Παύλος Δελλαπόρτας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) |
(Καμία διαφορά)
|
Έκδοση από την 01:42, 20 Φεβρουαρίου 2012
Ο Παύλος Δελαπόρτας (1905 - 1980) ήταν Έλληνας δικαστικός[1].
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στα Κουφαλάτα[2] Ληξουρίου και σπούδασε νομικά[2] στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εισήλθε στο δικαστικό σώμα το 1931 και το 1933 διορίστηκε[1] ειρηνοδίκης στην Μυτιλήνη, θέση στην οποία παρέμεινε[1] μέχρι το 1938. Υπηρέτησε[1] ως πρωτοδίκης στο Γύθειο (1945 - 1946) και την Ζάκυνθο (1947 - 1951) και ως εισαγγελέας πρωτοδικών[1] στο Μεσολόγγι. Το 1963 υπηρετούσε ως εισαγγελέας εφετών στη Θεσσαλονίκη. Από την θέση αυτή αναμείχθηκε στην υπόθεση Λαμπράκη καθώς είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου. Μαζί με τον Σαρτζετάκη αντιστάθηκαν[2] στις πιέσεις του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνου Κόλλια, να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα η υπόθεση. Αργότερα στην δίκη ως εισαγγελέας έδρας[2] πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, πρόταση που δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο. Με τον ερχομό της Χούντας των Συνταγματαρχών εκδιώχθηκε[2] μαζί με άλλους είκοσι εννέα από το δικαστικό σώμα με απόφαση της τότε κυβέρνησης (1968).
Είχε συγγράψει[1] δύο βιβλία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα: το σημειωματάριο ενός Πιλάτου (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο)
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1980. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει[1] δύο παιδιά.