Συμφωνία του Μονάχου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

== Πολιτικές συνθήκες ==

Την εποχή εκείνη ο Χίτλερ βασιζόμενος στον ορμητικό επανεξοπλισμό της χώρας που είχαν συντελέσει οι συνεργάτες του επιτελείς δεν βράδυνε να έχει βλέψεις και στις όμορες χώρες με γερμανικούς πληθυσμούς για την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι στις [[20 Φεβρουαρίου]] του 1938 Ο Χίτλερ στον λόγο του που εκφωνεί στο [[Ράιχσταγκ]] τόνιζε μεταξύ άλλων ότι καθίσταται ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονταν στα σύνορα του Ράιχ, υπονοώντας σύνορα Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας (Σουδητίας). Προχωρώντας με ταχύτατο ρυθμό τα σχέδιά του στις 12 Μαρτίου ο γερμανικός στρατός εισέβαλε αμαχητί στην Αυστρία. Στη συνέχεια ο Χίτλερ στράφηκε προς την Τσεχοσλοβακία όπου υπήρχαν 3 εκατομμύρια Γερμανοί Σουδήτες. Έτσι τον Μάιο, έχοντας υποκινήσει Σουδητική κρίση στη Τσεχοσλοβακία καθιστά γνωστό στους στρατηγούς του τον σχεδιασμό κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας και μάλιστα προσδιορίζοντας και τον μήνα.

 

Ο Χίτλερ από την πλευρά του συνέχιζε ακάθεκτα τους χαρακτηριστικούς εμπρηστικούς λόγους του απαιτώντας την επανένωση των Σουδητών με την Γερμανία με συνέπεια ο πόλεμος να καθίσταται αναπόφευκτος. Εμπρός όμως σ΄ αυτή την κατάσταση τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία δεν αισθάνονταν κατάλληλα προετοιμασμένες για κάτι τέτοιο οπότε και άρχισαν να ακολουθούν την "[[πολιτική του κατευνασμού]]", (για την οποία πολλά και έχουν λεχθεί), προκειμένου ν΄ αποφύγουν πολεμική αναμέτρηση, παρότι άρχισαν να προχωρούν σε επιστρατεύσεις. Και ενώ η Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση προχωρεί σε κάποιες ενέργειες υπέρ των Σουδητών, Αγγλία και Γαλλία περί τα μέσα Σεπτεμβρίου, μετά από επίσκεψη του Άγγλου πρωθυπουργού στον Χίτλερ υποβάλλουν σχέδιο προς τη Τσεχοσλοβακία για παραχώρηση εδαφών που οι Σουδήτες αριθμούν περισσότερο από το 50% του εγκατεστημένου σ΄ αυτές πληθυσμού. Την πρόταση αυτή αν και αρχικά την αρνήθηκε η Τσεχολοακία στη συνέχεια κάτω από πίεση των συμμάχων της την αποδέχθηκε στις [[21 Σεπτεμβρίου]].<br />