Αιχμάλωτος πολέμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Παρά ταύτα η διατήρηση της ζωής των αιχμαλώτων και η χρησιμοποίησή τους σε διάφορες εργασίες εμφανίζεται πολύ αργότερα με την εξέλιξη του πολιτισμού και μάλιστα επί οικονομικής βάσης, όταν έγινε αντιληπτή η ανάγκη εξεύρεσης περισσότερων εργατικών χεριών, παρά σε ηθική βάση, όπως πολλοί ερευνητές θέλουν να υποστηρίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν αυτό της [[Αρχαία Αθήνα|αρχαίας Αθήνας]], η Δημοκρατία της οποίας χρησιμοποιούσε τους αιχμαλώτους της στα [[μεταλλείο|μεταλλεία]] του αρχαίου [[Λαύριο|Λαυρίου]], αν και δεν είχε εξαλειφθεί ακόμη και η περίπτωση της θανάτωσής τους, ή όπως επίσης και οι [[είλωτες]] στην [[αρχαία Σπάρτη]].<br />

Έτσι σιγά – σιγά άρχισε να παρατηρείται η επιλογή των αιχμαλώτων προς διατήρηση της ζωής τους λαμβάνοντας υπόψη τη σωματική τους παράσταση, αλλά και της ομορφιάς των γυναικών. Η τύχη όμως αυτών που τους «χαρίζονταν η ζωή» στη πραγματικότητα ήταν χειρότερη από εκείνων που φονεύονταν, αφού οι αιχμάλωτοι πλέον ήταν σκλάβοι, «αντικείμενα», υπό την απόλυτη εξουσία των κυρίων τους.

Οι τύχες των αιχμαλώτων σε μεγάλες ιστορικές περιόδους του παγκόσμιου πολιτισμού αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία τα θλιβερότερα κεφάλαιά του. Τα πρώτα εν τούτοις βήματα βελτίωσης της τύχης αυτών παρατηρούνται στην αρχαία ιστορική Ελλάδα με την σημειούμενη «ανταλλαγή αιχμαλώτων», που όμως δεν μπόρεσαν στη συνέχεια να επικρατήσουν.<br />

Τόσο στη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας όσο και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η τύχη των αιχμαλώτων επανήλθε στη κατώτερη μοίρα του σκλάβου. Στις μακραίωνες περιόδους αυτές η τύχη τους εξαρτιόνταν κυρίως από την γενναιοψυχία των Ηγητόρων των εμπολέμων. Αυτός είναι και ο λόγος που καθιστά αδύνατη μια ευρεία και ενιαία ανασκόπηση του θέματος είτε κατά εποχή, είτε κατά έθνη.