Λιουτπράνδος της Κρεμόνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Λιουτπράνδος''' ή '''Λουιτπράνδος''' (ιταλ. Liutprando da Cremona) υπήρξε επίσκοπος της [[Κρεμόνα|Κρεμόνας]] κατά τα έτη [[961]]- c. [[972]]. Από αριστοκρατική λομβαρδική οικογένεια και με αξιόλογη μόρφωση, από νεαρή ηλικία τέθηκε στην υπηρεσία των βασιλέων της Ιταλίας και έλαβε μέρος σε διπλωματικές αποστολές. Το ιστορικό του έργο, αν και χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και εμπάθεια θεωρείται σημαντική πηγή για τη μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία.

Το [[931]] ανέλαβε υπηρεσία στην αυλή της Παβίας[[Παβία]]ς ως ακόλουθος του Ούγου της [[Αρλ]], ο οποίος είχε τον τίτλο του Βασιλιά της Ιταλίας και ήταν παντρεμένος με τη διαβόητη Μαροζία, την πανίσχυρη αρχόντισσα της εποχής της [[Πορνοκρατία]]ς. Εκεί μορφώθηκε και έγινε κληρικός στον καθεδρικό της Παβίας. Όταν ο Ούγος πέθανε το [[947]] και άφησε το θρόνο της Ιταλίας στο ανήλικο γιο του Λοθάριο, ο Λιουτπράνδος έγινε ο έμπιστος γραμματέας του πραγματικού κυβερνήτη της Ιταλίας, Βερεγγάριου Β΄, μαρκησίου της Ιβρέας. Αυτός τον έκανε ''καγκελάριο'' και τον έστειλε το [[949]] σε διπλωματική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, στον αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος Ζ'|Κωνσταντίνο Ζ' τον Πορφυρογέννητο]]. Σε παρόμοιες αποστολές είχαν συμμετάσχει τόσο ο πατέρας του Λιουτπράνδου το [[927]], όσο και ο νονός του το [[942]], επομένως θεωρήθηκε και ο ίδιος κατάλληλος, εξάλλου ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να μάθει την ελληνική γλώσσα, ένα προσόν σπάνιο για τη Δυτική Ευρώπη του Ι΄ αιώνα. Η γνωριμία με την βυζαντινή αυλή φαίνεται ότι άφησε εντυπωσιασμένο το νεαρό πρέσβη, η αποστολή του όμως απέβη άκαρπη και όταν επέστρεψε στην Ιταλία έπεσε σε δυσμένεια. Ο Λιουτπράνδος έδωσε στο έργο του για την ιταλική ιστορία της περιόδου [[887]]-[[948]] τον ελληνικό τίτλο ''Antapodosis'', για να ανταποδώσει στο Βερεγγάριο και τη γυναίκα του Βίλλα τις ταπεινώσεις που υπέστη.

Το [[968]] ο Λιουτπράνδος ανέλαβε νέα διπλωματική σποστολήαποστολή στην [[Κωνσταντινούπολη]], στην αυλή του [[Νικηφόρος Β' Φωκάς|Νικηφόρου Φωκά]] με σκοπό να διαπραγματευτεί το συνοικέσιο της Θεοφανώς, πορφυρογέννητης κόρης του [[Ρωμανός Β'|Ρωμανού Β']] με το γιο του Όθωνα Α΄, Όθωνα Β΄. Ο Όθωνας είχε ήδη στεφθεί Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάτι που δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα στις σχέσεις με το Βυζάντιο, και το συνοικέσιο θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εξομάλυνση της κατάστασης. Οι διαπραγματεύσεις παρατάθηκαν επί μακρόν και κατέληξαν σε αποτυχία εξαιτίας του ανταγωνισμού των δύο αυτοκρατοριών για τη Ν. Ιταλία. Ο Λιουτπράνδος θεώρησε ότι οι Βυζαντινοί δεν τον φιλοξένησαν με τρόπο αντάξιο της αποστολής του, τον υποτίμησαν σε σχέση με άλλους πρέσβεις, τον προσέβαλαν για την καταγωγή του και προσπάθησαν να τον παραπλανήσουν σχετικά με τις πραγματικές τους προθέσεις. Η σχετική αναφορά του (''Relatio'') εκφράζει με υβριστικό τόνο την οργή για την ταπείνωσή του και δυσφήμισε το [[Βυζάντιο]] στη Δύση.

Είναι αβέβαιο αν πράγματι ο Λιουτπράνδος συμμετείχε σε τρίτη αποστολή στην Κωνσταντινούπολη το [[971]], προκειμένου τελικά να μεταφερθεί η Θεοφανώ στη Δύση. Φαίνεται ότι πέθανε το [[972]], αλλά ο αντικαταστάτης του στον επισκοπικό θρόνο της Κρεμόνας[[Κρεμόνα]]ς δεν εγκαταστάθηκε πριν το [[973]].