Θέατρο Ακροπόλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

<br />

 

 

Η ιστορία του Θεάτρου ξεκίνησε το 1934, όταν η παλιά καρβουναποθήκη της οδού Ιπποκράτους μετατράπηκε σε θεατρικό χώρο και φιλοξενούσε ιταλικά βαριετέ και περιπλανώμενους θιάσους. Το 1941 με την είσοδο των γερμανών μετατράπηκε σε θερινό θέατρο, στο οποίο μεταξύ άλλων παίχθηκε και το πρώτο θεατρικό έργο του Νίκου Τσιφόρου "Η πινακοθήκη των ηλιθίων" (1944). Μετά το πέρας του πολέμου και τη λήξη του εμφυλίου, το Ακροπόλ έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος, ιδιαίτερα όταν στις αρχές της δεκαετίας του '50 ανέλαβε τη διεύθυνση ο θεατρικός επιχειρηματίας, Βασίλης Μπουρνέλλης. Ο Μπουρνέλλης, με μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων έδωσε στο θέατρο τη σημερινή του μορφή, µε τις εξωτερικές εισόδους από δύο στοές, ενώ στο εσωτερικό προσέθεσε την ράμπα (γέφυρα πάνω από το χώρο της ορχήστρας), δημιούργησε θεωρεία και εξώστη, και ευρύχωρα παρασκήνια. Αλλά, εκτός από τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, ο Μπουρνέλλης, το προσέδωσε ένα ιδιαίτερο θεατρικό προφίλ, επιμένοντας στο ανέβασμα θεαματικών επιθεωρήσεων με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, µεγάλες ορχήστρες, φαντασμαγορικά µπαλέτα και προπαντός στην επιλογή σπουδαίων και ταλαντούχων θεατρίνων και συγγραφέων.