Αλέξανδρος Ουλιάνοφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 19:
Σύντομα, δεκαπέντε κατηγορούμενοι προσήχθησαν σε ειδικό δικαστήριο της Γερουσίας. Όλοι τους καταδικάστηκαν σε θάνατο, μετά από λίγο όμως εδόθη χάρη στους δέκα από αυτούς, μεταξύ των οποίων δεν ήταν ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ. Μένοντας πιστός ώς το τέλος στις αρχές του, ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες του, ελαφρύνοντας παράλληλα τη θέση των άλλων κατηγορουμένων. Αρνήθηκε κάθε πιθανότητα για χάρη και δεν εξεδήλωσε καμία πρόθεση μεταμέλειας. Η μητέρα του, προσπάθησε μέσω γνωστών να γλυτώσει το γιο της, έφτασε μάλιστα να ζητήσει την επιείκια και το έλεος του ρώσου ηγεμόνα, επικαλούμενη τις χρηστές υπηρεσίες του άντρα της στην Αυτοκρατορία. Ο τσάρος, εξοργισμένος από την αδιαλλαξία του Αλέξανδρου, που αρνείτο να δεχθεί χάρη, έδωσε εντολή για την εκτέλεσή του. Ο Αλέξανδρος μαζί με τον Σεβυριόφ, εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού στις 20 Μαΐου 1887, σε ηλικία 21 ετών.
 
Ο θάνατος του Αλέξανδρου αποτέλεσε ένα τρομακτικό πλήγμα για την οικογένεια των Ουλιάνοφ, καθώς ο νεαρός αποτελούσε το πιο λαμπρό και σπινθηροβόλο πνεύμα της. Επιπλέον, η οικογένεια έχανε τον προστάτη της πλέον, καθώς ο πατέρας Ιλία Νικολάγιεβιτς είχε πεθάνει αιφνιδίως, ένα χρόνο νωρίτερα, από εγκεφαλική αιμορραγία. Το χτύπημα όπως αναφέρουν οι ρώσοι ιστορικοί για το μικρό Βλαδίμηρο Ουλιάνοφ, τον μετέπειτα επονομαζόμενο Λένιν, τέσσερα χρόνια μικρότερο του Αλέξανδρου, ήταν μοιραίο και διαμόρφωσε το μελλοντικό του χαρακτήρα. Ο Βλαντίμιρ θαύμαζε τον αδελφό του και τον είχε ως πρότυπο. Ήταν ο πολυαγαπημένος του αδελφός και άσκησε τρομερή επίδραση στο χαρακτήρα του. Θαύμαζε τον Αλέξανδρο για το μεγάλο του ιδεαλισμό, την ουσιαστική άρνηση της τάξης του και μιας στρωμένης, πολλά υποσχόμενης υλικά ζωής, για τη στράτευση σε ανώτερα ιδανικά. Επίσης το θαύμαζε για τη σιδερένια του θέληση, τον αυτοέλεγχό του και το αίσθημα δικαιοσύνης του. Οι υψηλές ηθικές αρετές του αδερφού του από τα παιδικά του ακόμα χρόνια, καθώς και η μεγάλη του εργατικότητα, προκαλούσαν δέος στα μάτια του μικρού Βλαντίμιρ, που ήταν περήφανος γι΄ αυτόν αλλά και ένιωθε μια ασφάλεια από την ύπαρξη ενός τόσου ικανού, αγαπητού και δυναμικού αδερφού. Έμεναν σε διπλανά δωμάτια στο πατρικό σπίτι του Σιμπίρσκ, μέχρι να φύγει ο Αλέξανδρος για σπουδές στην Αγία Πετρούπολη, όπου, όπως και κατά τις θερινές διακοπές της οικογένειας, ο Βλαντίμιρ έβλεπε τον αδερφό του να διαβάζει κοινωνιολογία, ιστορία, οικονομία, φιλοσοφία, λογοτεχνία καθώς και το Κεφάλαιο του Μαρξ, παράλληλα με τα θετικά μαθήματα της σχολής του.
 
Δυστυχώς, η τραγωδία της οικογένειας Ουλιάνοφ (είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια πριν τα δυο χαμένα παιδιά), που ξεκίνησε το 1886 με το θάνατο του πατέρα και συνεχίστηκε το 1887 με την εκτέλεση του Αλέξανδρου, δε σταμάτησε εκεί. Το 1891, η μόλις κατά ένα χρόνο μικρότερη αδελφή του Λένιν και πολυαγαπημένη του Όλγα, πέθανε σε ηλικία μόλις 20 ετών. Η κάποτε ειδυλλιακή ζωή των Ουλιάνοφ είχε για πάντα κλονιστεί και μέσα από τις τραγωδίες αυτές, και ιδιαιτέρως το θάνατο του Αλέξανδρου, ανέτειλε όπως λένε οι ρώσοι ιστορικοί ο επαναστάτης, ο διανοούμενος, ο ηγέτης Λένιν, ο άνθρωπος που έβαλε όσο κανένας άλλος τη σφραγίδα του στον 20ο αιώνα, σύμφωνα με τη γενική παραδοχή ακόμα και όσων δεν υπήρξαν θιασώτες των ιδεών του.