Σύμπλεγμα του Λαοκόωντος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 33:
 
=== Ο Λαοοκόων ως καλλιτεχνικό ιδεώδες ===
[[Αρχείο:Laocoon blake.jpg|thumb|right|Χαρακτικό του [[Γουίλιαμ Μπλέικ]] (περί το 1820)]]Η περιγραφή του ΛαοκόονταΛαοκόωντα από τον Πλίνιο ως «το σπουδαιότερο από όλα τα έργα ζωγραφικής και γλυπτικής έως σήμερα»<ref>[http://www.idcrome.org/lacslide1.htm Ο Λαοκόων στην Αρχαιότητα]. Institute of Design + Culture, Ρώμη. Ανακτήθηκε 27/03/2009.{{en}}</ref> έχει προκαλέσει μια παράδοση από αντιδράσεις. Ο [[Γιόχαν Γιόαχιμ Βίνκελμαν]] έγραψε για το παράδοξο του να θαυμάζει κάποιος την ομορφιά βλέποντας μια σκηνής θανάτου και αποτυχίας. Η πιο σημαντική συμβολή στη διαμάχη ήταν η πραγματεία του Gotthold Ephraim Lessing ''Λαοκόων: Πραγματεία για τα όρια της ζωγραφικής και της ποίησης'', η οποία εξετάζει τις διαφορές μεταξύ εικαστικής τέχνης και λογοτεχνίας, συγκρίνοντας το άγαλμα με τους στίχους του Βιργιλίου. Ο Lessing υποστηρίζει ότι οι καλλιτέχνες δεν θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν ρεαλιστικά τη φυσική ταλαιπωρία των θυμάτων, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επίπονο. Αντιθέτως, θα έπρεπε να την εκφράσουν με ταυτόχρονη διατήρηση του κάλλους.
 
Η πιο ασυνήθης παρέμβαση στην παραπάνω διαμάχη είναι το κατάγραφο χαρακτικό ''Λαοκόων'' του [[Γουίλιαμ Μπλέικ]], στο οποίο η εικόνα του αγάλματος περιβάλλεται από σχολιασμούς σε διάφορες γλώσσες, γραμμένους σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Ο Μπλέικ παρουσιάζει το άγαλμα ως μέτριο αντίγραφο ένος χαμένου εβραϊκού [[Ισραηλίτες|ισραηλητικού]] πρωτοτύπου, περιγράφοντάς το ως «ο Ιεχωβάς και οι δύο γιοί του, Σατανάς και Αδάμ, όπως τα αντέγραψαν τρεις Ρόδιοι, από τα Χερουβείμ του Ναού του Σολομώντα, και τα εφάρμοσαν στο γεγονός της φύσης ή την ιστορία του [[Ίλιον|Ιλίου]]».<ref>[http://web.archive.org/web/20061230052305/http://www.squibix.net/blake/m/laocoon/withnotes.html Τα σχόλια του Μπλέικ]. Ανακτήθηκε 30/12/2006.{{en}}</ref> Το παραπάνω αντανακλά τη θεωρία του Μπλέικ ότι η απομίμηση της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής τέχνης ήταν καταστρεπτική για τη δημιουργική φαντασία και ότι η κλασσική γλυπτική αντιπροσωπεύει έναν κοινότοπο ρεαλισμό, σε αντίθεση με την πνευματική ιουδαιο-χριστιανική τέχνη.
Γραμμή 39:
Η κεντρική μορφή στον ''Λαοκόοντα'' έδρασε ως πηγή χαλαρής έμπνευσης για τις μορφές των [[Ινδιάνοι|Ινδιάνων]] στο γλυπτό του [[Horatio Greenough]] ''Η διάσωση'' (1837-50) το οποίο ήταν τοποθετημένο εμπρός από την ανατολική πρόσοψη του [[Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών|Καπιτωλίου των ΗΠΑ]] για πάνω από 100 χρόνια.
 
Προς το τέλος του βιβλίου του [[Κάρολος Ντίκενς|Καρόλου Ντίκενς]], ''[[Χριστουγεννιάτικη ιστορία|Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα]]'', ο Εμπενέζερ Σκρουτζ σχολιάζει το γεγονός ότι «με τις κάλτσες του είναι ολόιδιος ο ΛαοκόονταςΛαοκόωντας». Αυτή η φράση ήταν άμεση αναφορά στο άγαλμα του ΛαοκόονταΛαοκόωντα, αφού ο Σκρουτζ βιάζεται τόσο πολύ να ντυθεί που μπλέκεται με τα ρούχα του.
 
Το 1910, ο κριτικός Irving Babbit χρησιμοποίησε τον τίτλο ''Ο νέος Λαοοκόων: Πραγματεία για τη σύγχυση των Τεχνών'' για μια πραγματεία με θέμα την κουλτούρα των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1940, ο [[Clement Greenberg]] προσάρμοσε την ιδέα στη δική του πραγματεία με τίτλο ''Προς ένα νέο ΛαοκόονταΛαοκόωντα'', στην οποία υποστήριξε ότι τώρα η [[αφηρημένη τέχνη]] παρείχε ένα ιδεώδες με το οποίο οι καλλιτέχνες μπορούν να συγκρίνουν την τέχνη τους. Ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε από την Έκθεση του 2007 στο Henry Moore Institute,<ref>[http://www.henry-moore-fdn.co.uk/hmi/exhibitions/past-exhibitions/2007/towards-a-new-laocoon Towards a New Laocoon], Henry Moore Institute</ref> η οποία παρουσίασε έργα σύγχρονων καλλιτεχνών που επηρεάστηκαν από το άγαλμα.
 
== Υποσημειώσεις ==