Γκούνια-καλά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το Κάστρο (Γκιουνιά – Καλά) ιδρύθηκε το 1830 από τους ΈλληνεςΠρώτα, που προήλθαν από το Κάστρο της περιοχής της Τραπεζούντας, και αποτέλεσε κέντρο της περιοχής της Τσάλκας. Πρώτα το χωριό Κάστρο βρισκόταν γύρω από το κάστρο της Τσάλκας, που μετά έμεινε κάτω στα νερά της δεξαμενής[[δεξαμενή της Τσάλκας. Οι κάτοικοι|δεξαμενής της περιοχής Τσάλκας]]. τοΤο 1833 έγιναν μάρτυρες, όταν το κάστρο Τσάλκα, με τη θέληση των ρωσικών αρχώναρχώ, δεχόντανέγινε δεκτός τονο ΈλληναΈλληνας ΜητροπολίτηΜητροπολίτης Θεόκλητο, που ταξίδευε στην [[Κωνσταντινούπολη]] και περνώντας από τη [[Γεωργία]] ζήτησε να του επιτρέψουν να εκτελέσει τη θεία[[Θεία λειτουργίαΛειτουργία]] στις ορθόδοξες εκκλησίες της περιοχής αυτής, αλλά και των άλλων περιοχών, όπου ζούσαν οι Έλληνες. Μετά απ’ αυτό η Τσάλκα έγινε θρησκευτικό κέντρο της περιοχής. Όλα τα προβλήματα που αφορούσαν τη θρησκεία λύνονταν εκεί.

Οι Έλληνες μετανάστες, που εγκατασταθήκαν στα ερείπια του Κάστρου Τσάλκας, βρήκαν το παλιό θεμέλιο της γεωργιανής ορθόδοξης εκκλησίας. Στο θεμέλιο αυτό το 1838 έχτισαν και εγκαινίασαν την εκκλησία αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Πρώτος ιερέας σ’ αυτήν την εκκλησία διορίστηκε από τον Έξαρχο της Γεωργίας ο Κωνσταντίνος Ευστάφιεβ. Αυτός καταγόταν από οικογένεια ιερέα και γεννήθηκε στο χωριό Κάστρο της περιοχής Τραπεζούντας. Μόλις τελείωσε το ντόπιο γυμνάσιο πέρασε στην εκκλησιαστική σχολή της Τραπεζούντας. Σ’ αυτή τη σχολή ο Κ. Ευστάφιεβ σπούδασε 4 χρόνια και μετά διορίστηκε διάκονος στην εκκλησία του χωριού.

Στο χωριό Κάστρο, αφού ήταν το κέντρο της περιοχής, άνοιξε από νωρίς εκκλησιαστικό σχολείο. Αυτό έγινε το 1838, όταν οι νέοι πιστοί με την καθοδήγηση του ιερέα Κωνσταντίνου Ευστάφιεβ για πρώτη φορά άρχισαν να μαθαίνουν τους κανόνες και τη γραφή της μητρικής τους γλώσσας, όπως και τη ζωγραφική, τη γραφή και τις αρχές της ορθόδοξης θρησκείας. Το χωριό Κάστρο είχε πολλά βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου, γραμμένα στην [[ελληνική γλώσσα]]. Να σημειώσουμε ότι ταΤα περισσότερα βιβλία εκδόθηκαν στη [[Βενετία]], [[Κωνσταντινούπολη]] και σε άλλες πρωτεύουσες ευρωπαϊκών και ασιατικών χωρών, όπου υπήρχαν κέντρα της Ορθοδοξίας, καθώς και άλλα πολιτιστικά – μορφωτικά ελληνικά κέντρα.

Ούτε 20 χρόνια δεν πέρασαν από τι στιγμή, που οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην Τσάλκα, και όλα τα Πατριαρχεία της Ορθόδοξης Ανατολής έμαθαν για τη δύσκολη μοίρα τους. Τα αρχεία της Αγίας Πετρούπολης έχουν πολλά επίσημα ντοκουμέντα, καθώς και αλληλογραφίες των αναφερόμενων Πατριαρχείων με τη Γερουσία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και με τον ίδιο τον Πατριάρχη της Ρωσίας. Σε όλα τα ντοκουμέντα φαίνεται ότι τα ελληνικά Πατριαρχεία ενδιαφέρονταν πολύ για τους Έλληνες της διασποράς στην περιοχή της Τσάλκας. Μερικές φορές η Ρωσική κυβέρνηση και το ρωσικό Πατριαρχείο επέτρεπαν στην Κωνσταντινούπολη, την [[Ιερουσαλήμ]] και την [[Αντιόχεια]] να βοηθούν τους Έλληνες της διασποράς. Στη δεκαετία 1840-50, Έλληνες ιερείς από την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] έρχονταν στην περιοχή αυτή, για να επισκεφτούν τους Έλληνες, αυτούς που οι τοπικές αρχές είχαν ξεχάσει και τους θυμούνταν μόνο, όταν υπήρχαν οικονομικά ενδιαφέροντα. Η ανατολικήΑνατολική ορθόδοξηΟρθόδοξη εκκλησίαΕκκλησία, με επικεφαλής το [[Πατριαρχείο της ΚωνσταντινούποληςΚωνσταντινούπολη]]ς, φρόντιζε τους Έλληνες της Τσάλκας στέλνοντας τους και εκκλησιαστικά βιβλία γραμμένα μεστα ελληνικά γράμματα. Πρέπει να υπολογίζουμε και την κατάσταση που επικρατούσε στον Καύκασο και στον Υπερκαύκασο. Με βάση τα ντοκουμέντα των αρχείων μπορούμε να πούμε ότι πολλοί ιεραπόστολοι, που έρχονταν στους Έλληνες του Καυκάσου, για να βοηθήσουν στη λύση των προβλημάτων τους, θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ζωή τους, αλλά οι ντόπιοι κάτοικοι τους ενοχλούσαν. Να σημειώσουμε ότι τα κεντρικά αρχεία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας είχαν πολλά βιβλία και γράμματα, που τα έστελνε η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία στους Έλληνες του Καυκάσου και στους Έλληνες της Τσάλκας. Όλα αυτά αποτελούν την ιστορία των Ελλήνων, που έχασαν την πατρίδα τους και βρέθηκαν στο πιο επικίνδυνο σημείο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η νέα ελληνική διασπορά στη νοτιο-δυτική περιοχή της Γεωργίας περικυκλώθηκε από τέτοιους εχθρούς, που μπορούσαν να τους προδώσουν. Στο νότο οι Έλληνες συνόρευαν με τους Αρμενίους των περιοχών Αχαλτσίχε και Αχαλκαλάκι, στη δύση με τους Τατάρους του Μπορτσαλό, στην ανατολή με τους Οσετίνους, ληστές που τους φοβούνταν και εξ’ αιτίας τους δεν μπορούσαν να βγουν έξω από τα σύνορα της περιοχής τους και στο βορρά ήταν τα απροσπέλαστα Καυκασιανά βουνά. Ο μόνος δρόμος για την Τιφλίδα ελεγχόταν από τους Τατάρους. Σ’ αυτήν την περιοχή δεν μπορούσαν να επιβληθούν οι Ρώσοι, αλλά οι τοπικές άγνωστες ομάδες ληστών.