Το '''δίγαμμα''' ('''Ϝ, ϝ'''), ή πιθανώς '''βαυ''', είναι το έκτο γράμμα του αρχαίου ελληνικού [[αλφάβητο|αλφαβήτου]] (ετυμολογία: δις + [[γάμμα]] – διττό, διπλό, δύο φορές γάμμα). Την ονομασία του οφείλει στο σχήμα του (δύο κεφαλαία γάμμα). Η φωνητική αξία του ήταν ένας ασθενής διχειλικός συμφωνικός φθόγγος, που πλησίαζε τον ήχο του σημερινού ελληνικού '''β.''' Η ασθενής άρθρωσή του ήταν και ο λόγος της βαθμιαίας σίγησης και πλήρους τελικά αποβολής του από την ελληνική γλώσσα. Πρώτοι από τους αρχαίους Έλληνες έπαψαν να προφέρουν το δίγαμμα οι Ίωνες και οι Αττικοί. Στη [[λακωνική διάλεκτο]] το δίγαμμα διατηρήθηκε ως τον 2ο π.Χ. αιώνα. Σε άλλες λέξεις αποδόθηκε με τη [[δίφθογγο]] '''ου,''' τα γράμματα '''υ, β, φ''' και τη [[δασεία]] ( ῾ ), που πλέον χρησιμοποιείται μόνο στο [[πολυτονικό]] σύστημα γραφής, (λ.χ. Ϝορώ - {{πολυτονικό|ὁρῶ}}), σε άλλες πάλι έχει εκπέσει και χαθεί (λ.χ. Ϝοίνος - {{πολυτονικό|οἶνος}}).
Την ύπαρξη του διγάμμα στον Όμηρο κατέδειξε ο άγγλος φιλόλογος Bentley, εξηγώντας πλήθος μετρικών ανωμαλιών και χασμωδιών στη γλώσσα των ομηρικών επών, που οφείλονταν στην απουσία του γράμματος κατά τη καταγραφή των επών με το κλασσικό [[ευκλείδειο αλφάβητο]] των 24 γραμμάτων (σε χρήση από το [[403 π.Χ.]] μέχρι σήμερα) που δεν περιείχε πλέον το δίγαμμα, το [[κόππα]] και το [[δίσιγμα]].
