Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο πρώτες πιεστικές ανάγκες των προσφύγων (διατροφή, στέγαση και ιατρική περίθλψη) αντιμετωπίστηκαν στοιχειωδώς από το κράτος, καθώς και από διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν στη Ελλάδα την περίοδο αυτή, όπως ο Βρετανικός [[Διεθνές Κίνημα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου|Ερυθρός Σταυρός]], ο Σουηδικός Ερυθρός Σταυρός, ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, η YMCA κ.ά<ref>Ανδριώτης Νικ. 2003, 81.</ref> Το έργο της προσωρινής στέγασης ανέλαβε αρχικά το '''Τ'''αμείο '''Π'''εριθάλψεως '''Π'''ροσφύγων (ΤΠΠ), που ιδρύθηκε το Νοέμβριο του [[1922]]. Στην αρχή οι πρόσφυγες ανέχονταν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν ελπίζοντας ότι η παραμονή τους στην Ελλάδα θα ήταν προσωρινή.<ref>Ν. Ανδριώτης, Η αποκατάσταση των Προσφύγων, ένθετο καθημερινής «Επτά Ημέρες» (31.10.1999) 26-27</ref> Όταν λίγους μήνες μετά την άφιξη τους υπογράφτηκε η [[Συνθήκη της Λωζάνης|σύμβαση της Λωζάνης]], που καθόριζε την οριστική ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αντέδρασαν έντονα οργανώνοντας συλλαλητήρια.<ref>Ν. Ανδριώτης, Η αποκατάσταση των Προσφύγων, ένθετο καθημερινής «Επτά Ημέρες» (31.10.1999) 26-27</ref><ref>Γ. Γιαννακόπουλος, Προσφυγική Ελλάδα, ΚΜΣ, Αθήνα 1992</ref>Δεδομένης της προσμονής εκμετάλλευσης των γαιών από τους ντόπιους πληθυσμούς, της υπερπροσφοράς εργασίας και των προσπαθειών του κεφαλαίου να την εκμεταλλευτεί<ref>Γιαννακόπουλος Γεωργ. 2003, 91.</ref>, όπως επίσης και των συχνών επιτάξεων κατοικιών, οι πρόσφυγες αντιμετωπίστηκαν εχθρικά τόσο στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές<ref>Κοντογιώργη Έλσα 2003, 107-108.</ref>. Στον αντίποδα πιθανώς βρίσκεται η βοήθεια μερίδας ντόπιων κατοίκων και πολλοί ιδιωτών, οι οποίοι πρόσφεραν ατομικά ή οργανωμένα με τη διενέργεια εράνων, την οργάνωση πρόχειρων συσσιτίων, τη διανομή ψωμιού, την παροχή ρουχισμού, φαρμάκων κ.α.<ref>Χατζηιωσήφ Χρ. 2002, 18.</ref>.