Αντίγονος Β΄ Γονατάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

</table>

|}

 

== Στρατηγός του Δημητρίου ==

Η μοίρα του Αντίγονου Γονατά, που τότε ήταν 18 ετών, ήταν συνυφασμένη με αυτή του πατέρα του, του Δημητρίου, που κατάφερε να διαφύγει από το πεδίο της μάχης με 9.000 άνδρες. Ο τελευταίος κατάφερε να ανακτήσει μέρος της δύναμης που έχασε ο πατέρας του. Κατέκτησε την [[Αθήνα]] και το [[294 π.Χ.]] αξίωσε το θρόνο της Μακεδονίας από τον [[Αλέξανδρος Ε' της Μακεδονίας|Αλέξανδρο]] το γιο του Κάσσανδρου. Επειδή ο γιος του ο Αντίγονος ήταν εγγονός του Αντίπατρου και ανιψιός του Κάσσανδρου, από την πλευρά της μητέρας του, η παρουσία του ενίσχυσε τις θέσεις του πατέρα του, μαλακώνοντας τις αντιδράσεις των υποστηρικτών των προηγούμενων βασιλέων.

 

 

Μετά την αποτυχία της εκστρατείας του στη Θράκη, ο Δημήτριος επέστρεψε στο πλευρό του γιου του στην πολιορκία της Θήβας. Καθώς οι κάτοικοι της πόλης αμύνονταν πεισματικά, ο Δημήτριος ανάγκαζε επιπόλαια τους άνδρες του να επιτίθενται με μεγάλες απώλειες, κι ας υπήρχαν λίγες ελπίδες για την κατάληψη της πόλης. Λέγεται πως ο Αντίγονος ρώτησε τον πατέρα του γιατί άφηνε να πετιούνται τόσες ζωής άδικα. Εκείνος του απάντησε να μην τον νοιάζει γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να σιτίζουν τους νεκρούς. Ωστόσο έδειξε την ίδια αδιαφορία και για τη δική του ζωή καθώς τραυματίστηκε σοβαρά στο λαιμό κατά την πολιορκία.

== Η Βασιλεία: Αντίγονος & Πύρρος ==

=== Απώλεια της Μακεδονίας ===

 

Η ήττα του Πύρρου όμως, εξελίχτηκε σε κακοτυχία για τον Αντίγονο. Η επιστροφή του στην Ήπειρο με 8.000 πεζικάριους και 5.000 ιππικό, σήμαινε πως έπρεπε να βρει χρήματα να τους αποζημιώσει και να τους συντηρήσει για μελλοντικές εκστρατείες. Έπρεπε να καταφύγει εκ νέου σε πόλεμο, οπότε τον επόμενο χρόνο, αφού προσέθεσε Γαλάτες μισθοφόρους στο στρατό του, εισέβαλε στη Μακεδονία το [[273 π.Χ.]]. Η εκστρατεία του ήταν καλύτερη κι από το αναμενόμενο, πράγμα που ξύπνησε μέσα του το πάθος για κατακτήσεις, και κάνοντάς τον να προχωρήσει παραπέρα από τους αρχικούς του σκοπούς. Έχοντας καταλάβει πολλές πόλεις και συμμαχώντας με δύο χιλιάδες πρώην άντρες του Αντίγονου, οι ελπίδες του αναπτερώθηκαν και αποφάσισε να κυνηγήσει τον ίδιο τον Αντίγονο. Επιτέθηκε στο στρατό του σε μια στενή περιοχή, προκαλώντας σύγχυση. Ο μακεδονικός στρατός υποχώρησε, αφήνοντας μερικούς μισθοφόρους Γαλάτες. Παρόλο που αντιστάθηκαν γενναία, τελικά έπεσαν. Ανάμεσά τους ήταν και εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για τους [[ελέφαντας|ελέφαντες]] του Αντίγονου. Οι τελευταίοι στάθηκαν στη θέση τους, ώσπου περικυκλώθηκαν από τους άνδρες του Πύρρου και αναγκάστηκαν να παραδοθούν παραχωρώντας και τους ελέφαντες. Ο Πύρρος κυνήγησε και τους υπόλοιπους στρατιώτες του Αντίγονου, που έχοντας χάσει το ηθικό τους αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Καθώς οι δύο στρατοί στάθηκαν αντιμέτωποι, ο Πύρρος κάλεσε ονομαστικά τους διάφορους αξιωματικούς πείθοντάς τους να φύγουν. Ο Αντίγονος διέφυγε με λίγους άντρες κρύβοντας την πραγματική του ταυτότητα. Ο Πύρρος είχε πλέον τον έλεγχο της Άνω Μακεδονίας και της Θεσσαλίας, ενώ ο Αντίγονος είχε υπό τον έλεγχό του παραθαλάσσιες πόλεις, όπως και την [[Θεσσαλονίκη]] στην οποία κατέφυγε.

