Νόμος των ελλειπτικών τροχιών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ο Δανός αστρονόμος και προσπάθησε να τα προσαρμόσει σε ένα μοντέλο που βασίζεται στη συμμετρία των [[πλατωνικό στερεό|πλατωνικών στερεών]]. Συγκεκριμένα, ο Κέπλερ πίστευε πως οι τροχιές των πλανητών είναι [[κύκλος|κυκλικές]] και ότι οι σχετικές τους αποστάσεις από τον Ήλιο αντιστοιχούν στις θέσεις ιδεατών,γιγαντιαίων κρυσταλλικών σφαιρών που περικλείουν τα πέντε πλατωνικά στερεά, στα κέντρα των οποίων βρίσκεται ο Ήλιος<ref>{{cite book|last=Carroll & Ostlie|title=An Introduction to Modern Astrophysics|page=24}}</ref> (δείτε εικόνα στα δεξιά).

Επειδή το μοντέλο των πλατωνικών στερεών αποδείχθηκε ανεπιτυχές, ο Κέπλερ δοκίμασε, επικεντρώνοντας τη προσοχή του στη τροχιά του [[Ερμής (πλανήτης)|Ερμή]], να προσαρμόσει τα δεδομένα του Μπράχε σε ένα τροποποιημένο, ηλιοκεντρικό [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαϊκό μοντέλο]] που βασιζόταν σε κυκλικές τροχιές με διορθώσεις όπως επικύκλοι και εξισωτές (κατ' αναλογία με το γεωκεντρικό [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαϊκό μοντέλο]]). Το μοντέλο που κατασκεύασε βρισκόταν σε θέση να εξηγήσει όλα τα πειραματικά σημεία για τη τροχιά του πλανήτη εκτός από δύο, τα οποία διέφεραν κατά 8’ (λεπτά της [[μοίρα|μοίρας]]) —τιμή που αντιστοιχούσε στο διπλάσιο της ακρίβειας των μετρήσεων του Μπράχε— σε σχέση με τη προβλεπόμενη τιμή. Πιστεύοντας ότι η διαφορά αυτή δεν θα μπορούσε να προέρχεται από παρατηρησιακά σφάλματα, ο Κέπλερ προχώρησε στην απόρριψη και αυτού του μοντέλου.<ref>{{cite book|last=Carroll & Ostlie|title=An Introduction to Modern Astrophysics|page=24}}</ref>

πιθανότητα οι πλανητικές τροχιές να περιγράφονται από ένα μοντέλο ελλειπτικών τροχιών. Παρά τη μικρή (από μαθηματικής άποψης) αυτή αλλαγή, ο Κέπλερ κατάφερε να κατασκευάσει ένα θεωρητικό μοντέλο που βρισκόταν σε θέση να εξηγήσει πλήρως τις παρατηρήσεις του Μπράχε σχετικά(εντός, μεφυσικά, τιςτων τροχιέςορίων των πλανητώνπειραματικών σφαλμάτων). Η ανακάλυψή του αυτή δημοσιεύτηκε το 1609 στο έργο του με τίτλο ''Astronomica Nova''.