Κανάλι του Μιντί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 11:
| Σύνδεσμος = http://whc.unesco.org/en/list/770
}}
Το '''κανάλι του Midi''' (γαλλ. '''Canal du Midi''' (=Κανάλι της νότιας Γαλλίας), οξιτανικά ''Canal de las Doas Mars'' (=Κανάλι των δύο Θαλασσών)) είναι υδάτινος δίαυλος μήκους 240 χιλιομέτρων (κυρίως κανάλι) στη νότια [[Γαλλία]]. Το κανάλι συνδέει το κανάλι του ποταμού Γκαρόν (Garonne, παλ. ελλ. ''Γαρούνας'') με την λιμνοθάλασσα του Τω (Étang de Thau) στην ακτή της Μεσογείου και μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών (Canal des Deux Mers), το οποίο συνδέει την [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]] με τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανό]]. Το κανάλι του Midi ξεκινά από την λιμνοθάλασσα Τω και καταλήγει στην [[Τουλούζη]]. Σχεδιάστηκε τον 17ο αιώνα από τον μηχανικό [[Πιέρ-Πωλ Ρικέ]] (Pierre-Paul Riquet) και η κατασκευή είχε ως αρχιμηχανικό τον Ζαν-Πολυκάρπ Μαγκέ (Jean-Polycarpe Maguès).<ref name=str>[http://en.structurae.de/projects/data/index.cfm?id=p0000077 Structurae.de, Structures and Engineering site]</ref> Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα τεχνικά επιτεύγματα της εποχής του και, από το 1996, αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της [[Ουνέσκο]]<ref name=un>[http://whc.unesco.org/en/list/770 UNESCO: ''Canal du Midi'']</ref>. Εκτός από το κυρίως κανάλι και για την υποστήριξή του έχουν κατασκευαστεί περισσότεροι από 90 υδατοφράκτες, αρκετοί υδαταγωγοί, γέφυρες και φράγματα.
 
==Ιστορία==
Γραμμή 27:
 
==Χαρακτηριστικά==
Το κανάλι έχει μήκος 240 χλμ. ενώ το συνολικό μήκος με τα βοηθητικά έργα ανέρχεται σε 326 χλμ.
Το κανάλι διαθέτει 91 υδατοφράκτες, οι οποίοι χρησιμεύουν στην εξισορρόπηση των υψομετρικών διαφορών των περιοχών της αρχής και του τέλους του. Η υψομετρική αυτή διαφορά ανέρχεται σε 190 μ. Ως συμπληρωματικές κατασκευές έχουν δημιουργηθεί συνολικά 328 έργα, όπως γέφυρες, φράγματα και υπάρχει και μια σήραγγα. Σήμερα έχουν επίσης κατασκευαστεί περισσότεροι από 40 υδαταγωγοί (υδραγωγεία), αλλά την εποχή του Ρικέ είχαν κατασκευαστεί μόνο τρεις, οι της Ρεπύντρ (Répudre), της Εγκίγ (Aiguille) και της Ζουάρ (Jouarres). Κατά το χρονικό διάστημα 1683 - 1693 ο Βωμπάν βελτίωσε την κατασκευή του καναλιού, προσθέτοντας αποστραγγιστικά ορύγματα και περισσότερους από 40 υδαταγωγούς. Προτελευταίος υδαταγωγός ήταν αυτός του Ορμπ, που ολοκληρώθηκε το 1853 και τελευταίος αυτός της Ερμπέτ (Herbette), που ολοκληρώθηκε το 1983.<ref>''Midi Camargue Waterways'', Guide 7, Editions Du Breil.</ref>
 
Ένα από τα πλέον σημαντικά προβλήματα ήταν αυτό που αντιμετωπίστηκε κατά την διέλευσή του από την [[Μπεζιέ]]. Εκεί κατασκευάστηκαν οκτώ υδατοφράκτες εν είδει κλίμακας, που έπρεπε να διανοιχτούν σε βράχο και το κανάλι έπρεπε να "κατέβει" ένα λόφο, του οποίου η κλίση δεν ήταν σταθερή. Όλοι οι υδατοφράκτες έπρεπε να περιέχουν τον ίδιο όγκο νερού, αλλά δεν ήταν δυνατό να έχουν όλοι το ίδιο σχήμα. Παρόλ' αυτά, κατασκευάστηκαν με επιτυχία και δεν χρειάστηκε καμία διορθωτική παρέμβαση εκ των υστέρων. Το εκπληκτικό στην όλη κατασκευή είναι ότι ανατέθηκε στους αδελφούς Μεντάιγ (Medhailes) ως υπεργολαβία και το εργατικό δυναμικό αποτέλεσαν κυρίως γυναίκες.<ref name=b1/>
 
