}}'''Ο όρκος των Ορατίων''' που εξέθεσε το [[1785]] ο [[Ζακ-Λουί Νταβίντ]] στο παρισινό Σαλόν υπήρξε πραγματικός θρίαμβος καθώς η σύνθεσή του θεωρήθηκε ορόσημο της αναγέννησης της ευραωπαϊκήςευρωπαϊκής ζωγραφικής με την επιστροφή στα αυστηρά και πατριωτικά ιδεώδη αντάξια των αρχών της [[Ρώμη]]ς. <ref>*Mathew Collins, Feelings (συναισθήματα), This is civilisation, 2007</ref>
</br>
O Οράτιος στο κέντρο της παράστασης είναι έτοιμος να παραδώσει τα ξίθφηξίφη στους τρίδυμους γιους του που ορκίζονται να νικήσουν τους τρίδυμους επίσης εχθρούς τους [[Κυρίτες]]. Οι γυναίκες της οικογένειας είναι περίλυπες και αδύναμες, γεγονός που μεγαλώνει την αίσθηση της δύναμης και υτηςτης αποφασιστικότητας που μεταδίδουν οι άνδρτεςάνδρες. Στην θέση των θεών, νυμφών σατύρων και ερωτευμένων ζευγαριών σε ειδυλλιακά τοπία του [[Ροκοκό]] βρίσκουμε τώρα ένα θέμα ηρωικού πατριωτισμού, αυτοθυσίας, οικογενειακής τάξης και δημοσίου καθήκοντος. Η προβολή αυτών των αρετών γίνεται με νέο στυλ- [καθαρή γραμμμή, συνεχή περιγράμματα, χρώματα ψυχρά και πυκνά, λείες επιφάνειες, οριζόντια μετωπική σύνθεση]-. Σκοπός πλέον δεν είναι να τέρψει και να κολακεύσει, αλλά να διδάξει και να νουθετήσει. Να κάνουμε την αρετή ελκυστική και το κακό μισητό, αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε έντιμου ανθρώπου που πιθάνειπιάνει την πέννα, το πινέλο ή τη σμίλη, όπως είπε ο [[Ντιντερό]].
