Μάχη του Μαλπλακέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|αρχηγός2=[[Αρχείο:Royal Standard of the Kingdom of France.svg|25px]] [[Κλωντ-Λουί-Εκτόρ ντε ΒιγιάρΒιλλάρ|Κλωντ ντε ΒιγιάρΒιλλάρ]] <br>[[Αρχείο:Royal Standard of the Kingdom of France.svg|25px]] [[Λουί Φρανσουά Μπουφλέρ|Λουί Μπουφλέρ]]

Μετά από μία καθυστερημένη έναρξη των επιχειρήσεων λόγω του εξαιρετικά δριμύ χειμώνα που προηγήθηκε, η συμμαχική εκστρατεία του 1709 άρχισε στα μέσα Ιουνίου. Καθώς δεν κατάφερε να προσελκύσει τον υπό τον [[Κλωντ-Λουί-Εκτόρ ντε ΒιγιάρΒιλλάρ|Στρατάρχη ΒιγιάρΒιλλάρ]], Γαλλικό Στρατό λόγω των ισχυρών αμυντικών του γραμμών και των διαταγών του Στρατάρχη από τις Βερσαλλίες να μην διακινδυνεύσει μία μάχη, ο [[Τζων Τσώρτσιλ, 1ος Δούκας του Μάρλμπορω|Δούκας του Μάρλμπορω]] στράφηκε προς την κατάληψη των οχυρών της Τουρναί και του Υπρ. Η Τουρναί έπεσε μετά από μία ασυνήθιστα μακρά πολιορκία διάρκειας 70 ημερών με αποτέλεσμα να έχει έρθει ήδη ο Σεπτέμβριος. Ο Μάρλμπορω, ο οποίος δεν ήθεκε να διακινδυνεύσει τον κίνδυνο διασποράς ασθενειών στο στράτευμα του στην ελώδη περιοχή γύρω από το Υπρ, κινήθηκε προς τα ανατολικά και προς το μικρότερο οχυρό της [[Μονς]], με την κατάληψη του οποίου ήλπιζε να υπερκεράσει τη γαλλική αμυντική γραμμή από τα δεξιά. Ο ΒιγιάρΒιλλάρ τον ακολούθησε, έχοντας νέες διαταγές από τον [[Λουδοβίκος ΙΔ' της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΔ']] να αποτρέψει την πτώση της Μονς με κάθε κόστος - ουσιαστικά μία διαταγή στον επιθετικό στρατάρχη να εμπλακεί σε μάχη. Μετά από αρκετούς πολύπλοκους ελιγμούς, οι δύο στρατοί βρέθηκαν αντιμετώποι κατά μήκος του ανοίγματος του Μαλπλακέ, νοτιοδυτικά της Μονς.

Ο ΒιγιάρΒιλλάρ κατάφερε να αναδιοργανώσει τις δυνάμεις του, αλλά ο Μάρλμπορω και ο Ευγένιος επιτέθηκαν και πάλι, υποβοηθούμενοι από την προώθηση ενός αποσπάσματος υπό τον στρατηγό Γουίδερς στην αριστερή πτέρυγα των Γάλλων, κάτι το οποίο υποχρέωσε τον Βιγιάρ να αποσπάσει δυνάμεις από το κέντρο του για να το αντιμετωπίσει. Περίπου στις 1 μ.μ. ο ΒιγιάρΒιλλάρ τραυματίστηκε βαριά από μία βολίδα μουσκέτου που συνέτριψε το γόνατο του και η διοίκηση πέρασε στον Μπουφλέρ. Η αποφασιστική τελική επίθεση έγινε στο αποδυναμωμένο πια κέντρο της γαλλικής διάταξης υπό τη διοίκηση του [[Τζωρτζ Χάμιλτον, 1ος Κόμης των Όρκνευ|Κόμη των Όρκνευ]], η οποία κατάφερε να καταλάβει τη γαλλική γραμμή των [[Redan|οχυρωματικών αιχμών]]. Αυτό κατέστησε δυνατή την προώθηση του συμμαχικού Ιππικού μέσα από αυτή τη γραμμή και την αντιπαράθεση του με το γαλλικό ιππικό που βρισκόταν πίσω της. Μία άγρια μάχη ξέσπασε, κατά την οποία ο Μπουφλέρ ηγήθηκε προσωπικά των επίλεκτων στρατευμάτων του [[Στρατιωτικός Οίκος του Βασιλέα της Γαλλίας|Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλέως της Γαλλίας]]. Ο Μπουφλέρ κατάφερε τουλάχιστον έξι φορές να απωθήσει το συμμαχικό ιππικό μέχρι τη γραμμή των οχυρωματικών αιχμών, αλλά κάθε φορά το γαλλικό ιππικό απωθούνταν από τα πυρά του βρετανικού πεζικού. Στο τέλος, γύρω στις 3.00 μ.μ. ο Μπουφλέρ, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούσε να νικήσει αυτή τη μάχη, διέταξε την υποχώρηση, η οποία εκτελέστηκε με τάξη. Οι Σύμμαχοι είχαν υποστεί τόσες απώλειες κατά την επίθεση τους ώστε να μην μπορούν να τον καταδιώξουν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν χάσει πάνω από 21.000 άνδρες, αριθμό σχεδόν διπλάσιο από τις γαλλικές απώλειες.<ref name=lynn334/>

