Αναγεννησιακή τέχνη στη Γερμανία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέο λήμμα :-) |
→Ζωγραφική και χαρακτική: ονόματα |
||
Γραμμή 3:
== Ζωγραφική και χαρακτική ==
[[Αρχείο:Durer Young Hare.jpg|thumb|220px|''«Νεαρός λαγός»'', έργο του Άλμπρεχτ Ντύρερ, 1502. Μουσείο Αλμπερτίνα, Βιέννη, Αυστρία.]] Η [[τυπογραφία]] με τη χρήση της [[Ξυλογραφία|ξυλογραφίας]] και της [[Χαρακτική|χαρακτικής]] (πιθανώς άλλη μια εφεύρεση των Γερμανών) ήταν ήδη περισσότερο ανεπτυγμένη στη Γερμανία και τις [[Κάτω Χώρες]] σε σχέση με οπουδήποτε αλλού, και οι Γερμανοί πήραν το προβάδισμα στην καλλιέργεια της τέχνης της εικονογράφησης [[Βιβλίο|βιβλίων]], με τα [[Ξύλο|ξύλινα]] κινητά στοιχεία να δανείζονται σε εκδότες που εργάζονταν σε διάφορες πόλεις και γλώσσες. Ο σημαντικότερος καλλιτέχνης της Γερμανικής Αναγέννησης, ο [[Άλμπρεχτ Ντύρερ]] (1471-1528), ξεκίνησε την καριέρα του ως μαθητευόμενος σε ένα σημαντικό εργαστήρι της [[Νυρεμβέργη|Νυρεμβέργης]], εκείνο του Μίχαελ Βόλγκεμουτ (''Michael Wolgemut''), ο οποίος είχε εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό τη [[ζωγραφική]] για να αφιερωθεί στην καινούρια αυτή τεχνική. Ο Ντύρερ εργάστηκε στη δημιουργία του πολυτελέστερα εικονογραφημένου βιβλίου της εποχής, του ''«Χρονικού της Νυρεμβέργης»'', το οποίο εξέδωσε ο νονός του, Άντον Κόμπεργκερ (''Anton Koberger''), ο μεγαλύτερος εκδότης εκτυπωμένων συγγραμάτων της εποχής.
Αφού ολοκλήρωσε τη μαθητεία του το 1490, ο Ντύρερ ταξίδεψε στη Γερμανία για τέσσερα χρόνια, καθώς και στην [[Ιταλία]] για λίγους μήνες, προτού ιδρύσει το προσωπικό του εργαστήρι στη Νυρεμβέργη. Η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την [[Ευρώπη]] για τις ξυλογραφίες και τα χαρακτικά του, ενώ παράλληλα ζωγράφιζε. Παρόλο που διατήρησε τη χαρακτηριστική τεχνοτροπία των Γερμανών, το έργο του μαρτυρά επιρροές από την Ιταλία, και συχνά αντιμετωπίζεται ως το σημείο εκκίνησης της Γερμανικής Αναγέννησης στις εικαστικές τέχνες, που για τα επόμενα σαράντα χρόνια αντικατέστησε την [[Ολλανδία]] και τη [[Γαλλία]] στην παραγωγή των πιο πρωτοποριακών έργων τέχνης στη [[Βόρεια Ευρώπη]]. Ο Ντύρερ συντάχθηκε με τις απόψεις του [[Μαρτίνος Λούθηρος|Μαρτίνου Λούθηρου]], ωστόσο συνέχισε να δημιουργεί Μαντόνες και άλλες θρησκευτικές αναπαραστάσεις, καθώς και πορτραίτα των επιφανέστερων προσώπων που βρέθηκαν στις δύο πλευρές του σχίσματος που προκάλεσε η [[Προτεσταντική Μεταρρύθμιση]].
