Γκαλεάτσο Τσιάνο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Τσιάνο είχε λάβει μέρος στην πορεία και είσοδο των Φασιστών στη [[Ρώμη]] το [[1922]]. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και μετά από μια μικρή δημοσιογραφική καριέρα εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Στην αρχή τοποθετήθηκε στις πρεσβείες του [[Ρίο ντε Τζανέιρο]] και του [[Μπουένος Άιρες]], στη συνέχεια ανέλαβε γενικός πρόξενος στη [[Σαγκάη]] και μετέπειτα πρεσβευτής στη [[Κίνα]]. Τότε νυμφεύθηκε τη κόρη του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]], Έντα (1930) και αναδείχθηκε στη κομματική ιεραρχία. Διορίστηκε διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών ([[1933]]) και τον επόμενο χρόνο υφυπουργός τύπου και προπαγάνδας. Υπήρξε μέλος του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που καθόριζε την πολιτική δράση. Παθιασμένος, όπως χαρακτηριζόταν, πιλότος ανέλαβε ο ίδιος επικεφαλής σμήνους βομβαρδιστικών σε επιχειρήσεις κατά της Αιθιοπίας (1935-1936).

 

 

Μετά την αρχική ήττα που υπέστη η Ιταλία από τους [[Έλληνες]] το [[1940]], αλλά και γενικότερα του Άξονα το [[1942]], ο Μουσολίνι τον θεώρησε υπεύθυνο της κατάστασης και στις [[3 Φεβρουαρίου]] του [[1943]] απέλυσε αυτόν και όλο το υπουργικό συμβούλιο, τοποθετώντας τον περιοριστικά απλό πρέσβη στο [[Βατικανό]]. Ο Τσιάνο, όμως, αρκετά ισχυρός, έλαβε μέρος στην ιστορική συνεδρίαση του Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου (24-25 Ιουλίου 1943), λαμβάνοντας θέση υπέρ της πτώσης του Μουσολίνι. Όταν ο Μουσολίνι συνελήφθη, ο Τσιάνο διέφυγε στη Γερμανία όπου, όμως, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Αργότερα ελευθερώθηκε και έφθασε στη Ρώμη απ΄ όπου όμως φυγαδεύτηκε και παραδόθηκε στην Ιταλική [[Δημοκρατία του Σαλό]] που είχε δημιουργήσει ο Μουσολίνι στην βόρεια Ιταλία. Τελικά συνελήφθη από τις Ιταλικές αρχές και στην δίκη που ακολούθησε στη [[Βερόνα]] καταδικάστηκε σε θάνατο ως προδότης όπου και εκτελέστηκε.