Η συνάντηση φωνηέντων στον αρμό τής σύνθεσης προκαλούσε το φαινόμενο της [[χασμωδία|χασμωδίας]], η άρση τής οποίας επέφερε ποικίλες φωνητικές αλλαγές στην Αρχαία Ελληνική. Οι γλωσσολόγοι έχουν καταλήξει σε τρεις διαφορετικές προτάσεις για την ερμηνεία τής συνθετικής έκτασης, λαμβάνοντας υπ' όψιν την άρση τής χασμωδίας και τα προϊόντα τής συνάντησης των φωνηέντων.
Σύμφωνα με την εκδοχή που διατύπωσαν οι SchwyzerΣβάιτζερ και Χατζιδάκις<ref>Βλ. E.Schwyzer 1939: 157῾ Γ. Χατζιδάκι, 1924: 350-2.</ref>, η συνθετική έκταση οφείλεται σε [[συναίρεση]] των δύο ετεροσύλλαβων φωνηέντων που συναντώνται στον αρμό τής σύνθεσης (π.χ. ''*ἀπο-όλεια > ἀπώλεια, *ὑπο-ερέτης > ὑπηρέτης''). Η αντίρρηση σε αυτή την άποψη έγκειται στο γεγονός ότι πολλά συνθετικά προϊόντα αντιτίθενται στους όρους τής συναίρεσης, όπως είναι γνωστοί από τους κλασικούς χρόνους: η συνάντηση -ο#ο- και -ο#ε- απέδιδε -ου-, δηλ. μακρό κλειστό ọ, και όχι -ω- (π.χ. ''*δηλό-ομεν > δηλοῦμεν'', ενώ ''ἀπο#όλεια > ἀπ-ώλεια''· επίσης ''*δηλό-ετε > δηλοῦτε'', ενώ ''*ὑπο#ερέτης > ὑπηρέτης''). Επίσης, πολλά σύνθετα με έκταση δεν θα μπορούσαν να προέλθουν από συναίρεση, διότι δεν περιλαμβάνουν συνάντηση φωνηέντων, π.χ. ''ὑπερ-ήνωρ, προσ-ήνεμος, ἀν-ήκουστος''.
