Ιουδαιοχριστιανικός πλατωνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Για τον Φίλωνα, η (πρότερη [[Στωικισμός|στωική]]) αντίληψη του [[Λόγος|Λόγου]] ως ενεργού, συμφυούς χαρακτηριστικού του Θεού που δρα εγκόσμια, της ενιαίας αρχής και φορέα των Μορφών (''λόγων''), έχει κεφαλαιώδη σημασία —όπως συμβαίνει και με τη δημιουργική προσαρμογή της [[Πυθαγορισμός|πυθαγόρειας]]-πλατωνικής δυάδας από την ύστερη ιουδαϊκή αντίληψη της [[Σοφία του Θεού|Σοφίας του Θεού]].<ref>Τις πλατωνικές έννοιες περί "δυάδας" και "Δημιουργού" τις δανείστηκε αργότερα και ο [[Άρειος]] (περ. [[256]]-[[336]]).</ref> Ο Φίλων θεωρεί ότι οι πλατωνικές «ιδέες» ενσωματώνονται στον Λόγο. Η [[κοσμολογία]] του βασίζεται στον πλατωνικό ιδεαλισμό, δηλαδή στη δοξασία ότι μεταξύ του υπέρτατου Όντος και του υλικού κόσμου υφίσταται η επικράτεια των πνευματικών αρχέτυπων, που είναι αιώνια, άυλα και που αναγνωρίζονται μόνο διανοητικά, τα οποία προϋπήρχαν της δημιουργίας του υλικού κόσμου. Ο Φίλων αναγνωρίζει πλατωνική αντανάκλαση στο εδάφιο [[s:Έξοδος#Κεφάλαιον Γ'|Έξοδος 3:14]] όπου ο Θεός λέει στον Μωυσή ότι το όνομα του είναι «{{πολυτονικό|ὁ ὤν}}» σύμφωνα με την ελληνική [[μετάφραση των Εβδομήκοντα]]<ref>Σε σχέση με το προσωπικό όνομα του Θεού στο πρωτότυπο εβραϊκό Βιβλικό κείμενο βλέπε [[Τετραγράμματο]].</ref>, μια έκφραση που χρησιμοποιούσαν ήδη οι πλατωνιστές για να κατονομάσουν το Θεϊκό "όντως ον". Επιπλέον, θεωρεί ότι διάφορες ελληνικές δοξασίες έχουν [[Βίβλος|Βιβλική]] προέλευση. Η αλληγορική ερμηνεία των Γραφών που εισηγήθηκε επηρέασε τη χριστιανική ερμηνευτική της Βίβλου με ανεξίτηλο τρόπο.

 

 

== Χριστιανικός πλατωνισμός ==