Άδωνις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η [[Λατινική γλώσσα|λατινική]] [[Βίβλος|Βιβλική]] μετάφραση [[Βουλγάτα]] αποδίδει τον [[Θαμμούζ]] (''[[Ο']]'') ή Ταμμούζ<ref>Αποτελεί εβραϊκή/φοινικική απόδοση του ονόματος της [[Σουμεριακός πολιτισμός|σουμεριακής]] θεότητας [[Ντουμούζι]]. (Βλέπε Stephanie Dalley, ''The Legacy of Mesopotamia'', 1998, Oxford University Press, σ. 78.)</ref> (''[[Μασοριτικό κείμενο]]'') του [[Ιεζεκιήλ (βιβλίο)|βιβλίου του Ιεζεκιήλ]] ([[s:Ιεζεκιήλ#Κεφάλαιον Η'|8:14]]) ως «Άδωνη» (''Adonidem'', ''[[s:la:The_Old_Testament_%28Vulgate%29/Hiezechiel_propheta|Vg]]''), ταυτίζοντας έτσι τη [[Βαβυλώνα|βαβυλωνιακή]] θεότητα με τον Άδωνη της αρχαιοελληνικής λατρείας. Ο [[Ωριγένης]] δηλώνει ότι "εκείνον που οι Έλληνες ονομάζουν Άδωνη, ονομάζεται Θαμμούζ από τους Εβραίους και τους Σύρους" και ότι οι λάτρεις του γιόρταζαν κάθε χρόνο το θάνατό του με θρήνους και κατόπιν την [[Ανάσταση νεκρών|ανάστασή]] του με χαρούμενες τελετές<ref>«{{Πολυτονικό|Θρηνοῦσαι τὸ Θαμμούζ. Τὸν λεγόμενον παρ΄ Ἕλλησιν Ἄδωνιν͵ Θαμμούζ φασι καλεῖσθαι παρ΄ Ἑβραίοις καὶ Σύροις. Ὡς οὖν ἐπὶ τῇ λέξει͵ ἑωρῶντο αἱ γυναῖκες ἐπὶ τὰ πρόθυρα τῆς πύλης οἴκου Κυρίου βλεπούσης πρὸς βοῤῥᾶν καθήμεναι καὶ κατά τι ἐθνικὸν ἔθος τῶν ἔξω τῆς θεοσεβείας θυρῶν θρηνοῦσαι τὸν Θαμμούζ· δοκοῦσι οδοκοῦσι γὰρ κατ΄ ἐνιαυτὸν τελετάς τινας ποιεῖν͵ πρῶτον μὲν ὅτι θρηνοῦσιν αὐτὸν ὡς τεθνηκότα· δεύτερον δὲ ὅτι χαίρουσιν ἐπ΄ αὐτῷ ὡς ἀπὸ νεκρῶν ἀναστάντι. Οἱ δὲ περὶ τὴν ἀναγωγὴν τῶν Ἑλληνικῶν μύθων δεινοὶ καὶ μυθικῆς νομιζομένης θεολογίας͵ φασὶ τὸν Ἄδωνιν σύμβολον εἶναι τῶν τῆς γῆς καρπῶν͵ θρηνουμένων μὲν ὅτε σπείρον ται͵ ἀνισταμένων δὲ͵ καὶ διὰ τοῦτο χαίρειν ποιούν των τοὺς γεωργοὺς ὅτε φύονται. Ἡγοῦμαι τοίνυν σύμβολον εἶναι τὰς θρηνούσας τὸν Θαμμοὺζ τῶν τὰ τοῦ κόσμου νομιζόμενα ἀγαθὰ καὶ τοὺς σωματικοὺς καρποὺς ποθούντων͵ καὶ πέρα τῶν ὑλικῶν καὶ αἰσθητῶν μηδὲν ἐπισταμένων͵ λυπουμένων μὲν ἐπὶ τῇ τούτων στερήσει͵ ἡδομένων δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ αὐ τῶν καὶ τῇ τῶν τοιούτων κτήσει. Γυναικώδεις δὲ εἶναι τὰς ψυχὰς εὐλόγως ἂν πάντες οἱ τοιοῦτοι νομίζοιντο}}». ([[Ωριγένης]], ''Εκλογαί εις τον Ιεζεκιήλ'' 13.797-799)</ref>. Παρόμοιες αναφορές κάνουν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς [[Ιερώνυμος]], [[Κύριλλος Α΄ Ιεροσολύμων|Κύριλλος]]<ref>«{{Πολυτονικό|Διερμηνεύεται δὲ ὁ Θαμμοὺζ ὁ Ἄδωνις. Ἐπράττετο δέ τι τοιοῦτον παρὰ τῶν ὄντων ἐν τῇ γῇ τῇ ἐπέκεινα ποταμῶν Αἰθιοπίας͵ περὶ ἧς ἐν τοῖς ἀνωτέρω βραχὺ σαφῶς εἰρήκαμεν. Κέραμον λαβόντες͵ εἶτα γράφοντες ἐπιστολὴν πρὸς τὰς ἐν Βίβλῳ γυναῖκας͵ ὡς ηὑρημένου τοῦ Ἀδώνιδος͵ καὶ ἐνθέντες τε αὐτὴν τῷ κεράμῳ͵ καὶ σφραγίσαντες͵ καθίεσαν εἰς τὴν θάλασσαν͵ τελετάς τινας ἐπ΄ αὐτῷ ποιησάμενοι· καὶ ὥς γε ἔφασκον͵ αὐτομάτως εἰς Βίβλον ἀπεκομίζετο κατὰ φανερὰς τοῦ ἔτους ἡμέρας. Ὃν δὴ καὶ ἀποδεξάμεναι γυναῖκές τινες τῆς Ἀφροδίτης φίλαι͵ εἶτα λαβοῦσαι τὴν ἐπιστολὴν ἐπαύοντο τοῦ θρηνεῖν͵ ὡς ηὑρημένου παρὰ τῆς Ἀφροδίτης τοῦ Ἀδώνιδος. Διαγελᾷ τοίνυν ὁ προφητικὸς ἡμῖν λόγος͵ ὡς εἰδωλολάτρας ποτὲ καὶ ἀνοσίους͵ καὶ ἀπατεῶνας͵ καὶ θεομισεῖς͵ τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν τὴν ἐπέκεινα ποταμῶν Αἰθιοπίας͵ καί φησιν· Ὁ ἀποστέλλων ἐν θαλάσσῃ ὅμηρα͵ καὶ ἐπιστολὰς βιβλίνας ἐπάνω τοῦ ὕδατος. [...] Ὡς γὰρ Ἀφροδίτης τελοῦντες μυστήριον τοῖς ταύτην ἐν Βίβλῳ σεβομένοις͵ καὶ τὴν ἴσην αὐτοῖς νοσοῦσι μανίαν͵ ἐξέπεμπον τὰς ἐπιστολὰς͵ οὐ πλοίοις ἐνθέντες τοὺς διακομιστὰς͵ ἀλλ΄ οἷον ἐπάνω τοῦ ὕδατος͵ διὰ τὸ κεράμῳ͵ καθάπερ ἔφην͵ ἐντεθεῖσθαι ταύτας. Ἠναγκάσμεθα δὲ μύθων ὀδωδότων καὶ γεγηρακότων͵ καὶ βδελυρίας Ἑλληνικῆς ποιήσασθαι μνήμην͵ ὑπέρ γε τοῦ σαφηνίσαι μόνον τῶν προκειμένων τὸν νοῦν}}». ([[Κύριλλος Α΄ Ιεροσολύμων]], ''Εξήγησις Υπομνηματική εις τον Προφήτην Ησαΐαν'' 70.441-444)</ref> και [[Πορφύριος]]<ref>Karel van der Toorn, Bob Becking & Pieter Willem van der Horst, ''Dictionary of Deities and Demons in the Bible'', 1999, Wm. B. Eerdmans Publishing, σ. 9.</ref>. Στο [[Αρχαία Αίγυπτος|αρχαιοαιγυπτιακό]] πάνθεον ταυτιζόταν με τη λατρεία του [[Όσιρις|Όσιρι]], συζύγου της [[Ίσις|Ίσιδας]], ενώ στην [[Χαναάν|χανανιτική]] λατρεία με τον [[Βάαλ]]<ref>Richard Watson, ''A Biblical and Theological Dictionary: Explanatory of the History, Manners'', 1832, B. Waugh and T. Mason Pub., σ. 24.</ref>. Οι μαρτυρίες φανερώνουν ότι η συγκεκριμένη λατρεία εξακολουθούσε να υφίσταται ακόμη και κατά τον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]]<ref>Stephanie Dalley, ''The Legacy of Mesopotamia'', 1998, Oxford University Press, σ. 78.</ref>.