Θέατρο Ακροπόλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
βελτίωση κειμένου |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Το θέατρο Ακροπόλ είναι ιστορικό θέατρο της Αθήνας,
Η Ιστορία του Θεάτρου
Οι μεγάλες επιθεωρήσεις▼
στις επιθεωρήσεις του θεατρικού επιχειρηματία Βασίλη Μπουρνέλλη.
Η ιστορία του Θεάτρου ξεκίνησε το 1934, όταν η παλιά καρβουναποθήκη της οδού Ιπποκράτους μετατράπηκε σε θεατρικό χώρο και φιλοξενούσε ιταλικά βαριετέ και περιπλανώμενους θιάσους. Το 1941 με την είσοδο των γερμανών μετατράπηκε σε θερινό θέατρο, στο οποίο μεταξύ άλλων παίχθηκε και το πρώτο θεατρικό έργο του Νίκου Τσιφόρου "Η πινακοθήκη των ηλιθίων" (1944). Μετά το πέρας του πολέμου και τη λήξη του εμφυλίου, το Ακροπόλ έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος, ιδιαίτερα όταν στις αρχές της δεκαετίας του '50 ανέλαβε τη διεύθυνση ο θεατρικός επιχειρηματίας, Βασίλης Μπουρνέλλης. Ο Μπουρνέλλης, με μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων έδωσε στο θέατρο τη σημερινή του μορφή, µε τις εξωτερικές εισόδους από δύο στοές, ενώ στο εσωτερικό προσέθεσε την ράμπα (γέφυρα πάνω από το χώρο της ορχήστρας), δημιούργησε θεωρεία και εξώστη, και ευρύχωρα παρασκήνια.
<br />
▲== Οι μεγάλες επιθεωρήσεις ==
Η καλλιτεχνική ιστορία του Ακροπόλ στην 40ετία '50-90 είναι συνυφασμένη με αυτήν του θεατρικού επιχειρηματία και παραγωγού Βασίλη Μπουρνέλλη. Ο Μπουρνέλλης ανέβασε δεκάδες θεαματικές επιθεωρήσεις με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, µεγάλες ορχήστρες και φαντασμαγορικά µπαλέτα, στις οποίες ανεδείχθησαν οι µεγαλύτεροι (αλλά και πολλοί μικρότεροι) πρωταγωνιστές του θεάτρου και του κινηματογράφου. Τα κείμενα γραμμένα από τους κορυφαίους κατά καιρούς συγγραφείς, Ασημάκη Γιαλαμά, Ναπολέοντα Ελευθερίου, Παναγή Παπαδούκα, Κώστα Πρετεντέρη, Ηλία Λυμπερόπουλο, Γιώργο Οικονομίδη, Αλέκο Σακελλάριο, Χρήστο και Γιώργο Γιαννακόπουλο, Βασίλη Σπυρόπουλο, Γιώργο Ασημακόπουλο και πολλούς άλλους, σατίριζαν την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα με τόση αμεσότητα, ώστε η παράθεση και μόνο των τίτλων τους να αποτελεί βαρόμετρο των εκάστοτε λαϊκών πόθων και προσδοκιών.
Γραμμή 8 ⟶ 13 :
Η έκλαμπρη πορεία το θεάτρου ανακόπηκε τη δεκαετία του '80, όταν η επιθεώρηση είχε αρχίσει να χάνει τη λάμψη της και η οικονομική συγκυρία ανάγκασε τον Μπουρνέλλη αρχικά να αντικαταστήσει την ορχήστρα με ηχογραφημένη μουσική, και εν συνεχεία να αποχωρήσει από τη διεύθυνση του θεάτρου (1985), ενώ και τα κείμενα έχασαν την παλιά τους αμεσότητα. Το φθινόπωρο του 1992, ήταν η τελευταία επιθεωρησιακή χρονιά, όταν η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανίσθηκε για τελευταία φορά στη σκηνή του για να γιορτασθούν τα 100 χρόνια της επιθεώρησης και η µεγάλη πρωταγωνίστρια ξανατραγούδησε παλιές επιθεωρησιακές επιτυχίες.
<br />
Τα νεότερα χρόνια▼
▲== Τα νεότερα χρόνια ==
Από το 1994 ως το 2000 το Ακροπόλ θα ταυτιστεί µε την Μιµή Ντενίση, η οποία ανεβάζει εκεί τις παραστάσεις «Αννα Καρένινα», «Θεοδώρα, η αγία των φτωχών» και «Εγώ, η Λασκαρίνα». Στη συνέχεια και µέχρι τον Μάιο του 2010 το κτήριο, χρησιµοποιήθηκε ως ανακαινισµένη στέγη της Λυρικής Σκηνής για παραστάσεις οπερέτας. Πρόσφατα ανακαινίσθηκε εκ νέου υπό τη διεύθυνση του νέου θεατρικού επιχειρηματία Φάνη Κιρκινέζου, για να δημιουργηθεί ένας πολυχώρος με μεγάλη και μικρή σκηνή 800 θέσεων. Το ανακαινισμένο θέατρο ξεκίνησε την καινούργια του ζωή με τον Διονύση Σαββόπουλο σε ένα φαντασμαγορικό θέαμα για μικρούς και μεγάλους που δίνει πνοή στη Θεογονία του Ησίοδου, την παράσταση «Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος». Και η ιστορία του θεάτρου συνεχίζεται...
| |||