Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μικροδιορθώσεις |
→Αγροτική και αστική αποκατάσταση: προσθήκη παραπομπής Πάνος Τσολάκης |
||
Γραμμή 17:
==Αγροτική και αστική αποκατάσταση==
Η αποκατατάσταση διακρίθηκε σε αγροτική και αστική.<ref>*Ι. Κολιόπουλος-Ι.Μιχαηλίδης (επιμ.), Οι πρόσφυγες στη Μακεδονία. Από την τραγωδία στην εποποιία, Εκδ. Μίλητος 2009 σ.76</ref> Η ΕΑΠ έδωσε το βάρος στην αγροτική αποκατάσταση και φρόντισε ιδιαίτερα για την εγκατάσταση του σε παραμεθόριες περιοχές της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης, στοχεύοντας και στην ενίσχυση των συνόρων. Η αγροτική αποτατάσταση πέριλάμβανε τη στέγαση σε ανταλλάξιμα σπίτια των χωριών ή σε νέους προσφυγικούς οικισμούς, που συντάσσονταν με πρότυπα ρυμοτομικά σχέδια.<ref>Πάνος Τσολάκης, Ο προσφυγικός συνοικισμός της Καστοριάς, σ. 29 ISBN 978-960-99561-0-9</ref> Τέτοιοι οικισμοί δημιουργήθηκαν πάνω από 2.000 σε όλη την Ελλάδα, από τους οποίους 1.381 στη Μακεδονία και 236 στη Θράκη.<ref>ΜΕΕ. τ. 10. σ.670</ref> Η αγροτική αποκατάσταση προέβλεπε επίσης τη διανομή στους πρόσφυγες κλήρων 35 στρμ., που δεν αποτελούσαν ενιαία έκταση και ποίκιλλαν ανάλογα με το είδος της καλλιέργειας και το μέγεθος της οικογένειας. Στους αγρότες παραχωρούνταν επιπλέον εργαλεία, σπόροι και ζώα για τις καλλιέργειες των χωραφιών τους.
Με την αστική αποκατάσταση, που περιλάμβανε μόνο τη στέγαση και όχι τη μέριμνα για εξεύρεση εργασίας, ασχολήθηκε περισσότερο το Υπουργείο Προνοίας και όχι η ΕΑΠ. Οι πρ΄΄ωτοι αστικοί προσφυγικοί οικισμοί οικοδομήθηκαν σε περιοχές της Αθήνας, όπως στη [[Καισαριανή]], στον [[Βύρωνας|Βύρωνα]], στην [[Νέα Ιωνία]] και στη [[Κοκκινιά]] του Πειραιά.<ref>*Αν. Καραπάνου, Η Αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του ΄22, ΙΒΕ, σσ. 12-23</ref> Ακολούθησαν οι συνοικισμοί της [[Θεσσαλονίκη]]ς,<ref>[[Απόστολος Βακαλόπουλος]]- Μ.Μαραβελάκης, Οι προσφυγικές εγκαταστάσεις στη Θεσσαλονίκη, εκδ. Βάνιας, 1993</ref> της [[Καβάλα]]ς, των Σερρών, του Βόλου, του Αγρινίου κ.α. Η δημιουργία των αστικών συνοικισμών, συχνά ελλείψει χρόνου και χρημάτων, δεν συνοδεύονταν από έργα υποδομής και κοινής ωφέλειας. Τα σπίτια των αστικών και αγροτικών συνοικισμών ήταν λιθόκτιστα ή από οπτόπλινθους, υπήρχαν όμως και ορισμένα ξύλινα προκατασκευασμένα,<ref>*Ι. Παπαϊωάννου,, Η κατοικία στην Ελλάδα, ΤΕΕ, Αθήνα 1975, σσ. 12-23</ref> που προέρχονταν από τη γερμανική εταιρεία DHTG, στα πλαίσια των γερμανικών αποζημιώσεων του πολέμου.<ref> Σμ. Βασιλείου- Παν. Τσέλιος (επιμ.), Καλλικράτεια. Από την Προποντίδα στη Χαλκιδική, Δήμος Καλλικράτειας, 2000, σ.74</ref> Μερικές οικογένειες προσφύγων, πο δεν κατάφεραν να υπαχθούν στην κρατική μέριμνα παροχής στέγης, θα ζήσουν για αρκετά χρόνια σε χαμόσπιτα δημιουργώντας ολόκληρες παραγκουπόλεις στα όρια των πόλεων ή γύρω από τους προσφυγικούς συνοικισμούς.
| |||