Διονύσιος Κόκκινος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 3:
Γεννήθηκε στον [[Πύργος Ηλείας|Πύργο Ηλείας]]. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος<ref>Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκεστα 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στηνΑθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5[http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110029&code=6787&zoom=800] </ref>. H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπόυλου, κατάγεται από οικογένεια αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την ιστορία και τη λογοτεχνία. Εξέδωσε την εφημερίδα ''«Μέλλον»'' στα [[1908]] με [[1909]] που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των ''Κοινωνιολόγων'' του [[Αλέξανδρος Παπαναστασίου|Αλέξανδρου Παπαναστασίου]]<ref>*Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1400 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110028&code=8548&zoom=800]</ref>. Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, [[Καθημερινή]], [[Πατρίς (Εφημερίδα Πύργου)|Πατρίδα]], Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός». Επίσης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον [[Οκτώβριος|Οκτώβριο]] του [[1935]] μέχρι το Φεβρουάριο του [[1954]], ενώ εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το [[1955]]. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]].
==Συγγραφικό έργο==
Από την θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το [[1931]] δίνει τηντο ΄΄Εισαγωγήν''Εισαγωγή εις την Ελληνικήν Επανάστασιν΄΄Επανάστασιν'' στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το [[1930]] να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας ΄΄Πρωΐα΄΄''Πρωΐα'' κείμενα για την ιστορία του [[1821]]. Το [[1933]] ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημία Αθηνών]] του απονέμει το ΄΄Έπαθλο«Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας΄΄Αλεξάνδρειας» μετά από σχετική εισήγηση του [[Σωκράτης Κουγέας|Σωκράτη Κουγέα]]. Τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1947]], το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το ΄΄Εθνικό«Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών΄΄Τεχνών», βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το [[1950]] εκλέγεται μέλος της. Τον [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του [[1960]] παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.
 
Ο Κόκκινος υπήρξε συγγραφέας και μυθιστορημάτων. ΠρωτοεμφανίζεταιΠρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το ΄΄Ο''Ο τελευταίος΄΄τελευταίος'', διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό ΄΄Ο[[Ο Νουμάς΄΄Νουμάς]], στα [[1906]]<ref>Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11</ref>. Άλλα του έργα είναι: ''Η κυρία με το άσπρο άλογο'' (1922), ''Η μυστική φωλιά''(1924), ''Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό'', ''Ο ίλιγγος''. Επίσης έγραψε σειρά θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι εκδόθηκαν σε τόμο το [[1924]] με τον τίτλο ΄΄Θέατρο της ζωής΄΄. Σ΄αυτόν τον τόμο περιέχονται τα έργα: ΄΄Ο Οθέλλος΄΄,΄΄Ο κληρονόμος του Διαμαντή΄΄, ΄΄Τα περασμένα΄΄, ΄΄Ασήμαντη είδησις΄΄, ΄΄Η επικίνδυνη΄΄,΄΄Τίμια γυναίκα΄΄, ΄΄Όπως ο Ορέστης΄΄,΄΄Κρίνο στο φθινόπωρο΄΄,΄΄Τα δεσμά΄΄.
 
Παράλληλα ασχολήθηκε και με την τεχνοκριτική.