Αρχικά, Σταύρος ονομαζόταν ο σημερινός [[Άνω Σταυρός Θεσσαλονίκης|Άνω Σταυρός]], ο οποίος προϋπήρχε. Με τη [[Συνθήκη της Λωζάνης]] και την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Έλληνες από το χωριό Κατιρλί της Νικομήδειας απέπλευσαν στην περιοχή και αποφάσισαν να εγκατασταθούν. Συγκεκριμένα, εδώ εγκαταστάθηκαν οι ενορίτες της Αγίας Παρασκευής Κατιρλί, ενώ οι ενορίτες του Αγίου Ιωάννου Κατιρλίτου Βαπτιστή εγκαταστάθηκαν στο Νέο Κατιρλί Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης. Λίγους μήνες αργότερα, κατέφθασαν πρόσφυγες από άλλα δύο μικρασιατικά χωριά,από τον Ιντζέ της Πανόρμου της Προποντίδας και από την Μάδυτο της Α.Θράκης. Η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων τους παραχώρησε την έκταση του σημερινού οικισμού με το όνομα Παραλία Σταυρού, όπου άρχισαν να ασκούν τις παραδοσιακές τους εργασίες. Το 1931 η Κοινότητα Σταυρού διασπάστηκε και η Παραλία Σταυρού πήρε το όνομα Σταυρός, ενώ ο παλιός Σταυρός ονομάστηκε [[Άνω Σταυρός Θεσσαλονίκης|Άνω Σταυρός]]. Με την διοικητική αναδιάρθρωση του 1942, ο Σταυρός προσαρτήθηκε στο [[Νομός Θεσσαλονίκης|Νομό Θεσσαλονίκης]] από το [[Νομός Χαλκιδικής|Νομό Χαλκιδικής]] στον οποίο ανήκε έως τότε. Ο Σταυρός κατά την περίοδο 1998-2010 υπαγόταν στο Επαρχείο Λαγκαδά και αποτέλεσε την έδρα του βραχύβιου [[Δήμος Ρεντίνας Θεσσαλονίκης|Δήμου Ρεντίνας]].Μετά την εφαρμογή του καλλικράτη αποτελεί την έδρα του Δήμου Βόλβης ο οποίος δημιουργήθηκε από την συνένωση έξι δήμων της επαρχίας Λαγκαδά. Από το 1991 εγκαταστάθηκαν στην περιοχή πολλοί ομογενείς (κυρίως από τη Γεωργία) και αλλογενείς αλλοδαποί. Επίσης, νέα κύματα αλλοδαπών κατοίκων ήλθαν το 2000 και το 2007, από την Αλβανία και τη Βουλγαρία αντίστοιχα.
