Χημική συγγένεια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πρώτος που εισήγαγε την έννοια της χημικής συγγένειας στη Χημεία ήταν ο Ολλανδός χημικός και ιατρός Χέρμαν Μπούρχαφε. Τις ιδέες αυτού επεξεργάστηκε στη συνέχεια ο Γάλλος χημικός Ετιέν Ζεφρουά δημοσιεύοντας το [[1718]] πίνακα χημικών συγγενειών που έφερε τον τίτλο "''Πίνακας παρατηρηθέντων σχέσεων μεταξύ διαφόρων ουσιών''". Τούτου έλαβε γνώση και ο [[Νεύτων]] ο οποίος και τον θεώρησε ως ειδική περίπτωση της παγκόσμιας έλξης.<br />
Ο Γάλλος χημικός Κλωντ Μπερτολέ μελετώντας περισσότερο τις σχέσεις αυτές κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εν λόγω δυνάμεις έλξης ή άπωσης στις χημικές ουσίες καθώς και οι κατά βάρος ποσότητες των αντιδρώντων σωμάτων ουσιών διαδραματίζουν σπουδαίο και καθοριστικό ρόλο στη γενικότερη εξέλιξη των χημικών φαινομένων.<br />

Αργότερα όταν ο Βρετανός χημικός Χάμφρεϋ Ντέιβυ πέτυχε την παρασκευή αλκαλίων με [[ηλεκτρόλυση]] τηγμάτων των υδροξειδίων τους η χημική συγγένεια θεωρήθηκε από αρκετούς μελετητές, μεταξύ των οποίων και από τον Σουηδό χημικό Ιωάννη Μπερτσέλιους, ότι είναι αποτέλεσμα ηλεκτρικών έλξεων.