Δέκιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 63:
Ενώ ο Δέκιος, με το διάταγμα, μπορεί να είχε ως στόχο τη συντήρηση του οράματος της PAX ROMANA και να καθησυχάσει τους πολίτες της Ρώμης ότι η αυτοκρατορία ήταν ακόμα ασφαλής, προκάλεσε ωστόσο μια «τρομερή κρίση εξουσίας, όπου διάφοροι χριστιανοί επίσκοποι και το ποίμνιο τους, αντέδρασαν σε αυτό με διάφορους τρόπους».<ref name="Anc.Rome" >[http://books.google.co.uk/books?id=zGY1Sqjwf8kC&dq=source%3Dgbs_navlinks_s&q=%D0%94%D0%B5%D1%86%D0%B8%D1%83%D1%81#v=snippet&q=Decius%20budalia&f=false Handbook to life in ancient Rome], By Lesley Adkins, Roy A. Adkins, 2004, p. 28</ref> Το διάταγμα άρχισε να εφαρμόζεται απαιτώντας από τους επισκόπους και τους αξιωματούχους της εκκλησίας να κάνουν μία θυσία για τον αυτοκράτορα, <ref>Η θυσία ήταν ''προς τιμήν'' του αυτοκράτορα, όχι ''για τον'' αυτοκράτορα, δεδομένου ότι ο ζωντανός αυτοκράτορας δεν θεωρείται θεϊκός.</ref> ένα θέμα όρκου πίστεως την οποία οι Χριστιανοί θεώρησαν προσβλητικό. Τα πιστοποιητικά εκδόθηκαν σε όσους ικανοποίησαν τις παγανιστικές επιτροπές κατά τη διάρκεια της δίωξης των Χριστιανών υπό τον Δέκιο. Σαράντα έξι (46) τέτοια πιστοποιητικά εκδόθηκαν, όλα χρονολογούνται το 250, τέσσερα απο τα οποία στην πόλη [[Οξύρρυγχο|Οξύρρυγχο]].<ref>[http://www.fordham.edu/halsall/ancient/250sacrificecert.html Ancient History Sourcebook]</ref> Χριστιανοί πιστοί που αρνούνταν να προσφέρουν παγανιστική θυσία για τον αυτοκράτορα και την αυτοκρατορική ευημερία κινδύνευαν εντός ορισμένης ημερομηνίας, κινδύνευαν να τιμωρηθούν με βασανιστήρια και εκτελέσεις.<ref name = Scarre170>Scarre 1995, p.170</ref> Ένας αριθμός επιφανών χριστιανών αρνήθηκαν να κάνουν την θυσία και θανατώθηκαν κατά τη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων του [[Πάπα Φαβιανού]] το 250. Το αντι-χριστιανικό αίσθημα οδήγησε σε πογκρόμ εναντίον των χριστιανών σε [[Καρχηδόνα]] και [[Αλεξάνδρεια]]. Στην πραγματικότητα όμως, κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δέκιου, η αγριότητα των διώξεων είχε χαλαρώσει και η προηγούμενη παράδοση της ανεκτικότητας άρχισε να επανέρχεται. Η Χριστιανική εκκλησία ποτέ δεν ξέχασε την εποχή του Δέκιου τον οποίο κατονομάζουν ως "σκληρό τύραννο". <ref name = Scarre170>Scarre 1995, p. 170</ref>
Την ίδια εποχή ξέσπασε ένα δεύτερο κύμα της Πανούκλας του Αντωνίνου, με αποκορύφωμα το διάστημα μεταξύ 251 και 266 που στοίχιζε τη ζωή 5.000 καθημερινά μόνο στη Ρώμη. Αυτή η επιδημία αναφέρεται ως η "πανούκλα του Κυπριανού" (επίσκοπος Καρχηδόνας), όπου και η πανούκλα και ο διωγμός των Χριστιανών ήταν αμείλικτα. Ο βιογράφος του Κυπριανού, [[Πόντιος]], έδωσε μια ζωντανή εικόνα της καταστροφικής επίδρασης της πανούκλας και ο [[Κυπριανός]] μνημονεύει το γεγονός στο δοκίμιό του De mortalitate . Στην Καρχηδόνα, οι "διώξεις του Δέκιου" που εξαπολύθηκαν κατά την έναρξη της πανώλης, αναζήτησαν τους χριστιανούς ως αποδιοπομπαίους τράγους. Το Διάταγμα του Δέκιου ανανεώθηκε από τον [[Βαλέριο|Βαλέριο]] το 253 και καταργήθηκε από τον γιο του [[Γαλλιηνό|Γαλλιηνό]] το 260-1.
==Οι σεφτεριστές της εξουσίας του==
| |||