Γραμμή 11:
[[Αρχείο:Grunewald Isenheim2.jpg|thumb|400px|H ''«Αγία Τράπεζα του Άιζενχαϊμ»'', έργο του Ματτίας Γκρούνεβαλντ. Δεύτερη όψη (1506-1515).]]Kατά κάποιο τρόπο μακρυά από αυτές τις εξελίξεις δημιούργησε ο [[Ματτίας Γκρούνεβαλντ]] (1470-1528), ο οποίος άφησε πολύ λίγα έργα, αλλά του οποίου το αριστούργημα, η «Αγία Τράπεζα του Άιζενχαϊμ» (ολοκληρώθηκε το 1515), θεωρείται ευρέως ως το σημαντικότερο έργο της γερμανικής αναγεννησιακής ζωγραφικής, του οποίου η σημασία αποκαταστάθηκε από τους μελετητές του 19ου αιώνα. Αποτελεί έντονα συναισθηματικό έργο, που συνεχίζει τη γερμανική [[Γοτθική τέχνη|γοτθική]] παράδοση, κάνοντας χρήση των αναγεννησιακών συνθετικών αρχών, ωστόσο στην πιο χαρακτηριστική γοτθική μορφή, το τρίπτυχο με τα πολλά τμήματα.<ref>Snyder (1984), Κεφ. XVII.</ref>
Ως [[Σχολή του Δούναβη]] είναι γνωστός ένας κύκλος καλλιτεχνών του πρώτου τρίτου του 16ου αιώνα στη [[Βαυαρία]] και την [[Αυστρία]], που περιλαμβάνει τους [[Άλμπρεχτ Αλτντόρφερ]] (1480-1538), [[Βολφ Χούμπερ]] (1485-1553) και [[
[[Αρχείο:Henry VIII of England, by Hans Holbein the Younger.jpg|thumb|left|200px|''«Πορτραίτο του Ερρίκου Η' της Αγγλίας»'', Χανς Χολμπάιν ο νεότερος, περ. 1536. Λάδι και τέμπερα σε βελανιδιά, Μουσείο Thyssen-Bornemisza, Μαδρίτη.]] Ο [[Χανς Χολμπάιν ο πρεσβύτερος]] (περ. 1460–1524) και ο αδερφός του, [[Σιγισμούνδος Χολμπάιν]] (1470-1540) φιλοτέχνησαν θρησκευτικά έργα όψιμου γοτθικού στυλ. Ο Χανς ο πρεσβύτερος υπήρξε προπάτορας και ηγέτης στη μεταστροφή της γερμανικής τέχνης από το γοτθικό στο αναγεννησιακό στυλ. Ο γιος του, [[Χανς Χολμπάιν ο νεότερος]] (1497-1543) υπήρξε σημαντικός δημιουργός προσωπογραφιών και λίγων θρησκευτικών έργων, εργαζόμενος κυρίως στην [[Αγγλία]] και την [[Ελβετία]]. Η πασίγνωστη σειρά του Χολμπάιν με θέμα το ''«Χορό του Θανάτου»'' σχετίζεται με τα έργα των Μικρών Δασκάλων, μιας ομάδας χαρακτών που ειδικεύονταν σε πολύ μικρά και εξόχως λεπτομερή χαρακτικά για αστούς συλλέκτες, πολλά από τα οποία ήταν ερωτικού περιεχομένου.<ref>Snyder (1984), Κεφ. XX αναφορικά με τους Χολμπάιν.</ref><ref>Bartrum (1995), 221–237 αναφορικά με τα έργα του Χολμπάιν, 99–129 για τους Μικρούς Δασκάλους.</ref>
Τα εξέχοντα επιτεύγματα του πρώτου μισού του 16ου αιώνα ακολούθησαν πολλές δεκαετίες αξιοσημείωτης απουσίας αξιόλογων γερμανικών έργων τέχνης, εκτός από ορισμένα αναγνωρισμένα πορτραίτα τα οποία, ωστόσο, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν εκείνα των Χολμπάιν και Ντύρερ. Οι επόμενοι αξιόλογοι Γερμανοί καλλιτέχνες εργάστηκαν στο μάλλον επιτειδευμένο στυλ του [[Βόρειος Μανιερισμός|Βόρειου Μανιερισμού]], το οποίο έμαθαν στην Ιταλία και τη Φλάνδρα. Οι [[
== Γλυπτική ==
| |||