Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.2) (Ρομπότ: Τροποποίηση: fr:Claude Henri de Rouvroy, comte de Saint Simon |
|||
Γραμμή 9:
Ο ίδιος ήταν καλός χριστιανός, θεωρούσε όμως τους εκπροσώπους και τη γενικότερη πρακτική της θρησκείας, κατώτερη των επιστημών. Είχε τεράστια πίστη στις δυνατότητες της επιστήμης και συνεχώς συμβούλευε τους φίλους του, που κατείχαν εξέχουσες θέσεις, να έχουν κοντά τους επιστήμονες ως συμβούλους. Έλεγε χαρακτηριστικά πως αυτοί θα κυβερνούσαν κάποτε τον κόσμο, γεγονός που εν μέρει ισχύει σήμερα με τις στρατιές συμβούλων των πολιτικών ανδρών.
Είναι επίσης ο πρώτος που εισηγήθηκε την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πολέμιος των στείρων πολιτικών μεθόδων, κατέκρινε τους νομομαθείς για το γεγονός ότι ερμήνευαν και έφτιαχναν τους νόμους σαν να απευθύνονταν σε άψυχα πράγματα. ''Δεν φτιάχνουν οι νόμοι την κοινωνία, η κοινωνία φτιάχνει τους νόμους'', συνήθιζε να λέει και δημιουργεί με το φίλο του [[Αύγουστος Κοντ|Αύγουστο Κοντ]] την επιστήμη της κοινωνιολογίας, θέλοντας να υποτάξει τους νόμους ''κάτω από τα πόδια του λαού'' και όχι ''πάνω από το κεφάλι του'', αντιστροφή της πυραμίδας εντυπωσιακή για την εποχή εκείνη. Το πρώτο βήμα προς το σοσιαλισμό (κοινωνισμό, ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας δηλαδή) έχει γίνει με τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τους νόμους στην κοινωνία. Από αυτή τη στροφή πήρε και το όνομά της η νέα επιστήμη, η κοινωνιολογία.
Ο Σαιν-Σιμόν ήταν άνθρωπος που δεν πίστευε στην ισότητα, αλλά στην ικανότητα. Καταδίκαζε κάθε μορφή ιδιοκτησίας που προερχόταν από προνόμια πάσης φύσεως, όπως και τους κληρονομικούς τίτλους ευγενείας. Κατέκρινε με την ίδια σφοδρότητα τους φεουδάρχες και τους αστούς. Τους μεν φεουδάρχες γιατί ευαγγελίζοντο την υπεροχή των νόμων και την πίστη σε αυτούς, τους οποίους όμως έφτιαχναν οι ίδιοι στα μέτρα τους, ενώ τους δεύτερους γιατί δεν καταλάβαιναν τίποτα από νόμους, αναγορεύοντας σε θεό τους το χρήμα και έχοντας μια νεοπλουτίστικη νοοτροπία, χωρίς ούτε καν τη στοιχειώδη ηθική της παλαιάς Ευγένειας. Η ζεύξη αυτή πολιτικής και οικονομίας αποτέλεσε ακόμη ένα βήμα προς τη μεριά της επιστήμης
Πίστευε πως η εκβιομηχάνιση, που τότε αναπτυσσόταν, θα έλυνε κάποτε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, με την αφθονία και αύξηση των παραγόμενων αγαθών μέσω των νέων τεχνολογιών και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των εγαζομένων εξαιτίας της αυξημένης παραγωγής. Έβλεπε την κοινωνία σαν ένα τεραστίων διαστάσεων εργοστάσιο, πιστεύοντας στην οικονομική διαχείριση, τη ''διοίκηση δηλαδή των πραγμάτων'' και όχι στην αυταρχικότητα και την αφόρητη πίεση στους ανθρώπους, τη ''διοίκηση δηλαδή των εργαζομένων''.
| |||