Τανζιμάτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τη συντριβή του οθωμανικού στόλου (τουρκοαιγυπτιακού) από τον ενωμένο στόλο των Μεγάλων Δυνάμεων στο [[Ναυμαχία του Ναυαρίνου|Ναυαρίνο]] το [[1827]], τη [[Συνθήκη της Αδριανούπολης]] το [[1829]], το "Συνέδριο του Λονδίνου" όπου αναγνωρίσθηκε το ανεξάρτητο ΒσίλειοΒασίλειο της Ελλάδος αφενός, καθώς και η συντριβή των οθωμανικών στρατευμάτων από τις επαναστατικές δυνάμεις του [[Μωχάμετ Αλή]] της Αιγύπτου, ([[1831]]), και τη [[Συνθήκη των Δαρδανελίων]] (1841) αφετέρου, απέδειξαν πως αν το κράτος δεν προχωρούσε σε αναδιοργάνωση των στρατιωτικών και διοικητικών δομών του θα κατέρρεε πολύ γρήγορα. Όταν μάλιστα οι Αιγύπτιοι εισέβαλλαν στη Μικρά Ασία, απειλώντας την έδρα της Οσμανλικής δυναστείας, ο Σουλτάνος [[Μαχμούτ Β’]] αναγκάστηκε τότε, για να εξασφαλίσει τη διπλωματική υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, να υποσχεθεί ότι θα προέβαινε σε μεταρρυθμίσεις και θα καταργούσε τις διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών υπηκόων του.