|
[[Αρχείο:Grunewald Isenheim2.jpg|thumb|400px|H ''«Αγία Τράπεζα του Άιζενχαϊμ»'', έργο του Ματτίας Γκρύνεβαλντ. Δεύτερη όψη (1506-1515).]]Kατά κάποιο τρόπο μακρυά από αυτές τις εξελίξεις δημιούργησε ο [[Ματτίας Γκρύνεβαλντ]] (1470-1528), ο οποίος άφησε πολύ λίγα έργα, αλλά του οποίου το αριστούργημα, η «Αγία Τράπεζα του Άιζενχαϊμ» (ολοκληρώθηκε το 1515), θεωρείται ευρέως ως το σημαντικότερο έργο της γερμανικής αναγεννησιακής ζωγραφικής, του οποίου η σημασία αποκαταστάθηκε από τους μελετητές του 19ου αιώνα. Αποτελεί έντονα συναισθηματικό έργο, που συνεχίζει τη γερμανική [[Γοτθική τέχνη|γοτθική]] παράδοση, κάνοντας χρήση των αναγεννησιακών συνθετικών αρχών, ωστόσο στην πιο χαρακτηριστική γοτθική μορφή, το τρίπτυχο με τα πολλά τμήματα.<ref>Snyder (1984), Κεφ. XVII.</ref> Σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο "Unterlinden" του [[Κολμάρ]].
Ως [[Σχολή του Δούναβη]] είναι γνωστός ένας κύκλος καλλιτεχνών του πρώτου τρίτου του 16ου αιώνα στη [[Βαυαρία]] και την [[Αυστρία]], που περιλαμβάνει τους [[Άλμπρεχτ Αλτντόρφερ]] (1480-1538), [[Βολφ Χούμπερ]] (1485-1553) και [[ΑουγκούστινΆουγκουστιν Χίρσφογκελ]] (''Augustin Hirschvogel'', 1503-1553). Με τον ΑλτντόρφερΆλτντορφερ επί κεφαλής, η Σχολή παρήγαγε τα πρώτα παραδείγματα ανεξάρτητης φιλοτέχνησης τοπίων στη Δύση (κάπου 1.000 χρόνια μετά την [[Κίνα]]), τόσο σε πίνακες ζωγραφικής όσο και σε εκτυπώσεις.<ref>Wood (1993), 9 – πρόκειται για το θέμα του ίδιου του βιβλίου.</ref> Τα θρησκευτικά τους έργα χαρακτηρίζονται από [[Εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονιστικό]] στυλ κατά κάποιο τρόπο όμοιο με αυτό του Γκρύνεβαλντ. Οι μαθητές του Ντύρερ, [[Χανς Μπουργκμάιρ]] (''Hans Burgkmair'', 1473–1531) και [[Χανς Μπάλντουνγκ Γκριν]] (''Hans Baldung Grien'', περ. 1484–1545) εργάστηκαν κυρίως με εκτυπώσεις, με το δεύτερο να απεικονίζει το επίκαιρο ζήτημα των μαγισσών σε μια σειρά από αινιγματικά έργα.<ref>Snyder (1984), Κεφ. XVII.</ref><ref>Bartrum (1995).</ref>
[[Αρχείο:Henry VIII of England, by Hans Holbein the Younger.jpg|thumb|left|200px|''«Πορτραίτο του Ερρίκου Η' της Αγγλίας»'', Χανς ΧολμπάινΧόλμπαϊν ο νεότερος, περ. 1536. Λάδι και τέμπερα σε βελανιδιά, Μουσείο Thyssen-Bornemisza, Μαδρίτη]]
Ο [[Χανς ΧολμπάινΧόλμπαϊν ο πρεσβύτερος]] (περ. 1460–1524) και ο αδερφός του, [[ΣιγισμούνδοςΣίγκισμουντ ΧολμπάινΧόλμπαϊν]] (1470-1540) φιλοτέχνησαν θρησκευτικά έργα όψιμου γοτθικού στυλ. Ο Χανς ο πρεσβύτερος υπήρξε προπάτορας και ηγέτης στη μεταστροφή της γερμανικής τέχνης από το γοτθικό στο αναγεννησιακό στυλ. Ο γιος του, [[Χανς ΧολμπάινΧόλμπαϊν ο νεότερος]] (1497-1543) υπήρξε σημαντικός δημιουργός προσωπογραφιών και λίγων θρησκευτικών έργων, εργαζόμενος κυρίως στην [[Αγγλία]] και την [[Ελβετία]]. Η πασίγνωστη σειρά του ΧολμπάινΧόλμπαϊν με θέμα το ''«Χορό του Θανάτου»'' σχετίζεται με τα έργα των Μικρών Δασκάλων, μιας ομάδας χαρακτών που ειδικεύονταν σε πολύ μικρά και εξόχως λεπτομερή χαρακτικά για αστούς συλλέκτες, πολλά από τα οποία ήταν ερωτικού περιεχομένου.<ref>Snyder (1984), Κεφ. XX αναφορικά με τους ΧολμπάινΧόλμπαϊν.</ref><ref>Bartrum (1995), 221–237 αναφορικά με τα έργα του ΧολμπάινΧόλμπαϊν, 99–129 για τους Μικρούς Δασκάλους.</ref>
Τα εξέχοντα επιτεύγματα του πρώτου μισού του 16ου αιώνα ακολούθησαν πολλές δεκαετίες αξιοσημείωτης απουσίας αξιόλογων γερμανικών έργων τέχνης, εκτός από ορισμένα αναγνωρισμένα πορτραίτα τα οποία, ωστόσο, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν εκείνα των ΧολμπάινΧόλμπαϊν και Ντύρερ. Οι επόμενοι αξιόλογοι Γερμανοί καλλιτέχνες εργάστηκαν στο μάλλον επιτηδευμένο στυλ του [[Βόρειος Μανιερισμός|Βόρειου Μανιερισμού]], το οποίο έμαθαν στην Ιταλία και τη Φλάνδρα. Οι [[Χανς φον Άαχεν]] (''Hans von Aachen'', 1552-1615) και ο Ολλανδός [[Μπαρτολομέους Σπράνγκερ]] (''Bartholomeus Spranger'', 1546-1611) υπήρξαν εξέχοντες καλλιτέχνες στις αυλές της [[Βιέννη|Βιέννης]] και της [[Πράγα|Πράγας]], ενώ η παραγωγική Ολλανδική οικογένεια χαρακτών, οι [[Οικογένεια Σάντελερ|Σάντελερ]], εξαπλώθηκε στη Γερμανία ανάμεσα σε άλλες χώρες.
== Γλυπτική ==
|
