Πρόβλημα του Γκέτιερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ΟύτεΩστόσο, ούτε αυτή η θεωρία καταφέρνει να ξεφύγει από προβληματικές καταστάσεις. Σε μια νέα υποθετική κατάσταση, ο Σμιθ βρίσκεται ακινητοποιημένος σε μια καρέκλα, με ηλεκτρόδια περασμένα στον εγκέφαλό του, τα οποία ελέγχουν κάθε σκέψη του. Ο επιστήμονας που χειρίζεται τις σκέψεις του μπορεί να τον κάνει να πιστέψει οτιδήποτε: ότι ο Σμιθ βρίσκεται στη δουλειά του, ότι παρακολουθεί ταινία, ότι απολαμβάνει ένα γεύμα, κλπ. Ο επιστήμονας ωστόσο επιλέγει να μεταφέρει στον εγκέφαλο του Σμιθ την πεποίθηση ότι βρίσκεται όντως ακινητοποιημένος σε μια καρέκλα. Σε αυτή την περίπτωση, η πεποίθηση είναι σωστή και ο Σμιθ την πιστεύει. Ισχύει επίσης πως αν ήταν λάθος, αν δηλαδή ο Σμιθ δεν ήταν ακινητοποιημένος στην καρέκλα, τότε δε θα είχε αυτή την πεποίθηση. Επομένως, τα κριτήρια του Νόζικ πληρούνται, χωρίς η κατάσταση που έχει περιγραφεί να ταιριάζει στην αντίληψη που έχουμε για τη γνώση.

Το τέταρτο κριτήριο ξεπερνά το προβληματικό αντιπαράδειγμα, αφού η πεποίθηση του Σμιθ δεν πηγάζει αποκλειστικά από το γεγονός φ (ότι είναι ακινητοποιημένος στην καρέκλα) αλλά και από την επιλογή του επιστήμονα να του περάσει αυτή την πεποίθηση. Ωστόσο, τα κριτήρια του Νόζικ όπως έχουν διαμορφωθεί θέτουν τον πήχη υπερβολικά ψηλά: ενώ προηγουμένως τα κριτήρια δεν απέκλειαν προβληματικές καταστάσεις, πλέον περιπτώσεις γνώσειςγνώσης αποτυγχάνουν να ικανοποιήσουν τα κριτήρια. Έτσι, αν ο Τζόουνς πει στο Σμιθ ότι μόλις έχει παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση, τότε ο Σμιθ δεν μπορεί να ξέρει αυτό το γεγονός για τον Τζόουνς, διότι δεν ικανοποιείται το τέταρτο κριτήριο: αν ο Τζόουνς έχει παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση, τότε δεν είναι απαραίτητα σωστό πως ο Σμιθ το πιστεύει.