Επιστράτευση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά την [[αρχαιότητα]] ο όρος αυτός με τον χαρακτήρα της απόλυτης υποχρέωσης δεν υπήρχε. Εκτός από τους στρατιώτες που βρίσκονταν πάντοτε σε μόνιμη επιστράτευση πρώτοι οι Ρωμαίοι επί Σερβιλίου Τιλίου εισήγαγαν την υποχρεωτική επιστράτευση "πολιτών εν πολέμω" από ηλικίας 17 μέχρι 45 ετών. Στη [[Γαλλία]] οι Φεουδάρχες μέχρι το [[1439]] παρείχαν στον ΒασιλέαΒασιλιά κάποιο αριθμό οπλιτών από τις περιοχές τους. Από το 1439 όπου ο στρατός ανήκε στο Βασίλειο, ο Βασιλεύς στρατολογούσε άνδρες "επ΄ αμοιβή" (επίστρατο μισθοφορικό στρατό). Το [[1793]] εφαρμόζεται για πρώτη φορά στη Γαλλία η υποχρεωτική επιστράτευση, άνευ ιδιαίτερης αμοιβής, θεωρουμένου του στρατού εθνικού. Μετά τον Αυστρο-πρωσσικό πόλεμο του [[1866]] και τον Γαλλο-γερμανικό του [[1870]] η έννοια της υποχρεωτικής επιστράτευσης γενικεύθηκε και συστηματοποιήθηκε απ΄ όλα τα τότε κράτη.