Με βάση τους νόμους του πολέμου της εποχής, η μάχη θεωρήθηκε συμμαχική νίκη, διότι οι Γάλλοι αποσύρθηκαν και άφησαν στην κατοχή του στρατού του Μάρλμπορω το πεδίο της μάχης. Ωστόσο, οι απώλειες των Συμμάχων ήταν διπλάσιες από εκείνες των Γάλλων και, σε αντίθεση με τις προηγούμενες νίκες του Δούκα, ο γαλλικός στρατός μπόρεσε να αποσυρθεί με τάξη και σχετικά άθικτος, παραμένοντας μία ισχυρή απειλή για τις περαιτέρω επιχειρήσεις των Συμμάχων. Ο ΒιγιάρΒιλλάρ ισχυρίστηκε ότι μερικές ακόμα γαλλικές ήττες σαν αυτή θα κατέστρεφαν το συμμαχικό στρατό·<ref>Σε ένα γράμμα του στο Λουδοβίκο ΙΔ' έγραψε "Αν ο Θεός ευαρεστηθεί την απώλεια άλλης μίας τέτοιατέτοιας μάχης, η Μεγαλειότης Σας μπορεί να είναι βεβαία για την καταστροφή όλων των εχθρών Της."</ref> και ο ιστορικός Τζων Α. Λυν θεωρεί στο βιβλίο του ''The Wars of Louis XIV 1667-1714'' τη μάχη σαν [[Πύρρειος νίκη|Πύρρειο νίκη]]<ref>Lynn, 1999, ISBN 0-582-05629-2, σελ. 334: "Ο θρίαμβος του Μάρλμπορω αποδείχθηκε μία Πύρρειος νίκη". Ο Λυνν θεωρεί επίσης τη νίκη του Κοντέ στη Σενέφ ως ''Πύρρειο νίκη''. σελ. 126. Hans Delbrück, Walter J. Renfroe, ''History of the Art of War'' Eastport Conn., ISBN 0-8032-6586-7, 1985, σελ.370, "Το Μαλπλακέ ήταν εκείνο που με την αρχαία ορολογία αποκαλούνταν "Πύρρειος νίκη..."</ref>, όμως η προσπάθεια διάσωσης της Μονς απέτυχε και το οχυρό έπεσε στις 20 Οκτωβρίου. Παρόλα αυτά, τα νέα για το Μαλπλακέ, την αιματηρότερη μάχη του 18ου αιώνα, άφησε άφωνη όλη την Ευρώπη. Η φήμη ότι ακόμα και ο Μάρλμπορω είχε σκοτωθεί, έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα λαικά γαλλικά τραγούδια, το ''Marlbrough s'en va-t-en guerre (O Μάρλμπορω πήγε στον πόλεμο)''. Για την τελευταία από τις τέσσερις μεγάλες στρατωτικές του νίκες, ο Μάρλμπορω δεν έλαβε ευχαριστήρια επιστολή από την [[Άννα της Μεγάλης Βρεττανίας|Βασίλισσα Άννα]]. Το ποίημα του [[Ρίτσαρντ Μπλάκμορ]] ''Οδηγίες προς τον Βάντερ Μπεκ'' ήταν ουσιαστικά το μόνο το οποίο προσπάθησε να εξυμνήσει τη "νίκη" του Μάρλμπορω στο Μαλπλακέ και η μάχη αυτή κινητοποίησε το κόμμα των [[Τόρυ]] προς την έναρξη προσπαθειών απεμπλοκής από τη συμμαχία με το σχηματισμό της κυβέρνησης τους το επόμενο έτος.