Συμφωνία του Μονάχου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ + § |
||
Γραμμή 14:
Κατόπιν αυτού την επομένη [[22 Σεπτεμβρίου]] ο Τσάμπερλαιν επισκέπτεται για δεύτερη φορά τον Χίτλερ μεταβαίνοντας αεροπορικώς όπου με κατάπληξη διαπίστωσε πως ο συνομιλητής του είχε αυξήσει τις απαιτήσεις του ζητώντας την προσάρτηση της Σουδητίας και την εκκένωση από αυτή όλων των άλλων μη Σουδητών. Τότε ο Τσάμπερλαιν συμφώνησε να μεταφέρει την απαίτηση υποβάλλοντας νέα πρόταση στους Τσεχοσλοβάκους. Φυσικό όμως ήταν οι τελευταίες αυτές απαιτήσεις του Χίτλερ ν΄ απορριφθούν τελικά και από την Αγγλία και από τη Γαλλία.
Ακολούθως Γαλλία και Τσεχοσλοβακία προχωρούν σε επιστρατεύσεις ενώ ο Τσάμπερλαιν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του στις 27 Σεπτεμβρίου σε μια ύστατη προσπάθεια αποφυγής του πολέμου προτείνει να συγκληθεί άμεσα Διεθνής Διάσκεψη, τετραμερής, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά. Ο Χίτλερ
== Διάσκεψη Μονάχου ==
[[Αρχείο:Führerbau Munich.jpg|thumb|280px|right|Το μέγαρο Φύρερμπαου όπου συνομολογήθηκε η Συμφωνία του Μονάχου.]]
Κάτω από την "τελεσιγραφική" αυτή χρονική προθεσμία, πρωτοφανή στη Διεθνή Διπλωματία, την επόμενη ημέρα 29 Σεπτεμβρίου, μεσημβρινές ώρες ξεκίνησε εσπευσμένα η, ("Σύνοδος Κορυφής" κατά σύγχρονη αντίληψη), "Διεθνής Συνδιάσκεψη του Μονάχου". Πρώτος έφθασε ο Μουσολίνι συνοδευόμενος από τον γαμπρό του Τσιάνο τους οποίους και υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο ο Χίτλερ, ακολούθως έφθασαν και οι πρωθυπουργοί της Γαλλίας και Αγγλίας Ε. Νταλαντιέ και Ν. Τσάμπερλαιν, αντίστοιχα. Χώρος διάσκεψης είχε επιλεγεί η μεγάλη αίθουσα του μεγάρου Φύρερμπαου. Οι εργασίες ξεκίνησαν ερήμην της Τσεχοσλαβακικής κυβέρνησης, χωρίς να κληθεί εκπρόσωπος έστω και ως παρατηρητής, απογευματινές ώρες και συνεχίστηκαν μέχρι και δύο ώρες μετά το μεσονύκτιο (30 Σεπτεμβρίου) όπου και ολοκληρώθηκε το εξ οκτώ άρθρων σύμφωνο, το οποίο υπεγράφη με άμεση ισχύ, προβλέποντας όμως για την εφαρμογή του σύσταση Διεθνούς Επιτροπής και είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στη Σουδητία από την επομένη της υπογραφής, δηλαδή 1η Οκτωβρίου.
== Εφήμερος θρίαμβος ==
[[Αρχείο:MunichAgreement .jpg|thumb|
Μετά τη συνομολόγηση του παραπάνω συμφώνου ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλαιν πριν αναχωρήσει από το Βερολίνο είχε μία κατ΄ ιδία συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και συνομολόγησαν και προσυπόγραψαν μία διμερή συμφωνία, [[Συμφωνία Τσάμπερλαιν - Χίτλερ]], δια της οποίας διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων.
Τόσο ο Τσάμπερλαιν όσο και ο Νταλαντιέ επέστρεψαν στις χώρες τους ως θριαμβευτές, από τα πλήθη που τους επιφύλαξαν θερμές υποδοχές, διακηρύσσοντας μάλιστα ο πρώτος δημόσια την "έντιμη ειρήνη", ή "ειρήνη στην εποχή μας", απομακρύνοντας έτσι την όποια απειλή πολέμου.<br />
Όταν όμως τον επόμενο χρόνο ο Χίτλερ κατέλαβε και προσάρτησε όλη τη Τσεχοσλοβακία η αξιοπιστία του Τσάμπερλαιν είχε πλέον οριστικά χαθεί.
== Συνέπειες ==
▲[[Αρχείο:MunichAgreement .jpg|thumb|right|300px|30 Σεπτεμβρίου 1938: Ο [[Νέβιλ Τσάμπερλεν]] επιδεικνύει την υπογραμμένη Συνθήκη του Μονάχου επιστρέφοντας στο Λονδίνο]]
Οι περιοχές Γερμανόφωνων της [[Τσεχοσλοβακία|Τσεχοσλοβακίας]] (Σουδητία, Sudetenland) παραχωρήθηκαν στο [[Γερμανικό Ράιχ]] και, μάλιστα, απόντων των Τσεχοσλοβάκων. Οι Σοβιετικοί είδαν την Συμφωνία του Μονάχου σαν απόδειξη ότι οι δυτικές δυνάμεις προτιμούσαν να συνεργαστούν ακόμη και με τους [[Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών|εθνικοσοσιαλιστές]], προκειμένου να απομονώσουν την ΕΣΣΔ και να στρέψουν τις πολεμικές διαθέσεις του [[Γ' Ράιχ]] προς τα ανατολικά.<ref>Gilbert, Martin and Gott, Richard, The Appeasers (Weidenfeld Goldbacks, Weidenfeld and Nicholson, London, 1967)</ref> Έτσι, οι Σοβιετικοί άλλαξαν εξωτερική πολιτική και προσπάθησαν να προσεγγίσουν τους Γερμανούς. Για αυτό το λόγο η Συμφωνία του Μονάχου θεωρείται - και, όπως τεκμηριώνεται σήμερα, σωστά - προϋπόθεση για το [[Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης]] του [[1939]].
| |||