Γερμανός Δημάκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκης, ([[1912]]- [[2004]]) το κανονικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε το έκανε Γερμανός, γνωστός τον καιρό της [[Εθνικής Αντίστασης]] ως «Πάπα-Ανυπόμονος» ήταν ένας από τους πιο ονομαστούς ιερείς που πήρανε μέρος στην Αντίσταση.

 

Γεννήθηκε το [[1912]] στο Αγρύδιο [[Γορτυνία|Γορτυνίας]]. Χειροτονήθηκε διάκονος το [[1934]] στις [[29 Ιουλίου]]. Όταν ο [[Άρης Βελουχιώτης|Βελουχιώτης]], στις [[14 Μαΐου]] του [[1943]] συγκροτούσε το αντιστασιακό σώμα και στρατολογούσε άνδρες στη περιοχή δυτικά του χωρίου Κουκουβίστα της [[Γκιώνα|Γκιώνας]], πήγε και τον βρήκε ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, ηγούμενος της [[Ιερά Μονή Αγάθωνος|Ιεράς Μονής Αγάθωνος]], μια μονή κοντά στην [[Υπάτη]] όπου ήταν και πρόεδρος της κοινότητας και ταυτόχρονα επίτροπος της Μονής Δαδιού-Αμφίκλειας. Ύστερα από παρότρυνση του, αφού τον καταζητούσανε πλέον οι [[Εθνικοσοσιαλισμός|Ναζί]], προσχώρησαν στον [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] και ο μητροπολίτης [[Κοζάνη|Κοζάνης]] Ιωακείμ και ο μητροπολίτης [[Ηλεία|Ηλείας]] Αντώνιος. Είχε χαρίσει ως φυλαχτό στον Άρη Βελουχιώτη ένα σταυρό, που ο αντιστασιακός καπετάνιος, κουβάλαγε πάντα μαζί του. Ως έμπιστος του Άρη Βελουχιώτη έμεινε γνωστός ως ο «παπάς του Άρη» και επειδή ριχνόταν πρώτος στη μάχη και παρότρυνε και τους συμπολεμιστές έμεινε πιο γνωστός ως «Πάπα-Ανυπόμονος». Διορίστηκε ως Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Αντιστασιακού Στρατηγείου. Το [[1946]] μετά τη περίφημη [[Συμφωνία της Βάρκιζας]] επέστρεψε στο μοναστήρι του Αγάθωνος, όπου και έμεινε ως ηγούμενος όλα τα επόμενα χρόνια. Η συμμορία του εθνικόφρονα Βουρλάκη απήγαγε τον ηρωικό μοναχό και τον βασάνισε μέχρι να υποσχεθεί ότι θα αναθεματίσει τους Αριστερούς της [[Νομός Φθιώτιδας|Φθιώτιδας]]. Η [[Χούντα των Συνταγματαρχών]] δεν τον άφησε να ξεκουραστεί και να ασχοληθεί με το συγγραφικό του έργο. Τον κατήγγειλε ως ακραίο αριστερό και άπιστο χριστιανό και τον οδήγησε το [[1968]] στο Συνοδικό Δικαστήριο, το οποίο όμως τον αθώωσε. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η εκκλησία τον αναγνώρισε ως ήρωα, και ως έναν από τους ελάχιστους κληρικούς που συμμετείχε στον αγώνα εναντίον του κατακτητή με τα όπλα και τις σφαίρες, ενώ η πολιτεία τον τίμησε ως σύμβολο της Αντίστασης. Το [[2000]] συγκεκριμένα η Ιερά Σύνοδος έκδωσε έναν τόμο με τίτλο «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή» με αναφορές στη δράση του τον καιρό της [[Κατοχή|Κατοχής]]. Δεν ξέχναγε ποτέ ως ανθρωπιστής ιερέας να υπενθυμίζει στους ανώτερους κληρικούς ότι έχουν χρέος να νοιάζονται και για τις ανάγκες των κατοίκων τις επαρχίας. Συγκεκριμένα τον [[Ιανουάριος|Ιανουάριο]] του [[1998]] συνομιλώντας με τον μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο ήθελε να αποστείλει στον [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ]] μερικές ιδέες του για να ανακατασκευάσουν την ιστορική γέφυρα του Γοργοποτάμου, αναπλάθοντας και τη γύρω περιοχή. Στάθηκε άτυχος καθώς ο Σεραφείμ πέθανε τρεις μήνες μετά. Πέθανε το [[2004]] στις [[9 Ιουνίου]] σε ηλικία 92 χρονών σε μια κλινική της [[Λαμία|Λαμίας]].