Λυδία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την άνοδο στο θρόνο της Λυδίας του Γύγου αρχίζει και η καθαρά ιστορική περίοδος της χώρας. Η νέα Δυναστεία των Μερμνάδων επεκτείνει τη κυριαρχία της προς Δ. και ακολουθεί η προσάρτηση των ελληνικών παράλιων πόλεων ([[Έφεσος]], [[Σμύρνη]], [[Φώκαια]], [[Κολοφώνα]], [[Κλαζομενές]], [[Ερυθρές Ιωνίας|Ερυθρές]], [[Αιγές Αιολίας|Αιγές]], [[Γρύνιο]], [[Μύρρινα]], [[Νότιο]], [[Λέβεδος]], [[Κλάρος]], [[Νέο Τείχος]], [[Τέω]], [[Κύμη]], [[Λαρίσα]] κ.ά. προς δημιουργία και ναυτικής Λυδικής δύναμης. Το πρόγραμμα όμως αυτό της επέκτασης επιβράδυνε επειδή ο Γύγης προσπάθησε να απαλλαγεί από τους Ασσύριους που το κατόρθωσε (652-647 π.Χ.) όταν τότε ακριβώς είχαν αποστατήσει των Ασσυρίων η [[Ελυμαΐς]], η [[Χαλδαία]], η [[Συρία]], και η [[Παλαιστίνη (ιστορική περιοχή)|Παλαιστίνη]]. Στη συνέχεια ο Γύγης έστρεψε τη προσοχή του στη Αιολίδα και μετά στις Ιωνικές πόλεις επωφελούμενος διαίρεσης και αντιζηλιών και προκειμένου θέσει και τα Ιερά υπ΄ αυτού, ο περιστοιχιζόμενος από ποιητές και Ελλήνων Τυράννων Ελλανολυδός αυτός Μεμνάδης, έστειλε πλούσια δώρα στους Δελφούς. Τον Ιωνικό αυτό πόλεμο συνέχισε ο γιος του [[Άρδυς Β' της Λυδίας|Άρδυς]]. Και ενώ οι Σμυρναίοι κατάφεραν να εκβάλουν τους Λυδούς η [[Πριήνη]] κυριεύθηκε, ενώ κινδύνευσε η [[Μίλητος]] όταν στη Λυδία και Ιωνία επιδρομή των [[Κιμμέριοι|Κιμμερίων]] διέκοψε αυτό. Μετά τη θυελλώδη αποχώρηση των οποίων ο Ιωνικός πόλεμος επαναλήφθηκε το ([[623 π.Χ.]]) από τον διάδοχο του Άρδυ, Σαδυάττου (628-616) που στράφηκε μετά την υποταγή της [[Φρυγία]]ς κατά της Μιλήτου, που όμως ούτε αυτός ούτε ο διαδεχθείς αυτόν [[Αλυάττης Β'|Αλυάττης]] κατάφεραν να την καταλάβουν. Τότε και η επιδρομή των Μήδων όπου μετά αγώνα έξι ετών ορίσθηκε σύνορο των δύο χωρών ο ποταμός Άλυς.