Η σχεδίαση του καναλιού προέβλεπε την διέλευσή του μέσω σήραγγας (σήραγγα Μαλπά (Malpas)), μήκους 173 μέτρων. Αυτό αποτέλεσε παγκόσμια πρωτοτυπία. Μια ακόμη πρωτοτυπία ήταν η δημιουργία του πρώτου τεχνητού ταμιευτήρα παγκοσμίως, στην λεκάνη του Σεν-Φερεόλ. Από αυτόν γινόταν η τροφοδοσία του με νερό. Περίπου 100 χρόνια αργότερα (1777 - 1781) κατασκευάστηκε και δεύτερος, ο ταμιευτήρας του Λαμπύ (Lampy).</ref name=un/>
<!--
 
Because of flooding problems, the Canal du Midi was equipped with aqueduct bridges. The first was over the Le Répudre River, but Vauban also designed subsequent ones. Finally, an aqueduct bridge was built over the Orb Aqueduct, bypassing the bottom two locks at Fonserannes. In 1982/3, a new Fonserannes water slope was built for barges alongside the lock staircase, too, though it is now out of service.
 
The design of the Canal included the first canal passage ever built through a tunnel (the Malpas Tunnel). The Canal du Midi passes through a 173-metre (568 ft) tunnel through a hill at Enserune.
 
<!--
The Canal also involved building the first artificial reservoir for feeding a canal waterway, the Bassin de St. Ferréol. The second source, built in 1777-1781, was Bassin de Lampy.
 
The construction of the Canal du Midi was considered by people in the 17th century as the biggest project of the day. Even today, it is seen as a marvelous engineering accomplishment and is the most popular pleasure waterway in Europe.
 
Initially the canal appears to have been mainly used by small sailing barges with easily lowered masts, bow-hauled by gangs of men. By the middle of the 18th century, horse towing had largely taken over and steam tugs came in 1834 to cross the Étang. By 1838 273 vessels were regularly working the canal and passenger and packet boats for mail continued a brisk trade until the coming of the railways in 1857.[6] Commercial traffic continued until 1980 when it began to decline rapidly, ultimately ceasing altogether during the drought closure of 1989.
 
Now the Canal has become a tourist attraction and place for leisure activities, with many people rowing, canoeing, fishing or even cruising on luxury hotel barges such as the Anjodi. The canal's beauty is enhanced by rows of stately Plane trees that line each side. The 42,000 trees, which date from the 1830s, were planted to stabilize the banks. In 2006 a wilt infection was discovered that is killing the trees. About 2,500 had been destroyed by mid-2011, at which time it was projected that all would need to be destroyed and replaced in 20 years.
 
The construction of the Canal du Midi was considered by people in the 17th century as the biggest project of the day. Even today, it is seen as a marvelous engineering accomplishment and is the most popular pleasure waterway in Europe.
-->
 
Ένα από τα προβλήματα που ανέκυψαν κατά την διάνοιξή του ήταν η διένεξη του κατασκευαστή με τις αρχές της πόλης [[Καρκασσόν]]: Η αρχική χάραξη δεν προέβλεπε διέλευση από την πόλη, αλλά σε απόσταση 2 χλμ από αυτήν. Όταν έγινε αίτημα στον Ρικέ να περάσει το κανάλι από την Καρκασσόν, αυτός ζήτησε από τις αρχές της πόλης το ποσόν των 100.000 λιβρών, προκειμένου να καλυφθεί το πρόσθετο κόστος. Οι αρχές δεν συμφώνησαν και δεν κατέβαλαν το ποσόν στον Ρικέ. Η απόφαση αυτή έπληξε συγκοινωνιακά την πόλη, στην οποία δεν ήταν βέβαια δυνατό να δημιουργηθεί ποτάμιο λιμάνι, γεγονός που περιόρισε σημαντικά τη συγκοινωνία της. Το σφάλμα αυτό διορθώθηκε το 1810 με νέα χάραξη και διάνοιξη του καναλιού, το οποίο διέρχεται πλέον από την πόλη, η οποία διαθέτει σημαντικό ποτάμιο λιμάνι.<ref>Michel Cotte, «Canal du Midi, merveille de l'Europe », édition Belin Herscher, 2003, ISBN 2-7011-2933-8 σελ. 97</ref>
==Παραπομπές==
{{παραπομπές|2}}