Το αμέσως επόμενο στάδιο της βασιλείας του Αντίγονου δεν είναι καταγεγραμμένο, αλλά ανασυντίθεται από ιστορικές αναφορές. Ο Αντίγονος φαίνεται να είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον [[Αντίοχος Α' Σωτήρ|Αντίοχο]], το βασιλιά των [[Δυναστεία των Σελευκιδών|Σελευκιδών]] στην Ασία, του οποίου η αγάπη για την αδερφή του Αντίγονου, τη [[Στρατονίκη της Συρίας|Στρατονίκη]], είναι διάσημη. Μια τέτοια συμμαχία σίγουρα θορύβησε τον ηγεμόνα του βασιλείου της [[Αρχαία Αίγυπτος|Αιγύπτου]]. Στην Ελλάδα, η Αθήνα και η Σπάρτη, κάποτε κυρίαρχοι των πολιτικών πραγμάτων, τώρα ένιωθαν καταπιεσμένες από την κυριαρχία του Αντίγονου. Η περηφάνεια που κάποτε έκανε αυτές τις δύο πόλεις θανάσιμους εχθρούς, τώρα χρησίμεψε στο να τις ενώσει. Το 267 π.Χ., πιθανώς με την παρότρυνση της Αιγύπτου, ένας Αθηναίος με το όνομα [[Χρεμονίδης]], έπεισε τους Αθηναίους να συμμαχήσουν με τους Σπαρτιάτες και να κηρύξουν πόλεμο στον Αντίγονο, που έμεινε γνωστός σαν [[Χρεμονίδειος πόλεμος]].

 

 

Οι Σελευκίδες είχαν υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Αίγυπτο, μα ο γαμπρός του Αντίοχου, ο [[Μάγας της Κυρήνης]], έπεισε τον Αντίοχο να εκμεταλλευτεί τον πόλεμο στην Ελλάδα και να επιτεθεί στην Αίγυπτο. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο Πτολεμαίος έστειλε μια στρατιά από πειρατές να λεηλατήσουν τα εδάφη και της επαρχίες του Αντίοχου, ενώ ο στρατός του αμυνόταν, κρατώντας πίσω τον ισχυρότερο στρατό των Σελευκιδών. Παρόλο που κατάφερε να υπερασπιστεί την Αίγυπτο, ο Πτολεμαίος δεν μπόρεσε παράλληλα να εμποδίσει τον Αντίγονο να καταλάβει την Αθήνα. Το 263 π.Χ., Αθηναίοι και Σπαρτιάτες, εξαντλημένοι από χρόνια πολέμου και καταστροφής, έκαναν ειρήνη με τον Αντίγονο που απέκτησε και πάλι τον έλεγχο της Ελλάδας.

Το [[243 π.Χ.]], σε μια νυκτερινή επίθεση ο Άρατος κατέλαβε την [[Ακροκόρινθος|Ακροκόρινθο]], που όπως αναφέρθηκε, ήταν ένα οχυρό στρατηγικής συμμαχίας χάρις στο οποίο ο Αντίγονος έλεγχε τον Ισθμό και κατ’ επέκταση την Πελοπόννησο. Όταν τα νέα έφτασαν στους Κορίνθιους, αυτοί αποφάσισαν να επαναστατήσουν, ανέτρεψαν την παράταξη του Αντίγονου και ενώθηκαν με την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Έπειτα ο Άρατος κατέλαβε το λιμάνι στο [[Λέχαιο]] και αιχμαλώτισε 25 από τα πλοία του Αντίγονου.

 

 

== Θάνατος και διαδοχή ==

|-

! 291 π.Χ.

|-

! 288 π.Χ.

|-

! 251 π.Χ.

|-

!

{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Antigonus II Gonatas}}

 

{{Βασιλείς της Μακεδονίας}}

 

[[Κατηγορία:Βασιλείς της Δυναστείας των Αντιγονιδών]]

[[Κατηγορία:Μακεδόνες μονάρχες]]