Αναξίβιου, και του έστησε ενέδρα. Καθώς ο Αναξίβιος και οι άνδρες του, περνούσαν το βουνό, όπου ο Ιφικράτης έστησε την ενέδρα του, δέχθηκαν επίθεση από τους Αθηναίους και κατατροπώθηκαν. Στην μάχη σκοτώθηκαν πολλοί Σπαρτιάτες, συμπεριλαμβανομένου και του Αναξίβιου.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Δ'/VIII|4.8.31–39]]</ref>

 

 

Το 389 π.Χ, οι Αθηναίοι επιτέθηκαν κατά της [[Αίγινα]]ς. Οι Σπαρτιάτες κατατρόπωσαν τον αθηναϊκό στόλο, ωστόσο το αθηναϊκό πεζικό συνέχισε την επιχείρηση. Οι Σπαρτιάτες έπλευσαν στα ανατολικά της Ρόδου, αλλά κατατροπώθηκαν στην Άβυδο, από τους Αθηναίους διοικητές της περιοχής. Παράλληλα, οι Αθηναίοι βρέθηκαν περικυκλωμένοι και εγκατέλειψαν την Αίγινα, λίγους μήνες αργότερα.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Ε'/I|5.1.1–7]]</ref>

Μετά από αυτή την ήττα, διοικητής του σπαρτιατικού στόλου στην Αίγινα έγινε ο Τελευτίας. Αντιλαμβανόμενος το γεγονός ότι οι Αθηναίοι χαλάρωσαν τις αμυντικές τους γραμμές μετά τις νίκες του Χαβρία, επιτέθηκε με τον στόλο του στον [[Πειραιάς|Πειραιά]] και κατέστρεψε αρκετά πλοία.<ref>Ξενοφών, ''Ελληνικά'' [[s:Ελληνικά (Ξενοφών)/Ε'/I|5.1.13–24]]</ref>

 

 

{{κύριο|Ανταλκίδειος ειρήνη}}

Σε μια γενική σύσκεψη στη Σπάρτη, οι Σπαρτιάτες, φοβούμενοι την απειλή της περσικής επίθεσης, εξασφάλισαν την συναίνεση όλων των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, οι οποίες συμφώνησαν με τους όρους της ειρήνης. Η συμφωνία ειρήνης έγινε παντού γνωστή με το όνομα «Βασίλειος ειρήνη», λόγω της μεγάλης επιρροής του βασιλιά της Περσίας. Υπό την απειλή της σπαρτιατικής επίθεσης, η Θήβα σταμάτησε τον πόλεμο, όπως το Άργος και η Κόρινθος. Η Κόρινθος, αφού στερήθηκε τον ισχυρό της σύμμαχο, αναγκάστηκε να ξαναγίνει μέλος της [[Σπαρτιατική Συμμαχία|Σπαρτιατικής Συμμαχίας]]. Μετά από 8 χρόνια μαχών, ο Κορινθιακός Πόλεμος είχε λήξει.<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 556–7</ref>

 

 

Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την υπογραφή της ειρήνης, η Σπάρτη και η Περσία εκμεταλλεύτηκαν τα κέρδη που απέκτησαν χάρη στη συμφωνία αυτή. Η Περσία εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι και η Αθήνα και η Σπάρτη δεν είχαν δικαίωμα να επιτεθούν στην Ασία, και κατέλαβε, το 380 π.Χ, την [[Αρχαία Αίγυπτος|Αίγυπτο]] και τη Κύπρο. Η Σπάρτη, παράλληλα, εκμεταλλεύτηκε την δυνατότητα, την οποία έλαβε ως προστάτιδα της ειρήνης, να καταστρέφει όποιες συμμαχίες έβρισκε απειλητικές για την κατάρρευση της συμφωνίας. Με τον Αγησίλαο στην ηγεσία της πόλης, οι Σπαρτιάτες επεκτάθηκαν από την Πελοπόννησο μέχρι τη [[Χαλκιδική]]. Αυτή η κυριαρχία της Σπάρτης θα διαρκέσει για 16 χρόνια, μέχρι να ηττηθεί στην [[Μάχη των Λεύκτρων]].<ref>Fine, ''The Ancient Greeks'', 557–9</ref>

Η απελευθέρωση της Ιωνίας αποτελούσε στόχος των Ελλήνων, αλλά μετά τον Κορινθιακό Πόλεμο, οι Έλληνες δεν μπορούσαν να παρεμποδίσουν την περσική κυριαρχία. Μετά από αιώνα συγκρούσεων στην περιοχή, η Περσία κατάφερε να καταλάβει την Ιωνία, και για 50 χρόνια η Ιωνία ήταν υπό την κατοχή των Περσών, μέχρι την εποχή του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Αλέξανδρου του Μέγα]].

 

 

{{παραπομπές|2}}

 

 

=== Ελληνικές ===

 

 

=== Ξένες ===

* Simon Hornblower: ''The Greek World. 479-323 Bc''. Routledge, London 2006, ISBN 0-415-15344-1 (Routledge History of the ancient world), S. 210 ff.

* Karl-Wilhelm Welwei: ''Das klassische Athen. Demokratie und Machtpolitik im 5. und 4. Jahrhundert''. Primus-Verlag, Darmstadt 1999, ISBN 3-89678-117-0.

 

{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Corinthian War}}

{{Πόλεμοι στην Αρχαία Ελλάδα}}

{{Αρχαία Σπάρτη}}

 

[[Κατηγορία:Κορινθιακός πόλεμος| ]]