Νεοσυντηρητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ To "Νεοσυντηριτισμός" μετακινήθηκε στο "Νεοσυντηρητισμός" |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ο '''νεοσυντηρητισμός''' είναι παραλλαγή της πολιτικής ιδεολογίας του συντηρητισμού που απορρίπτει τον [[Ουτοπία|ουτοπισμό]] και την ισότητα του σύγχρονου φιλελευθερισμού, αλλά βλέπει ένα ρόλο για το κράτος πρόνοιας.<ref>William Safire, ''Safire's political dictionary'' (2008) p. 455</ref> Κύριο μέλημα των νεοσυντηρητικών από το 1990 είναι η χρήση της αμερικανικής ισχύος για την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό, κυρίως στη Μέση Ανατολή. Αυτό έγινε ορατό με τη δράση των Ρεμπουμπλικάνων [[Τζωρτζ Μπους (πρεσβύτερος)]] (1989-93) και [[Τζωρτζ Μπους (νεότερος)]] (2001-2009).
Ο Νεοσυντηρητισμός αναπτύχθηκε από πρώην φιλελεύθερους, οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας του 1960 άρχισαν να αντιτάσσονται σε πολλές από τις πολιτικές και τις αρχές που σχετίζονται με τον Πρόεδρο [[Λύντον Τζόνσον]] και τα Μεγάλη Κοινωνικά προγράμματα.<ref>Donald T. Critchlow, ''The conservative ascendancy: how the GOP right made political history'' (2011) pp. 104-5</ref>
== Ορολογία ==
Ο όρος «νεοσυντηρητικός» ήταν δημοφιλής στις [[ΗΠΑ|Ηνωμένες Πολιτείες]] το 1973 από τον ηγέτη των Σοσιαλιστών Μάικλ Χάρινγκτον (Michael Harrington), ο οποίος εφάρμοσε την αντίθεσή του προς τις ιδέες της πολιτικής των Ντάνιελ Μπελ (Daniel Bell), Ντάνιελ Πάτρικ Μόινιχαν και Ίρβιν Κρίστολ (Irving Kristol).
Η «νεοσυντηρητική» ετικέτα αγκαλιάστηκε από Ίρβιν Κρίστολ το 1979 άρθρο του «Εξομολογήσεις μιας Αλήθειας, εξομολόγηση των «νεοσυντηρητικών»." Οι ιδέες του είχαν μεγάλη επιρροή από το 1950, όταν ίδρυσε και επιμελήθηκε περιοδικό. Μια άλλη πηγή ήταν ο Νόρμαν Ποντχόρετζ (Norman Podhoretz) , εκδότης του περιοδικού ''Σχολιασμός'' από το 1960 έως το 1995. Από το 1982 ο Ποντχόρετζ αποκαλούσε τον εαυτό του νεοσυντηρητικό, σε ένα άρθρο των ''New York Times Magazine'' με τίτλο "Η νεοσυντηρητική αγωνία πάνω στην Εξωτερική Πολιτική του Ρίγκαν». Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι νεοσυντηρητικοί οδηγούνταν από «την αντίληψη ότι ο φιλελευθερισμός είχε αποτύχει και δεν ήξερε γιατί μιλούσε» σύμφωνα με τον E.J. Dionne.
| |||