|
΄Ω έθνος μου, ὦ γένος, ὦ φίλτατε λαέ</br>
Εἰς τάς πληγάς μου κλαύσον, άχ κλαύσον Δαναέ.</br>
ΑπέμεινἈπέμειν' ἐγώ μόνη ἀπ' όλας τάς Θεᾶς</br>
Δυστυχεστάτη ὄντως, τάς νῦν, τάς παλαιάς.</br>
Τά ὄπλα ὡς θαρρεῖτε, ἀλλ' είν' ἡ φαεινή</br>
Η περικεφαλαία στήν κεφαλήν μ' αὐτήν</br>
Η Έρις μον' νά λείψη, καί ἔχω ποθητήν</br> ▼
▲Η Έρις μον' νά λείψη, καί ἔχω ποθητήν</br>
μετέπειτα ἐλπίδα νά ἐλευθερωθῶ.</br>
Παράσημα μου ὄλα λαμπρὡς νά ενδυθῶ.</br>
Τό φίλτατόν μου έθνοςἔθνος δενδέν μεμέ αλησμονάἀλησμονᾶ.</br>▼Παντοῦ μέ ἐνθυμεῖται, πατρίς δέν τό πλανᾶ</br>
Νά τό κρατήση ξένη, αλλἀλλ' ἔχει τάς καλάς</br>
Ἀθήνας ν' ἀναστήση, ἀφ' οὖ μεταβολάς</br>
Ἀμεταβλήτους πάθη Ἐκάτη ἡ δεινή</br>
ἡ φίλη πάλιν Πατρίς μας ἡ κλεινή.</br>
[Ὀ
Αχ Πάτερ έως πότε, Εκάτη η δεινή
Ως πότε να με θλίβη; και να με τυραννή.
Επίβλεψον Κρονίδη, σπλαγχνίσθητε Θεοί!
Λυπήθητε μ' εμένα, ω φίλοι Αχαιοί.
Ω έθνος μου, ω γένος, ω φίλτατε λαέ
Εις τας πληγάς μου κλαύσον, αχ κλαύσον Δαναέ.
Απέμειν' εγώ μόνη απ' όλας τας Θεάς
Δυστυχεστάτη όντως, τας νυν, τας παλαιάς.
Το δόρυ συντριμμένον στούς πόδας της δεινής
Θεάς της αντιπάλου Εκάτης της κλεινής.
Ο θώραξ μου, το σάκκος, ασπίς η κρατερά,
Ριμμένα τα πατούσιν. Ω θέα φοβερά!
Αι χείρες μου δεμέναι, με σίδηρα σφικτά
Γελά με την Εκάτην, η Έρις δυνατά.
Ω Έρις πικροτάτη από τας Εριννύς
Συ ήσουν η αιτία, εσύ με τυραννείς.
Α! κάκισται δεν είμαι, απ' όλα μου γυμνή
Τα όπλα ως θαρρείτε, αλλ' είν' η φαεινή
Η περικεφαλαία στην κεφαλήν μ' αυτήν
Η Έρις μον' να λείψη, καί έχω ποθητήν
μετέπειτα ελπίδα να ελευθερωθώ
Παράσημα μου όλα λαμπρώς να ενδυθώ.
▲Τό φίλτατόν μου έθνος δεν με αλησμονά
Παντού με ενθυμείται, πατρίς δεν το πλανά
Να το κρατήση ξένη, αλλ' έχει τας καλάς
Αθήνας ν' αναστήση, αφ' ου μεταβολάς
Αμεταβλήτους πάθη Εκάτη η δεινή
Και λαψ' η φίλη πάλιν Πατρίς μας η κλεινή.
[απόσπασμα]
==Δείτε επίσης==
| 