Αποστόλ Πέτκωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, ο Αποστόλ φεύγει για τη [[Βουλγαρία]], αλλά από τον Φεβρουάριο κιόλας του έτους 1904 επιστρέφει στη Μακεδονία και ασκεί και πάλι τον επαναστατικό αγώνα. Τώρα, όμως, εκτός από τον οθωμανικό στρατό και τους καταδότες, πρέπει να αντιμετωπίσει και τα ελληνικά ένοπλα σώματα στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών. Ο Αποστόλ προσπαθεί να ανυψώσει το πεσμένο, από τη συντριβή της εξέγερσης του Ίλιντεν, ηθικό του Βουλγαρικού Εξαρχικού πληθυσμού και να ειρηνεύσει τους ντόπιους σλαβόφωνους πατριαρχικούς και τους λοιπούς Έλληνες που είχαν αρχίσει να ξεσηκώνονται. Στους δρόμους των Γιαννιτσών αρχίζουν να εμφανίζονται κρεμάλες στις οποίες ο βοεβόδας εκτελεί όσους προσχώρησαν στην Ελληνική πλευρά. Ο Αποστόλ Πέτκωφ επιβάλλει φορολογία η οποία θα εισπραχθεί κατά την περίοδο συγκομιδής των [[Μετάξι|κουκουλιών]].<ref>Πληροφορία από επιστολή του διευθυντή ελληνικού σχολείου της Γουμένισσας Γεώργιου Λαδακάκου προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αλέξανδρο στις 2 Ιουνίου 1904, σύμφωνα με το ''Οι απαρχές του Μακεδονικού Αγώνα 1903-1904, 100 έγγραφα από τα αρχεία του Υπουργείου των Εξωτερικών της Ελλάδος'' (Θεσσαλονίκη: Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, 1996), σσ. 177-179 (Αναφέρεται στο: Χρήστος Ίντος, ''Κέντρα οργάνωσης, δράσης και αντίστασης των Ελλήνων στον ν. Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα'', σ. 180, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών [http://www.ems.gr/Makedonikos_agon_praktika/intos.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)])</ref> Στις 19 Ιουνίου 1904, μέλη της ομάδας του Αποστόλ Πέτκωφ εισέρχονται σε κατοικία που βρισκόταν στο δυτικό άκρο της Γουμένισσας. Στη συνέχεια συμπλέκονται με ομάδα Οθωμανών [[Οπλίτης|οπλιτών]], με αποτέλεσμα να ξεσπάσει πυρκαγιά η οποία θα μεταδοθεί σε ένα από τα πλέον πυκνοδομημένα τμήματα της πόλης. Από την πυρκαγιά καίγονται περισσότερα από 30 σπίτια και οι ζημιές ξεπερνούν το ποσό των 15.000 [[Τουρκική λίρα|λιρών]], ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού μένει άστεγο.<ref>Χρήστος Ίντος, ''Κέντρα οργάνωσης, δράσης και αντίστασης των Ελλήνων στον ν. Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα'', σ. 187, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών [http://www.ems.gr/Makedonikos_agon_praktika/intos.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)]</ref> Στις 28 Αυγούστου 1904, ο Αποστόλ βοεβόδας με τους [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζήδες]] του, σε αντίποινα της εξόντωσης του [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζή]] Τσιόπκα και του σώματός του από τον τουρκικό στρατό, κατόπιν ενεργειών του Ελληνικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης, μπαίνουν στο σπίτι του προκρίτου Τράικου στο χωριό [[Πεντάλοφος Θεσσαλονίκης|Γραδεμπόριο (Πεντάλοφος) Θεσσαλονίκης]] και σκοτώνουν τον ίδιο, τη γυναίκα του Βελίκα και τους δυο γιους του Αναστάσιο και Αστέριο.<ref>Ερατώ Ζέλλιου-Μαστοροκώστα, "Αγωνιστές του Μακεδονικού αγώνα από τον Ταξιάρχη (Λόκοβη) Χαλκιδικής," ''Μακεδονικά'' 24, (1984):253-254, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών [http://www.ems.gr/Makedonika_24/Mastorokosta.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)].</ref> Τον Νοέμβριο του 1904, άνδρες του ένοπλου σώματος του Αποστόλ Πέτκωφ απαγχονίζουν σε ένα δέντρο, ένα χιλιόμετρο έξω από τη Γουμένισσα, τον Έλληνα δάσκαλο Ιωάννη Πίτσουλα από τη Ναύπακτο, αφού πρώτα τον μαχαίρωσαν πάνω από 20 φορές.<ref>Χρήστου Ίντου, ''Ιωάννης Πίτσουλας, ο δάσκαλος που θυσιάστηκε για τη Μακεδονία'' (Γουμένισσα: 2000)</ref><ref>Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, Συλλογή Φωτογραφιών, αριθμ. φωτογρ. 