Speculum Maius: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Είναι άγνωστη η ημερομηνία γέννησης του Βενσάν ντε Μπωβαί: Τοποθετείται κάπου ανάμεσα στο 1184 και στο 1194. Τόπος γέννησής του μάλλον η κωμόπολη [[Μπωβαί]] στην Πικαρδία (Picardie), κοντά στην [[Αμιένη]].<ref name=enc1991>[http://www.1911encyclopedia.org/Vincent_Of_Beauvais, The 1911 Classic Encyclopedia, ''Vincent Of Beauvais'']</ref> Κάπου ανάμεσα στο 1218 και στο 1220 ο Βενσάν εντάχθηκε στο Τάγμα των Μοναχών του Αγίου Δομίνικου (Τάγμα των Δομινικανών) στο [[Παρίσι]] και ξεκίνησε τις σπουδές του στο Κολέγιο της οδού Σαιν-Ζακ, έδρας του Τάγματος στο Παρίσι.<ref name=enc>[http://www.encyclopedia.com/topic/Vincent_of_Beauvais.aspx#1 Encyclopedia of World Biography στο Encyclopedia.com: ''Vincent of Beauvais'']</ref> Το 1233 ο μοναχός εγκαταστάθηκε στη μονή κοντά στη γενέτειρά του και απέκτησε ισχυρή φιλία με τον ηγούμενο Ραντούλφο (Radulphus) της παρακείμενης μονής των Κιστερσιανών στο Ρογιωμόν (Royaumont), ο οποίος τον έφερε σε επαφή με τον βασιλέα [[Λουδοβίκος Θ' της Γαλλίας|Λουδοβίκο Θ']] (αποκληθέντα εν ζωή "Λουδοβίκος ο Άγιος") και συνδέθηκε με ισόβια φιλία μαζί του, αναλαμβάνοντας τόσο την επιμέλεια της βιβλιοθήκης του μονάρχη όσο και την εκπαίδευση των γιων του.<ref name=book2>Plinio Prioreschi, ''A History of Medicine: Medieval Medicine'', Horatius Press, 1996 σελ. 81 στο [http://books.google.gr/books?id=wb_UMcH5C7EC&pg=PA81&dq=Speculum++majus&hl=el&sa=X&ei=fJlST5_SGqSr0QXu3ZXnCw&ved=0CEgQ6AEwBQ#v=onepage&q=Speculum%20%20majus&f=false Google books]</ref> Την συγγραφή του ''Speculum maius'' ο Βενσάν την είχε ξεκινήσει ήδη δύο χρόνια πριν την γνωριμία του με τον βασιλέα. Ο Λουδοβίκος, μαθαίνοντας για την εργασία του Βενσάν ζήτησε αντίγραφό της για τον εαυτό του και επιχορήγησε την εργασία του μοναχού, ώστε να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωσή της.<ref name=enc1>[http://www.encyclopedia.com/topic/Vincent_of_Beauvais.aspx#2, Complete Dictionary of Scientific Biography, στο Encyclopedia.com: ''Vincent of Beauvais'']</ref>

Το τρίτο μέρος του έργου υποδιαιρείται σε τριανταένα βιβλία, αποτελούμενα από 3.793 κεφάλαια. Σε αυτό ο δημιουργός πραγματεύεται τα κυριότερα γεγονότα, "τα οποία οδηγούν την Ανθρωπότητα στην τελική κρίση". Το μέρος αυτό ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές, κρίνοντας από τον αριθμό των αντιτύπων του που είχαν παραχθεί - έχουν καταλογογραφηθεί περισσότερα από 250 αντίγραφά του. Το 1333 ο Ζαν ντυ Βινιέ (Jean du Vigney) το μετέφρασε στα γαλλικά υπό τον τίτλο "Mirroir Historial", ενώ είχε προηγηθεί μια προσαρμογή του στα φλαμανδικά, το 1280, από τον Γιάκομπ φαν Μέρλαντ (Jacon van Maerland) υπό τον τίτλο "Spiegel Historiael"<ref>Richard Barrie Dobson, ''Encyclopedia of the Middle Ages'', Τόμος 2 στο [http://books.google.gr/books?id=om4olQhrE84C&pg=PA1520&lpg=PA1520&dq=Speculum+Historiale&source=bl&ots=BeEccgCRqG&sig=eD0JK2D5g_9jlu-1_FdlmAi4NIg&hl=el&sa=X&ei=loVWT8_UF8qx8QP4k9iCCQ&ved=0CE4Q6AEwBTge#v=onepage&q=Speculum%20Historiale&f=false Google books], σελ. 1520</ref> Το έργο του Βενσάν βασίστηκε κυρίως στο βιβλίο ''Chronicon'' του Ελινάν του Φρουαμόν (Helinand de Froidmont). Το μέγεθός του είναι όντως τεράστιο: Στην έντυπη έκδοση του 1627 κάλυψε περίπου 1400 δίστηλες σελίδες. Παρά ταύτα, ορισμένα σημεία του δεν είναι ολοκληρωμένα: Στην ιστορία της Βρετανίας, π.χ., ο συγγραφέας ομολογεί ότι δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει στοιχεία για τους Βρετανούς ή Άγγλους βασιλείς πέραν του 735, ενώ ο [[Καρλομάγνος]] εμφανίζεται ως ένα αμάλγαμα μεγάλου αυτοκράτορα και αρχηγέτη του ρομαντισμού. Γίνεται αναφορά στις Σταυροφορίες, αν και η συντομότερη όλων είναι αυτή της Σταυροφορίας του 1250, που οργάνωσε και εκτέλεσε ο προστάτης του Λουδοβίκος. Κατά την προσφιλή του συνήθεια, ο Βενσάν περιλαμβάνει αποσπάσματα από γραπτά μεγάλων συγγραφέων, κοσμικών ή όχι: Έτσι υπάρχουν αποσπάσματα του [[Κικέρωνας|Κικέρωνα]] και του [[Οβίδιος|Οβιδίου]], του [[Ωριγένης|Ωριγένη]], του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Αυγουστίνου και του Ιερωνύμου, ενώ μεγάλο μέρος του βιβλίου XXVIII καταλαμβάνουν τα γραπτά του [[Άγιος Βερνάρδος|Αγίου Βερνάρδου]]. Μεγάλο τμήμα του ίδιου μέρους καταλαμβάνει επίσης η αφήγηση των θαυμάτων, ενώ οι συχνότερα αναφερόμενοι συγγραφείς είναι ο Σίγκεμπερτ του Ζαμπλού, ο Ούγος του Φλερύ, ο Ελινάν του Φρουαμόν και ο Γουλιέλμος του Μάλσμπερι, τους οποίους χρησιμοποιεί για την αφήγηση της ευρωπαϊκής και της βρετανικής ιστορίας.<ref name=enc1991/>