Τριστάνος και Ιζόλδη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''''Τριστάνος και Ιζόλδη''''' ([[γερμανική γλώσσα|γερμ.]] ''Tristan und Isolde'') αποτελεί έναν από τους ποιητικότερους θρύλους του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] στην υπόθεση του οποίου ο [[Ρίχαρντ Βάγκνερ]] εμπνεύσθηκε το [[Τριστάνος και Ιζόλδη (Βάγκνερ)|ομώνυμο λυρικό τρίπρακτο δράμα]], έργο του, που κατέχει έξέχουσαεξέχουσα θέση στην ιστορία της [[Όπερα]]ς, η πρώτη του οποίου και δόθηκε στο [[Βασιλικό Θέατρο Μονάχου]] στις [[10 Ιουνίου]] [[1865]].

του, ο Τριστάνος επιφορτίζεται να μεταβεί στην [[Ιρλανδία]] και να ζητήσει για λογαριασμό του θείου του Βασιλέως την χείρα της εκεί Πριγκίπισσας Ιζόλδης της ξανθής. Επιστρέφοντας με την Ιζόλδη στη Κορνουάλη από μοιραίο λάθος πίνουν και οι δύο κάποιο μαγικό φίλτρο, που ήταν προορισμένο να προκαλεί ακατανίκητο και αιώνιο έρωτα σε όποιους το γεύονταν. Έτσι αμφότεροι, έρμαιοιέρμαιο του πάθους τους, απατούν τον Βασιλέα, αν και τον σέβονται. Αργότερα ο Τριστάνος, (για να απαλλαγεί απ΄ αυτόν τον έρωτα) παντρεύεται την Ιζόλδη τη Λευκώλενο. Σε τραυματισμό του όμως από δηλητηριασμένο βέλος και γνωρίζοντας πως το αντίδοτο το έχει η Ιζόλδη η ξανθή την ειδοποιεί να σπεύσει σε τακτή προθεσμία. Στην έκκλησή του εκείνη προστρέχει πράγματι με πλοίο με λευκά πανιά όπως της είχε υποδείξει ο Τριστάνος. Η σύζυγός του όμως η Ιζόλδη η Λευκώλενος από ζηλοτυπία αναγγέλλει στον κατάκοιτο Τριστάνο ότι το πλοίο φθάνει με μαύρα όμως πανιά, οπότε κι εκείνος άπελπις πλέον εκπνέει. Μετ΄ ολίγον στο στήθος του εκπνέει και η μόλις αφιχθείσα φίλη του Ιζόλδη.

Ο μύθος του Τριστάνου και της Ιζόλδης είναι πιθανότατα [[Κέλτικος πολιτισμός|κέλτικης]] καταγωγής και υπήρξε προϊόν επεξεργασίας των τροβαδούρων του [[12ος αιώνας|12ου]] και [[13ος αιώνας|13ου αιώνα]] [[Μπερούλ]] και [[Τομάς]]. Ο τελευταίος συνέθεσε μια διασκευή του μύθου, περίπου το [[1170]], στην οποία βασίστηκε μεταγενέστερα ο [[Γερμανία|Γερμανός]] ποιητής [[Γκότφρηντ φον Στράσμπουργκ]] (Gottfried von Straßburg). Ανασύνθεση του έπους αυτού επιχείρησε και ο [[Ιωσήφ Μπετιέ]] το [[1900]]. Για τη σύνθεση του λιμπρέτου της όπερας, ο Βάγκνερ στηρίχθηκε στην εκδοχή του Στράσμπουργκ. Το έργο μεταφράσθηκε στην [[Ελληνική γλώσσα|ελληνική]] από τον [[Νίκος Βεντήρης|Νίκο Βεντήρη]].