56.480. [http://www.imma.edu.gr/imma/dbs/Artifacts/index.html?start=35&show=1 (ανάκτηση 4-1-2010)]</ref> Στις 26 Δεκεμβρίου του 1904 η [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζίδικη]] ομάδα του Αποστόλ συγκρούεται με το σώμα του [[Γεώργιος Σερίδης|Γεωργίου Πέτρου]], από τη [[Φλάμπουρο Φλώρινας|Νεγοβάνη (Φλάμπουρο)]] στον [[Άγιος Πέτρος Κιλκίς|Άγιο Πέτρο]], όπου αιχμαλωτίζονται 12 [[Μακεδονικός Αγώνας#Κομιτατζήδες|κομιτατζήδες]] της τσέτας του, από τους Έλληνες αντάρτες.<ref>Χρήστος Ίντος, ''Κέντρα οργάνωσης, δράσης και αντίστασης των Ελλήνων στον ν. Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα'', σ. 186, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών [http://www.ems.gr/Makedonikos_agon_praktika/intos.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)]</ref>

 

Την 1 Μαρτίου του έτους 1905, οι τσέτες του Αποστόλ Πέτκωφ και του Σάββα Μιχαΐλοφ, οι οποίες αριθμούν 42 άνδρες, περικυκλώνονται στο χωριό της Γευγελής [[Μικρό Δάσος Κιλκίς|Σμόλι (Μικρό Δάσος)]] από Οθωμανικό στρατό και μπασιμποζούκους (ατάκτους, [[τουρκικά]] başıbozuk). Μετά από 4-5 ώρες αιματηρών συγκρούσεων σκοτώνονται 36 μέλη από τις τσέτες μαζί με τον βοεβόδα Σάββα Μιχαΐλοφ. Σώζονται μόνον ο πληγωμένος στη φτέρνα Αποστόλ Πέτκωφ και 5 άνδρες. Η Οθωμανική κυβέρνηση επιβραβεύει όλους όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση απονέμοντας μετάλλια, δίνοντας προαγωγές και διανέμοντας χρήματα.<ref>(βουλγαρικά) υποσ. 16, στο Алберт Сониксен (Albert Soniksen), ''Изповедта на един македонски четник'' (Εξομολογήσεις ενός μακεδόνα αντάρτη) (Σόφια: Издателство на Отечествения фронт (Έκδοση της Επιτροπής του Εθνικού Πατριωτικού Μετώπου), 1983) [http://www.promacedonia.org/as/as_4.html#16 (ανάκτηση 23-1-2010)]</ref> Όμως ο Αποστόλ γρήγορα επανασυγκροτεί την τσέτα του και από την άνοιξη κιόλας του ίδιου έτους δίνει μεγάλες μάχες διαδοχικά με τον Οθωμανικό στρατό και τους Έλληνες αντάρτες μέσα στη λίμνη των Γιαννιτσών. Το 1905, ο Αποστόλ Πέτκωφ, στο πλαίσιο της [[Τρομοκρατία|τρομοκράτησης]] του ντόπιου Ελληνικού πληθυσμού, στέλνει επιστολή στους πρόκριτους της Γουμένισσας, στην οποία απαιτεί να δηλώσουν στις αρχές ότι είναι Βούλγαροι· στην αντίθετη περίπτωση δήλωνε ότι θα τους σκοτώσει. Ζητάει μάλιστα, να διωχθεί από την πόλη ο ιατρός [[Άγγελος Σακελλαρίου]], ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές του ''Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Γουμενίσσης''. Η επιστολή κατέληγε ως εξής: "…ελπίζω να μη με αναγκάσετε να εκτελέσω τις αποφάσεις μου…".<ref>Χρήστος Ίντος, ''Κέντρα οργάνωσης, δράσης και αντίστασης των Ελλήνων στον ν. Κιλκίς κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα'', σ. 186, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών [http://www.ems.gr/Makedonikos_agon_praktika/intos.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)])</ref> Κατά τα τέλη του 1905 ο Αποστόλ Πέτκωφ με την ομάδα του περιφερόταν και παρενοχλούσε τους κατοίκους των χωριών [[Στάθης Κιλκίς|Τοσίλοβο (Στάθης)]], [[Τούμπα Κιλκίς|Τούμπα]], [[Άθυρα Κιλκίς|Μπόζιτς (Άθυρα)]], [[Πολύπετρο Κιλκίς|Κοσίνοβο (Πολύπετρο)]], [[Ρύζια Κιλκίς|Ορυζάρτζι (Ρύζια)]], [[Ραχώνα Πέλλας|Ράμελ (Ραχώνα)]], και άλλα χωριά, και [[Λεηλασία|λεηλατούσε]] και θησαύριζε εις βάρος των κατοίκων των χωριών [[Πηγή Κιλκίς|Ίσβορ (Πηγή)]], [[Στάθης Κιλκίς|Τοσίλοβο (Στάθης)]], [[Τούμπα Κιλκίς|Τούμπα]] και [[Ρύζια Κιλκίς|Ορυζάρτζι (Ρύζια)]].<ref>Αρχείο Στέφ. Δραγούμη, φάκ. 208, υποφάκ. 1.4, 334, σ. 3, 3.11.1905 και επιστολή της 16 Νοεμβρίου 1905 του Άγγελου Σακελλαρίου, όπως αναφέρονται στο: Κωνσταντίνος Δογιάμας, ''Οι Μακεδονομάχοι αδελφοί Δογιάμα'' (Θεσσαλονίκη: Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών-University Studio Press, 2009), σ. 4. ISBN 9789601210000 [http://www.ems.gr/ems/client/userfiles/file/EKDOSEIS/EKTOS_SEIRAS/Dogiama.pdf (ανάκτηση 4-1-2010)]</ref>